Æskan - 25.05.1903, Blaðsíða 3

ÆSKAN.
63
„Fallbyssur held eg nú ekki að hann sé
meö,“ svaraði kongurinn, „en hað getur
vel skeð að hann sé með vasana íulla af
fallbyssu-skeytum. Eg ætla nú samt að
tala við hann, úr því hann segir, að það
sé svo áríðandi; en hann verður að eins
að segja eitt einasta oið, og það verður
hann meira að segja að hvísla. Tveir vopn-
aðir menn skulu standa bak við mig og
reka hann i gegn, ef þeir verða þess varir,
að hann ætli að gera mér nokkurt mein.“
Fetta var gert. Fjónninn gekk með lotn-
ingarsvip fyrir konung, sem haíði komið
fram í biðstofuna, hneigði sig fyrir honum
og hvíslaði í hálfum hljóðum:
„Svínasteik!*
„Svínasteik?" endurtók kongurinn hugs-
andi og strauk skeggið. Hann leit þangað,
sem þjónninn stóð, en þá var hann horfinn.
,Svínasteik!“ sagði kongurinn aftur og
varð enn meira hugsi. „Já, sannarlega,
það er langt síðan að eg og drotningin
•höfum smakkað flesk. Við skulum slátra
grís; það skulum við sannarlega gera! Send-
ið boð til Andrésar svínahirðis og segið hon-
um að taka strax grís og slátra honum;
•drotningin og eg viljum fá svínasteik."
Annar þjónninn hljóp strax til Andrésar
og flutti honum boð konungs.
„Já, það er nú hægra sagt en gert,“
svaraði Andrés þurlega. „Eg hefi engan
feitan gría sem stendur. Kongurinn getur
líka gert svo vel og sagt manui til í tíma.“
„Já, en hann vill fá svínasteik,“ sagði
þjónninn með áherzlu.
„Það er mér rétt sanaa,“ svaraði And-
rés og var nú fokvondur. „Hann geturþá
slátrað einhverjum af ykkur, þjónunum.
f*ið eruð nógu feitir. “
„Snúningatelpan hefir inndælan grís,“
mælti þjónninn vingjarnlega, því að honum
þótti sjálfum góð svínasteik. „Geturbu
ekki tekið hann?“
„Fað er satt,“ sagði Andrés. „Fví var
eg búinn að steingieyma. Já, þá skal kong-
urinn fá svínasteik. *
Pið getið getið því nærri, að snúninga-
telpan litla grét og kveinaði, þegar hún
heyrði, að grisinn hennar átti að deyja.
Hún hafði svo þungan ekka, að við sjálft
lá að hún mundi springa, og tárin runnu í
lækjum niður kinnar hennar. „Ó, lofið
honum að lifa! Hann er svo góður og vin-
gjarnlegur."
En bænum hennar var ekki sint, og hljóp
hún þá loks inn í eldhús og faldi sig að
hurðarbaki og stakk fingrunum í eyrun til
þess að heyra ekki hljóðin í grísinum. En
hann hljóðaði ekki. Hann var búinn að
missa alla von um að fá að liía; hugsaði
hann nú að eins um það að alt var þetta
hans eigin sök, og olli það honum enn
meiri sorgar.
„Æ, eg vildi að herbergisþernan væri
komin upp úr kja!laranum,“ andvarpaði
hann. „Ó, hvað eg var vondur! Hvað eg
var vondur!
Mennirnir, sem áttu að slátra honum,
höfðu nú alt tilbúið og lögðu hann niður
við trogið. Þegar hann sá hnífinn, stóran
og beittan, lokaði hann augunum.
En í sama bili fanst honum sem líkami
sinn væri allur að liðast í sundur. Mennirnir
ráku upp hJjóð, hann opnaði augun aftur
og sá að hann var aftur orðinn sami litli
kongssonurinn, sem hann hafði verið áður.