Æskan - 01.04.1941, Blaðsíða 10

ÆSKAN
Réttardagur.
Eftir Óskar Þórðarson frá Haga.
— Þetta var kveld eitt í rökkurbyrjun, fyrri
hluta septembermánaðar. Sólin var bnigin til viðar,
en gullrauður aftanroði sveipaði Hálsbrúnirnar
og hærri fjöll í fjarska.
Við sátum þrir, hver á sinni þúfu, í grænni
taut, vestan undir Hlíðarásnum, eins og hann hét.
Við vorum allir vikadrengir þarna á bæjunum:
Símon í Holti, Magnús í Mógerði og eg í Hlíð.
Umræðurnar, þetta kvöld, snerust aðallega um
réttirnar, enda var nú orðið stutt að bíða þeirra,
aðeins ein vika. ... En sjö dagar er langur timi
fyrir þann, sem hlakkar ákaft til hins áttunda.
Það var Mangsi, sem hafði orðið.
— Farið þið ekki í réttirnar, strákar, báðir
tveir? spurði hann.
— 0, jú, ætli það ekki, sagði eg alldrýginda-
lega. En Nonni var ekki jafn ákveðinn, liann tók
dauft í þetta og svaraði seint:
— Eg veit það ekki.
— Uss, allir strákar fara í réttirnar, sagði
Mangsi alvarlegur og Jeit á okkur til skiptis. En
Nonni varð þrjózkulegur á svipinn.
— Eg fæ liklega ekki að fara, hann Guðmundur
sagði það, þegar eg fann ekki (hrossin, og hann
varð sjálfur að leita að þeim, meir en hálfan dag.
— Já, en ef þú kemur nú til hans og biður
hann um að vera nú svo góðan að lofa þér að
fara, þig langi svo mikið; heldurðu þá, að hann
neiti þér, sagði eg ógn spekingslega.
— Nei, það hefir enga þýðingu, hann mundi
aðeins segja sem svo: — Það þýðir ekkert fyrir þig
að vera að þessu nöldri, þú ferð ekki eitt fet. Og
þó svo færi, að eg fengi nú að fara, þá yrði eg að
ríða honum „Kerrujarp“, sem aldrei kemst nema
fetið, svaraði Nonni og leit niður.
—- Duglegir strákar kæra sig nú kollótta um,
hvaða bykkju þeir liossast á í réttirnar, ef þeir
fá á annað borð að fara þangað, sagði Mangsi.
—• Nei, Nonni, þú mátt til með að koma líka;
við verðum samferða, þessir þrír, bætti hann við.
— En karlarnir; haldið þið nú kannske, að þeir
46
vilji ekki vera ineð til þess að sjá til að við bræð-
um ekki mörinn í klárunum, sagði eg.
Hinir litu undrandi á mig.
—• Bræða mörinn í klárunum, átu þeir upp
eftir mér, báðir i einu og skildu ekki neitt í neinu.
— Hvað er nú það? spurði Nonni svo.
—■ Hún Þorgerður gamla sagði mér einu sinni,
að ef hestunum væri riðið liart á haustin, þá
bráðnaði í þeim Jnörinn, sagði eg afsakandi.
—• Ha — a — a —. Báðir strákarnir fóru að
skellildæja.
— Trúirðu þessu? sögðu þeir.
— Æ, nei, eg veit ekki, mér finnst það nú ári
ótrúlegt, sagði eg og sá nú eftir að liafa farið að
hafa orð á þessari vitleysu.
— Nei, þessu trúir enginn heilvita maður, sagði
Mangsi og var merkilegur; eða haldið þið kann-
ske, að hann Kobbi gamli af Eyrinni væri ekki
búinn að bræða mörinn í þeim skjótta sínum
fyrir nokkru, ef þetta væri rétt. Ekki ríður hann
alltaf svo hægt, þegar hann kemur fullur heim
úr réttunum.
— En hvað körlunum viðvíkur, þá lield eg, að
þeim sé ekki of gott að fylgjast með okkur, ef
þeir bara vilja, sagði Nonni. Svo var þetta útrætt
mál.
Allt í einu stóð Nonni snöggt á fætur:
— Hvað liugsa eg að sitja svona? Það er farið
að rökkva, segir hann. Við fórum að dæmi hans,
höfðum líka ýmsum skyldum að gegna. Svo
kvöddumst við félagarnir og lilupum af stað.
— Farðu nú að hypja þig í rúmið strákur, ef
þú ætlar að komast einhvern tíma á fætur í
fyrramálið, ekki lætur Sigurður bíða eftir sér
fremur en vant er. Bödd Þorgerðar gömlu berst
frá bæjardyrunum út í svalt og kyrrt kveldloftið.
Eg stend fyrir framan fjósdyrnar; dagsverki
mínu er lokið. Eg er að liugsa um morgundaginn,
réttarkarlana og kindurnar.-------
(Framhald.)