Æskan - 25.05.1903, Side 1

ÆS
A N.
Kignarr£tt boflr 25. Mal 1903
j Stíir-míiltn litlimcl* (I. 0. 0. T.l Hj &luar Sigurduon.
16,—17.
VI. ÁRG.
Kongssommnn
sem ekki vildi láta J>vo sér.
[Æfintýri oftir E. Hcnningsen,
með myndum eftir H. N. Hansen].
----- (Niðurlag.)
III.
Kongurinn og drotningin sátu nú inni í
tiöllinni, horfðu hvort á annað og grétu
■söltum tárum.
„Það eru ljótu vandræðin!" sagði konung-
urinn og reif í skeggið af örvæntingu. „Við
fáum aldrei son okkar aftur.“
„Ó, elsku, væni kongssonuvinn minn!*
kveinaði drotningin. „Hann var svo góð-
ur, svo góður, og nú er hann — týndur!“
Pau sendu menn út um alt land til að
leita uppi kongssoninn. En sendimennirnir
komu aftur jafnnær. Enginn hafði sóð hann,
og enginn vissi neitt um hann. Alt fólk
í landinu skar þrjú göt á kornpokana sína,
■eitt á botninn og sitt á hvora hlið. Svo
smeygði það höfðinu út um gatið á botnin-
um, og handleggjunum út um hliðargötin,
og svo bar það ösku í hárið — landslýður-
inn klæddist allur í sekk og ösku. En inni
í höllinni sátu þau konungur og drotning,
horfðu hvort á annað og grétu beiskum
tárum. Það var alt saman ósköp sorglegt.
En á meðan á öllu þessu stóð hafðist
grísa-prinsinn við úti í svínastíunni, og leið
honum þar alls ekki vel. Gamla gyltan,
sem var langamma allra hinna grísanna,
var vond við hann, og það þýddi ekkert,
þótt hann hljóðaði og segðist vera sonur
kongsins. Hinir grísirnir vildu ekki trúa
því, og gamla gyltan skellihló, svo að rumdi
í henni: „Hö — hö — hö — hö — hö!“
og svo gekk hún að sorptroginu og hrein:
,0—es, o—es, uí—e!“ Hún var víst að segja
Andrési svínahirði frá lyga-grísinum litla,
sem kominn væri inn í stíuna. Kongssyn-
inum leið mjög illa. Hinir grísirnir, sem
voru stærri og sterkari en hann, stjökuðu
við honum, bitu í rófuna á honum, ertu
hann og hentu gaman að honum. Hann
var vanur að sofa í dálitlu Ijómandi fallegu
rúmi með silki-ábreiðu, en nú varð hapn
að liggja á blautu og forugu heýi, og i
staðinn fyrir allar dýrindis kræsingarnar,
sem hann hafði fengið áður, varð hann nú
að gera sig ánægðan með sömu ógeðslegu
og vondu fæðuna, sem hin svínin fengu.
Hann varð svo magur og rýr af hungri og
harmi, að sólin skein í gegnum hann, svo
að hann kastaði ekki frá sér neinum skugga.
Og svo gengu félagar hans fram hjá hon-
um, grútforugir, ertu hann, bitu í rófuna á
honum og x-ýttu: „Hö—hö—hö! Grísa-
prins! Hö—hö—hö! O—es, o—es, uí—e!“
Bvo kom Andrós svínahirðir, og allir
þyrptust saman kringum hann og sögðu
honum frá lygalaupnum, sem segðist vera
kongssonur. En svínahirðirinn skildi því
miður ekki grísamál. Kongssonurinn lagð-
ist fyrir úti í horni; þar lá hann og óskaði
sér dauða.