Bjarmi - 22.08.1950, Blaðsíða 3

3
Erlendir ræöu
menn á stúd
entamótinu.
Dr. O. Hallesby, prófessor,
Oslo.

Ilagnvald Indrebö,
Björgvinjarbiskup.
Dr. med. A. Langvad
frá Danmörku.
Dr. theol. G. A. Danell,
dósent í Uppsölum.
Dr. theol. Martti Simojoki,
frá Finnlandi.
L í A R M 1
Enn einu sinni.
Hefir þú veitt því athygli, hve
margnotuð orðatiltæki geta orðið
gersamlega áhrifalaus? Jafnvel
þótt í þeim felist mikilsverð og
örlagarík merking, þjóta þau sem
vindur um eyru manna, svo að
þeir gefa engan gaum sannleika
þeim, sem 1 þeim felst.
Þetta á ekki hvað sízt við um
sannleika þann, sem Guðs orö
boðar. Og það er hið átakanleg-
asta af öllu, sem hugsazt getur
að bæöi hinn sælasti sannleikur
og hinn alvarlegasti boðskapur
Guðs fer gersamlega framhjá
mönnum af því einu, að þeir, sem
eiga að skila honum, verða sífellt
að segja það með hinum sömu
orðum.
Vekur það til dæmis nokkra
umhugsun hjá þér,þegar spurt er,
hvort þú trúir á Jesúm Krist?
Eða hvort þú hafir snúið þér til
hans og viljir vera lærisveinn
hans? Vekur það nokkra umhugs-
un hjá þér, þegar talað er um þá
eilífu áhættu, sem sál þín er í og
óumflýjanleg verður, ef þú eign-
ast ekki samfélag við Guð? Og er
það ekki eins og að stökkva vatni
á gæs, ef reynt er að vekja sam-
vizku þína til meðvitundar um
það, sem Guös orð kallar synd?
Ertu ekki orðinn daufur gagnvart
þessari raust Guðs orðs? Ó, hve
margir verða ekki að viðurkenna
þaö„
Arne Fjellbu, biskup í Þránd-
heimi, ritaði eftirfarandi frá-
sögn í safnaSarblað.
Bamaguðsþjónusta fór fram í
fagurri kirkju víöáttumikillar
fjallabyggðar. Mörg smábörn voru
viðstödd. Ég œtlaði að rœða við
þau um skírnina. Börnin voru
dugleg. Þau gátu sagt mér, hvern-
ig skírnin færi fram og hvað kver-
ið segði um hana. — Þau vissu
talsvert um barnarétt vorn hjá
Guði. Já, eitt þeirra sagði mér
meira að segja, að þegar vér vœr-
um skírð vœru nöfn vor rituð í
bók lifsins. Þetta tókst allt mjög
vel.
Þá spurði ég börnin: „Getum
við verið afmáð úr bók lífs-
ins?“ Þau voru sammála um, að
svo væri. Og um það urðum við
ásátt. Þegar ég því næst spurði:
„Hvenœr eru nöfn okkar afmáð úr
bók lífsins?“, svöruðu þau án
minnstu umhugsunar: „Nöfn okk-
ar eru afmáð úr bók lífsins, ef við
syndgum.“
Ég gekk þá til stálpaðrar telpu,
sem liafði svarað þessari síðustu
spurningu mjög svo eindregið. Ég
spurði hana: „Heldur þú, að ég
Og þrátt fyrir það berst þessi
sama raust aftur og aftur til þín,
og reynir að vekja þig til að gefa
raust Guðs sjálfs gaum. Hún
reynir enn einu sinni að ná til
þín með þessum fáu og fátæklegu
línum. Reynir að fá þig til þess að
nema staðar og athuga gang
þinn, og gera þér ljóst áhættu
þess og alvöru að vera maður —
og það maður, sem þekkir ekki
Guð sinn og frelsara og á ekki líf
í trúarsamfélagi við hann. Blátt
áfram mætir spurningin þér, og
biður þig að svara í fullri ein-
lægni fyrir Guði og samvizku
þinni: Ertu kristinn? Ertu vitandi
vits og með viljaákvörðun orðinn
lærisveinn Jesú Krists? Heíir þú
reynt það, sem þúsundir, já, millj-
ónir manna hafa vitnað um, að
fyrir skýrt og ákveðið kall Guðs
hafa þeir stigið yfir frá myrkri til
ljóss, frá dauða til lífs. Þeir vitna
um það, að breyting hafi orðið á
trúarlífi þeirra, á afstöðu þeirra
til Guðs, svo að nú geti þeir vitn-
að um það, sem þeir hafa reynt.
Þeir hafa eignazt lifandi trú —
vitandi trúarsamfélag við frels-
ara sinn. Vantrú hvarf en trúin
veittist. Og meira en það: Það er
samhljóma vitnisburður allra trú-
aðra manna, að það sé gæfan
mesta, já, lífið sjálft, að eignast
samfélag við Guð sinn og frels-
ara, Drottin Jesúm Krist.
bók lífsins.
liafi syndgað?“ Nú hófust erfið-
leikarnir. Hverju átti barnið að
svara? Átti hún að dirfast að
segja, að biskup hefði syndgað?
