Bjarmi - 07.06.1950, Blaðsíða 3

B J A R M I
3
kenni kristinna manna, að’ þeir
taka vitnisburö postulanna og
hinna fyrstu votta gildan, einn-
ig það, sem óþægilegt er fyrir vilja
og viðhorf vor nútímamanna. Hitt
er svo annað mál, aö oss er frjálst
að velja eða hafna þessum vitn-
isburði. Aðeins skulum vér gæta
þess, að klippa ekki og skera
heimildirnar eftir vorum vilja.
Látum annaö stjórna mati voru
en viljan til þess aö fá þá mynd,
sem vér viljum. Tökum heldur af-
stöðu vora til myndarinnar eins
og hún birtist oss 1 guðspjöllun-
um. Þar er hún sönn og lifandi.
Kristur var engin einhliða glans-
mynd. Hann opinberaði oss lífið
eins og það er með möguleikum
þess og ægilegu áhættu.
Heyrt frá
ræðustólum
„Stundum hefi ég reynt að
gera mér grein fyrir einni spurn-
ingu og hún er þessi: Hvers vegna
er ég trúaður? Ég hefi velt henni
fyrir mér á ýmsa vegu. Ég hefi
t. d. spurt: Varð ég trúaður, vegna
þess, að það sé skynsamlegt að
trúa? Hefir tekizt að koma með
svo skýr rök, að ég hafi orðið að
sannfærast, af því að það sé vit-
urlegast að trúa?
Ég verö að viöurkenna það, aö
það var ekki á þann hátt, að ég
varö trúaður. Það var allt annað,
sem réði. Ég mætti fagnaðarer-
indinu — Guðs orði. Og það var
þetta orð, sem náði tökum á
hjarta mínu. Fyrir áhrif þess
geröist eitthvað innra með mér.
Ég varð fyrir aíjturhvarfi. Það
var einvörðungu verk Guðs orðs.
Það er eins og postulinn segir:
„Orðræða mín studdist ekki við
sannfærandi vísdómsorð, heldur
við sönnun anda og kraftar; til
þess að trú yðar væri eigi byggð
á vísdómi manna, heldur á krafti
Guðs.“
„Vantrúin hefir ekkert næring-
argildi. Trúin styrkir og veitir
nýjan kraft.“
„Hin tóma gröf (hins upprisna
Jesú) er ekki ginnungagap efa og
óvissu, heldur grundvöllur sigur-
vissu og trúar. — Trúaður mað-
ur hefir leitað að líkama Jesú —
eins og María — en hefir fundið
lifandi frelsara.“
Æ thutjiö
að tilkynningarfrestur fyrir
þátttöku í mótinu 1 Vatna-
skógi er útrunninn 17. júní
og verður ekki tekið viö
þátttakendum eftir það, þar
sem reynsla undanfarinna
ára hefir leitt í ljós, að það
er svo miklum erfiðleikum
bundið, að halda verður fast
við tilkynningafrestinn.
Dásamlegasti
Dásamlegasti boðskapur, sem
til er, er lítið prédikaður á ís-
landi. Það er vegna þess, að það
þykir heldur lítið til hans koma.
Hann á meira að segja formæl-
endur fáa. Og þó er hann stór-
kostlegri en flest annað. Það er
boðskapurinn um fyrirgefningu
syndanna.
Boðskapur þessi er eitt af því,
sem mörgum veitist erfitt að trúa.
Vantrúarmenn segja sem svo:
Þaö er ekki hægt að afmá hið
fyrra. Sé nokkurt réttlæti til í
heimi þessum, veröur hver maö-
ur að bera ábyrgð gerða sinna.
Kenningin um, aö honum sé í
einni svipan veitt lausn frá henni,
er fráleit. Hver og einn verður aö
taka afleiðingum lífs síns og
synda.
Þannig tala þeir, sem skilja
ekki, hve ægileg afleiðing synd-
anna er. Hún er svo ægileg, að á
henni fær enginn maður sigrazt.
Fyrir þeim, sem séð hefir, hver
afleiðing syndarinnar raunveru-
lega er, blasir svört framtíð. Hin-
ir geta talað borginmannlega.
