Æskan - 25.05.1903, Page 2

ÆSKAN.
62
Einn dag hljómaði hlý og vingjarnleg
rödd i 8vínastíunni, og kongssonurinn opn-
aði augun þreytulega til að sjá, hver það
var, sem var að tala. Pað var snúninga-
telpan litia, sem hann hafði slegið i höfuð-
ið með sverðinu sínu. Hún leit raeðaumk-
unaraugum á kongssoninn.
„Veslings litli grísinn minn!11 sagði hún
mér þótti svo vænt um kongssoninn litla, “
sagði hún með raunasvip. Henni datt ekki
í hug, að kongssonurinn mundi skilja sig,
því að hann vai' ekki annað en grís. En
hún átti engan að, aem hún gæti trúað
fyrir þessu, nema hann.
IV.
Nú leið langur tími, og grisaprinsinn óx
og tók hann í fang
sór. „Þér líður víst
ekki vei hérna inni.
Eg ætla að taka þig
og láta þig inn í
hlöðuna. Par getur
þér liöið betur.“
Svo bar húnhann
inn í hlöðuna og
gerði honum dálítið
bæli úr nýslegnu,
ilmandi heyi, sótti
nýmjólk i skál og
gaf h(?num að
drekka. Kongssyn-
inum fanst, að hann
hefði aldrei smakk-
að eins gott á æfi
sinni. Hannvarorð-
jnn vanur að fá lé-
Jega fæðu.
„Þakka þér íyrir,‘ sagði hann og horfði
á snúningatelpuna svo að þakkJátsemin
skein úr augum hans. „Þessu skalegald-
rei gleyma."
En telpunni heyrðist hann að eins segja:
„Öf, öí,“ og það skildi hún ekki. Eftir
þetta kom hún daglega út í hlöðuna til
kongssonarins og færði honum nýmjólk, og
svo sagði hún honum um kongssoninn
íagra, sem hefði horfið alt í einu. „Og
og varð stór og feitur. Þá sendi dísin,
sem liafði breytt honum í grís, einn af þjón-
um sínum til hallarinnar, og bað hann um
að fá að tala Yið konginn. En bæði kong-
urinn og drotningin voru svo hrædd, síðan
kongssonurinn hvarf, að þau þorðu ekki að
tala við ókunnuga menn.
„Varaðu þig!“ sagði drotningin. „Þessi
ókunnugi maður er ef til vill með fallbyssu
í vasanum, sem hann tekur upp þegar
minst varir og skýtur þig með.*