Þegar henni varð Ijóst, að lienni
var óhœtt að vera einlœg, hvísl-
aði hún: „Já, þú hefir syndgað.“
Ég sagðist vera algerlega sam-
mála henni. Það væri ekki nokkr-
um vafa undirorpið, að biskupinn
hefði syndgað.
„Þið segið, að sá, sem syndgi,
sé afmáður úr bók lífsins. Biskup
ykkar liefir syndgað.Ég er þá ekki
lengur skráður í bók lífsins, börn?
Hvernig eigum við að snúast við
þessu?“
Börnin tóku nú til við að hugsa,
svo að nærri því brast í heilum
þeirra. Hvað áttu þau nú að
gjöra? — Aðstaðan var mjög erf-
ið. Allt í einu rétti laglegur, lítill
tíu ára drengur upp hendina:
„Hvað álítur þú?“ spurði ég. —
Hann svaraði hátt og greinilega,
svo að allir gátu heyrt: „Jú, þú
ert ritaður þar, því að Kristur dó
fyrir syndir þínar.“
Barnaliópurinn varp öndinni.
Auðfundið var, hve þeim létti.
Biskupinum þeirra hafði verið
bjargað. Þrátt fyrir allt var hann
ritaður í bók lífsins.
Sjá, enn einu sinni berst þetta
kall til þín, sem segir: Viltu vera
kristinn? Viltu ekki geíast
Drottni og lifa í trúarhlýðni við
hann, eftir því, sem hann gefur
þér náð til? Enn einu sinni færðu
nú að heyra það, að eilíf örlög þín
velta á afstöðu þinni til hans, í
honum er frelsi. Án hans er glöt-
un. í honum er ljós, en án hans
eilíft myrkur.
Vinur. Sértu sannur og einlæg-
ur þá veittu þessum boöskap at-
hygli. Prófaðu samvizku þína í
ljósi Guðs orðs. Gefðu því gaum,
hvað Biblían sjálf segir, án allrar
útlistunar manna. Hún talar
skýru og auðskildu máli um
kjarnaatriðin: Synd þína og frá-
hvarf frá Guði, — en þó fyrst og
fremst um kærleika hans, sem
kallar þig til sáttar og nýs lífs í
honum, fyrir endurlausnina í
Kristi Jesú„
Hlýddu þessu kalli Guðs og
láttu frelsast til þess að lifa hon-
um dag hvern af fúsu og þakk-
látu hjarta.
Klrkju-
clíilkur
Fríkirkjusöfnuðurinn.
Eins og kunnugt er hafa nú um nokk
urt skeið verið allharðar deilur i Frí-
kirkjusöfnuSinum í Reykjavík, vegna
prestskosninga þeirra, sem þar fóru
fram síSastliðinn vetur. Á aukafundi
og aSalfundi safnaðarins, sem haldinn
var i vor, kom í ljós, aS klofningsmenn
voru ekki nærri eins sterkir og látiS
hafði verið i veðri vaka. Meirihluti
safnaðarstjórnar hafði yfirgnæfandi
fylgi á báðum fundum.
Visitatia.
Bislcup visiteraði Suður-Þingeyjar-
prófastsdæmi fyrrihluta júlímánaðar.
Eins og venja biskups er á slíkum fcrð-
um prédikaði liann í mörgum kirkjum,
er liann visiteraði.
Prestsvígsla.
Sunnudaginn 30. júlí kl. 10,30 vígði
biskupinn þrjá guðfræðikandidata, er
aliir höfðu verið settir til þess að þjóna
prestslausum köllum. Þeir, sem vígðir
voru, voru þessir: Gisli Kolbeins, sett-
ur að Sauðlauksdal, Kristján Róberts-
son, settur að Raufarhöfn og Magnús
Guðmundsson, settur að Ögurpresta-
ltalli.
Sextugsafmæli.
Sigurgeir Sigurðsson, biskup, varð
sextugur þann 3. agúst síðastliðinn.
Meðal annarra gjafa og heillaóska, sem
biskupi barust, var málverk eftir Kjar-
val, sem prestar landsins gáfu honum.
Skálholtshátíð.
Þann 23. júlí var liin árlega Skálliolts-
IiátiS haldin að Skálholti. Margt manna
kom þangað, þrátt fyrir ólientugt veð-
ur. Síra Bjarni Jónsson prédikaði við
guðsþjónustu, sem fram fór í kirkjunni,
en síðar um daginn flutti dr. Björn
Þórðarson, fyrrv. ráðlierra, erindi. Kór
Dómkirkjunnar i Reykjavík aSstoðaði
með söng, undir stjórn dr. Páls ísólfs-
sonar.
Biskupinn og