En það eru fleiri en vantrúar-
mennirnir, sem erfitt eiga með að
trúa kenningunni um fyrirgefn-
ingu synda sinna. Margir þeirra,
sem mest þurfa á þeim boðskap
að halda, eiga mjög erfitt að
treysta honum og hvíla í honum,
hvaö þá sjálfa snertir, þar eð þeir
séu alls óverðugir að verða hlut-
takendur þeirrar náðar, sem þar
er boðin. Og þó er sannleikurinn
sá, að Guð hefir af gæzku sinni
og ríkdómi náðar sinnar látið
flytja þennan boðskap til synd-
ugra manna sem eina björgunar-
möguleika þeirra.
Kirkjunni hefir ekki verið trú-
aö fyrir nokkrum boöskap, sem er
eins unaðslegur og boðskapurinn
um fyrirgefningu syndanna.
Hann er bundinn við kjarna
kristinnar trúar. Já, á vissan hátt
er hann kjarni boðskaparins.
Kirkjufaðirinn Ágústín hefir sagt
á þá leið, að það sé í einni grein
trúarjátningarinnar, sem munur-
inn á kristnum manni og ekki
kristnum komi 1 ljós, og það sé í
greininni: „Ég trúi fyrirgefningu
syndanna.“ Allar aðvar greinar
trúarjátningarinnar geta ýmsir
aörir samþykkt og trúað staðfast •
lega á sinn hátt. Illir andar og
djöfullinn trúa staðreyndum trú-
arinnar um Guð, og um líf og
hjálpræöisstarf Jesú Krists. En
eitt geta þeir ekki tileinkað sér í
trúnni. Þeir geta ekki sagt: „Ég
trúi fyrirgefningu syndanna.”
Þessi boðskapur er ekki manna-
verk. Hann er tilboð Guðs til
syndarans. Enginn hefir vald til
að fyrirgefa syndir nema einn —
það er Guð. Og vilji Guð gera
það, þá getur enginn mannlegur
máttur sagt: Það er ómögulegt.
Fyrirgefning er ekki til.
boðskapurinn
Vissulega er það á Guðs valdi
að fyrirgefa syndir. Og nú er það
hin dýrðlegasta staðreynd og hið
sælasta fagnaöarerindi, aö oss
stendur þetta til boða 1 Jesú
Kristi. Hann hefir vald á jörð til
aö fyrirgefa syndir. Hann hefir
rétt til þess, vald til þess og vilja
til þess. Og nú hefir hann sent
kirkju sína með þessi skilaboö til
syndaranna: Komið allir þér, sem
þjáizt af syndum yðar og sektar-
tilfinningu. Komið til mín.
Sjálfur sendi hann postula sína
út til þess að boða öllum þjóðum
fyrirgefningu í hans nafni. Pétur
postuli segir á einum stað: „Hon-
um bera allir spámennirnir vitni,
að sérhver, sem á hann trúir, fái
fyrir hans nafn synda-fyrirgefn-
ingu.“
Þessi heilögu réttindi er hvergi
aö fá, nema í fagnaðarerindi því,
sem Guð sendir oss og hefir trúað
hinni sönnu kirkju sinni fyrir.
Það er undarlegt um það að
hugsa, að menn skuli lítilsvirða
þvílíkan boðskap sem þennan,
sem kominn er frá Drottni sjálf-
um. Þeim ætti þó að vera ljóst,
hvílík náð og hvílíkt tækifæri
þeim stendur til boða, er Guð býð-
ur fram fyrirgefningu sína. Hvað
er að óttast, ef Guð fyrirgefur
syndir? Er ekki þvert á móti svo,
að þessi boðskapur skapi nýja von,
nýja bjartsýni og gleði í Guði?
Gagnrýni.
Velvildartímar eru ekki eftir-
sóknarveröir fyrir kirkjuna. Drott-
inn kirkjunnar varaði vini sína
við þeim tímum, er allir töluðu
vel um þá. Reynsla kirkjunnar
hefir í þessum efnum, eins og öðr-
um, staðfest orð hans. Það er
miklu árangursríkara fyrir kirkj-
una að varpað sé á hana ljósi að-
finnslu og gagnrýni. Gagnrýni er
ágætis lyf við syfju. Venjulega er
líka einhver sannleikur fólginn í
gagnrýninni. Það er hættulegt að
halda sannleika þeim, sem að-
finnslan flytur, niðri með kirkju-
legri móðgun. Það er betra að taka
honum með sjálfsprófun. Þar get-
ur árás gagnrýninnar orðið til
þess, að kirkjan svari með nýjum
kristnum aðgerðum.
