Æskan - 28.02.1900, Blaðsíða 4

40
bágt í vetur. í)g hefi losið í Æskunnni um að
hörnin œttu að vera góð við dýrin. Og nú ætla
ég að segja ykkur frá því, sem lítil stúlka hérna
gcrði. Hún átti ekki efnaðri forcldra en önnur
börn, heldur ef til vill fátækari; en á hverjum
degi fékk hún sér sarat grjón cða brauðmola til
Jiess að gefa fuglunum, sem hún hafði hæut að
húsinu sínu. Það fóru svo leikar, að litlu telp-
urnar mínar fóru líka að gefa fuglunum brauð-
inola. Litla stúlkan, sem var svona góð við
íugluna, heitir Fríða og er Torfadóttir.
H.
Tveir ungir menn, Markús og Halldór, vóru
á ferð í steikjandi sólarliita og vóru þeir mjög
þreyttir og þyrstir. Þeir urðu því fegnir að geta
hvílt sig þegar þeir komu í kaupstaðinn. Þar
mættu þeir manni nokkrum á götunni og sagði þá
Halldór við hann. „Við erum alveg að stikna
af liita og þorsta.1' Maðurinn liló og sagði um
leið og hann gekk fram lijá: „Drckkið þið bara
hjór og brennivín, piltar mínir.“ „Það or rétt
að við gerum það, núna einu sinni; ég liefi hvort
tem er aldrei smakkað það svo ég geti sagt.
Viltu það ekki,Markús?“ mælti Halldór. „Æ, nei,
vertu ekki að því, Halldór, það er betra að
drekka hérna úr læknum og livíla sig svo.“
rNei, nei, ég fer inn í veitingahúsið og fæ mér
„snafs“; það er dálítið fínna“ svaraði Halldór og
gekk í sömu svipan inn í veitingahúsið.
Markús lagðist niður við lækinn og draklc
nægju sína úr inni heilnæmu, svalandi lind, sem
náttúran hafði veitt til svölunar þyrstum vegfar-
■endum. En Halldór sat inni á veitingahúsi og
dx'akk af þeirri lind, er in versta spilling manna
liefir bruggað til að freista fáfróðra og breyzkra
manna.
Nokkur árliðu. Þá hittust þessir tveir menn
aftur. Markús heilsaði og sagði glaðlega:
„Jlvernig liður þér núna, kunningi?11 „Mér líður
illa, ég er þyrstur11 mælti Halldór alvarlega.
„Það er skritið11 mælti Markús brosandi. „Það
er þó ekki eins heitt núna eins og forðum.11
„Nei“ mælti Halldór „en manstu ekki, hvaða
drykk ég drakk forðum, liann svalaði mér í
bráðina, en kveikti í stað þess hjá mér óslökk-
vandi þorsta í að drekka, d.ekka meira af víni.
Sá þorsti fylgir mér til dauðans. 0, að ég liefði
gongið í bindindi þegar ég var ungur.11
Það var einu sinni lítill drengur, sem hét
James. Forcldrar hans áttu heima í Oregoti
lengst vestur í Atneríku og bjuggu í dálitlum
bjálkalcofa, og voru 10 mílur til næstu nágranna.
Þegar James litli var 8 mánaða gamall, dó faðir
hans. Hanu átti tvö systkini, systur, sem hét
Mehetabel, 13 ára að aldri, og bróður, sem hét
Tómas og var 11 ára. Móðir hans var góð og
guðhrædd kona og ól önn fyrir börnunuin með
frábærri umhyggju og dugnaði, en svo vóru þau
fátæk, að stundum borðaði hún sjálf ekki nema
einu sinni á dag, til þess að börnin þyrftu ekki
að vera mjög svöng. Tómas hjálpaði henni til
að sá og yrkja akrana og hirða skepnurnar og
Mehetabel vann frá morgni til kvelds. A hverj-
um degi lásu þau í biblíunni og báðust fyrir.
Þegar James var 6 ára gamall, fór hann að vinna
með móður sinni og systkinum, en mestan hug
liaíði liann á bókunum. Nokrar rnílur íburtuvar
svokallaður skóli, skólahúsið var úr bjálkum og öll
ken8luföngin eftir þvi. Þegar James var 3 ára,
sendi móðir lians hann í skólann og bar Mehe-
tabel systir hans hann á bakinu tíl og frá, þang-
að til hann fór að geta gengið.
Einu sinni spúrði James móður sína, hvort
það væri vont að drekka vín. „Eg vlldi óska, sonur
minn, að þú bragðaðir það aldrei. Ef þú smakkar aldrei á þvi,
þá er óg óhrædd um að þú verður aldrei drykkjumaður.11 Jarues
lét að bæn móður sínnar og bragðaði aldroi vln. Það
cr til löng og fögur frásaga um ævi J amcs. Með
iðjusemi og atorku afiaði hanu sér æ meiri ment-
uiiar og álits lijá öllum, sem kyntust honum. 1
þrælastriðinu varð hann hershöfðingi, og þegar
Lincoln var myrtur, var hann kosinn forset.i
Bandaríkjanna, og telja Ameríkumenn hann með-
al sinna ágætustu manna.

Aldsr-prentsmiðjan. - Reykjadk.