Æskan - 01.12.1985, Blaðsíða 7

Ljódaskrá
☆
„Aðeins fá sprek til að gera eld svo
að litla barnið mitt deyi ekki úr
kulda.“
„Arið um kring,“ svaraði fíkju-
tréð,“ eru hlíðarnar hér iðjagrænar
og hlýlegar af því að ég breiði út
greinar mínar sem svigna undan
ávöxtunum sem gleðja öll börnin í
Betlehem. Á ég að eyðileggja það
vegna ókunnugs ungbarns utan af
landi? Nei, farðu eitthvað annað,
gamli minn.“
Vonsvikinn gekk Jósef á milli
trjánna og bað þau um hjálp. En öll
trén svöruðu á sama hátt. Þau voru
sárhneyksluð og sögðu Jósef að
hypja sig heim. Þau væru alls ekki
aflögufær.
„María hafði rangt fyrir sér,“ hugs-
aði Jósef, „öll trén eru á móti okk-
ur.“ En þá festist skikkja hans í
kræklóttri grein. Það var grenitréð.
„Leyfðu mér að hjálpa,“ sagði
það.“ Enginn mun sakna mín. Eg
ber enga ávexti fyrir börnin og ég er
ekki með lauf heldur nálar sem
stinga og engum finnst fallegar. Þetta
er í eina skiptið sem barn þarfnast
einhvers sem ég get gefið. Taktu
mig, allar greinarnar mínar.“
Jósef losaði moldina kringum ræt-
ur litla grenitrésins og kippti því upp.
Síðan bar hann það inn í fjárhúsið.
Þar braut hann það í smátt og kveikti
eld. Alla nóttina logaði glatt og það
var hlýtt og notalegt inni og barnið
svaf vært. Um morguninn var litla
tréð aðeins öskuhrúga.
„Nú er ekkert eftir af aumingja
grenitrénu," sagði Jósef.
„Blessað grenitréð,“ sagði María,
„það hlýjaði litla barninu. Héðan í
frá skal grenitréð vera sígrænt og
ilmandi árið um kring og þegar litlu
börnin minnast fæðingar frelsarans
þá munu þau skreyta húsin sín með
grenigreinum.“
Svona var sagan um grenitréð sem
gaf líf sitt til að verma litla jólabarnið
fyrstu nóttina þess á jörðinni. Þegar
við horfum á jólatrén okkar þá
skulum við minnast frelsarans sem
fæddist í fjárhúsinu í Betlehem og
gaf líf sitt fyrir okkur.
Kristín Guðjónsdóttir
JÓL
Þá klappa litlar hendur,
og dansa fimir fætur,
ogfögrum jólagjöfum
er dreift um borð og stól.
Nú rætast margar vonir
og draumar dags og nætur.
Ó, dæmalaust er gaman
að lifa svona jól.
Og ellin tekur hlutdeild
í helgi jólanætur,
er heimur skrýðist Ijóma
frá barnsins jólasól.
En innst í hugans leynum
er lítið barn, sem grætur —
og litla barnið grætur,
að það fær engin jól.
Örn Arnarson
(Magnús Stefánsson)
7
Nú rennur jólastjarna
og stafað geislum lætur
á strák í nýjum buxum
og telpu í nýjum kjól.
Hve kertaljósin skína
og sykurinn er sætur
og söngurinn er fagur,
er börnin halda jól.
Og mitt í allri dýrðinni
krakkakríli grœtur
— það kemur stundum fyrir,
að börnin gráta um jól —
en bráðum gleymist sorgin,
og barnið huggast lætur
og brosir gegnum tárin
sem fífill móti sól.
L