Það er mikilsvert, aö einhverjir
af mönnum kirkjunnar dragi
sverð úr slíðrum gagnvart að-
finnslunum. Þeim mönnum, sem
falin er varðstaða á sviði hins rit-
aða máls, má vera ljóst, að þeir
hafa mikilsvert starf á hendi fyr-
ir þá kirkju, sem ávallt á að vera
reiöubúin að gera reikningsskil
fyrir þeirri von, sem hún á. En vér
allir, sem erum óbreyttir liðs-
menn, eigum einnig að gefa vort
Vissulega. Ekkert skapar jafnmik-
ið þakklæti og jafnmikla þrá til
að þjóna Guði eins og lifandi með-
vitund um það, að Guð hafi fyrir-
gefið syndirnar. Þess vegna sagði
Jesús líka: „Sá elskar mikið, sem
mikið er fyrirgefið“. Fyrirgefning
syndanna veitir nýja gleöi og
djörfung. Þess vegna segir líka
Ritningin: „Sæll er sá, sem af-
brotin eru fyrirgefin, synd hans
hulin.“
Og nú stendur oss til boða að
trúa þessu boði og taka því, hvað
sem mennirnir segja. Það er til-
boö Drottins Jesú og hið sanna
fagnaðarerindi. Öruggt bjarg að
byggja á, því að það er grundvall-
að í hjálpræði Guðs í endurlausn-
arverki hans í Kristi Jesú.
Sæll er hver sá, sem kýs sér það
hlutskipti að veita viðtöku fyrir-
gefningu syndanna fyrir Jesúm
Krist. Hann hefir höndlað hið
nýja, sem fagnaðarerindiö flytur
oss og hvergi fæst nema þar.
Heimsóknir
í þessum mánuði er von á allmörg-
um hcimsóknum erlendis frá og er þar
að rœða um menn, sem koma til þess
að kynnast kristnilífi hér á landi eða
til að starl'a hér um skcið.
í byrjun mánaðarins er von á Vestur-
íslendingnum Kristni Guðnasyni og
konu hans. Upp úr miðjum mánuði
munu koma sjö gestir frá Norðurlönd-
um og verða þeir á vegum ncfndar, sem
synodus kaus til að auka kynni milli
erlendra kirkna og islenzku kirkjunn-
ar. í lok mánðarins mun svo Steinunn
Hayes kristniboði koma bingað, en hún
er cdzti íslenzki kristniboðinn og fyrsti
kristniboðinn, sem hingað kom frá
kristnitöku og til síðustu aldamóta.
í kirkjuna
svar. Það getur einnig verið
þyngra á metunum, en hið skrif-
aða orð, ef vér birtum þaö í lífi
voru.---
Lifandi söfnuður er hópur
þeirra, sem eiga líf í Guði. Ábyrgð
safnaðarins er ábyrgð einstakl-
ingsins. í leitarljósi aðfinnslunn-
ar verðum vér hver einstakur að
gera oss ljóst, hvort vér aukum
kraftinn eða eyðum krafti í lífi
safnaðarins. Svariö veltur á af-
stööu vorri til Drottins safnaðar-
ins. í þeim mun ríkari mæli, sem
vér gefumst Kristi á vald eykst líf
safnaðarins. Ástand samtíðar
vorrar er því kall til safnaöarins
um að safnast saman um gjafir
Guðs eins og þær standa oss til
boða í húsi hans, frá prédikunar-
stóli og altari. Vér verðum að
ganga inn í hús Drottins til þess
að veita viötöku. Því næst eigum
vér að fara út og leiða það í ljós
í lífi voru, sem vér höfum eign-
azt. Brennandi hjörtu eru bezta
svar kirkjunnar til gagnrýnenda
hennar. Við þau á orð Drottins, að
trú þeirra mun sigra heiminn.
(Útdráttur úr grein eftir norska
prestinn E. Tobiassen).