Æskan - 25.05.1903, Blaðsíða 4

64
ÆSKÁN.
Y.
Einn slátraranna tók nú kongssoninn í
fang sér og hl.jóp íneð hann beina leið tii
kongsins og drotningarinnar, og er þau sáu
hann, féhu þau bæði undir eins í óinegin
af gleði. En brátt röknuðu þau við aftur,
og fyltist nú alt. glaum og gleði. Kongur-
inn gekk sjálfur að skápnum, þar- sem hann
geymdi brennivinsflöskuna, og gaf mannin-
urn vænt staup úr flöskunni. Síðan mælt.i
hann:
„í dag skal alt fólkið haida þjóðhátíð í
höllinni, og í kvöid skal vera dansleikur og
blysför."
„Það líkar mér vei,“ mælti kongssonur-
jnn; „en fyrst verð eg að fara niðurikjall-
arann.“
Svo fór hann og kongurinn og drotning-
in og þjónarnir og allir aðrir, sem vildu
vera með. niður i kjaliarann, þar sem her-
bergisþernan sat. Hugði hún nú, að hún
mundi eiga að deyja; en kongssonurinn féli
um háls henni og kysti hana. Hann ját-
aði. hve vondur hann hefði vei-ið við hana,
og bað hana innilega. fyrirgefningar; sagði
hann, að nú mætti hun gjarnan þvo sér.
Fóru síðan allir glaðir upp úr kjallaranum,
og herbergisþernan með.
f’á mælti kongssonurinn: „Nú verð eg
að íara fram í eldhús."
Svo fór hann og kongurinn og drotning-
in og þjónarnir og allir aðrir, sem vildn
vera með, fram i eldhús, þar sem snúninga-
tcdpan litla sat, enn þá bak við liurðina
með fmgurna í eyrunum og var að gráta.
Kongssonurinn féll um lrnls henni og kysti
hana. Hann játaði. hve vondur hann hefði
verið við hana, og skýrði frá, hve. góð hún
hefði verið við sig, þegar hann var í grísar-
hamnum, og undruðust aliir mjög, er þeir
heyrðu það.
En kongssonurinn mælti: „Hún" skai
verða prinsessa; hún skal verða leiksystir
mín, og þegar eg er orðinn stór, skal hún
verða konan mín.“
„Það skal hún verða,“ sagði kongurinn
: og drotningin og grétu bæði af gleði. „I3að
j skal hún verða; það á hún skilið."
| Þannig varð þá snúningatelpan prinsessa,
' og hún var svo yndisleg, þegar hún var
komin 1 nýia faliega kjólinn, sem hún fékk,
aö hirðmennirnir urðu að halda um nefið
og munuinn til þess að missa það ekki af
! undrun og aðdáun.
Um kvöidið var höliin öil uppijómuð.
Hljóðfæraslátturinn heyrðist langar leiðir,
og Ílugeldarnir þutu liátt í loft upp með
langa eldrák á eftir sér. Kongssonurinn
og prinsessan nýja stóðu niðri 1 garðinum;
hvað þau voru að tala uin, veit eg ekki,
en þau litu út fyrir að vera svo glöð, sem
1 nokkur'maður getur verið.
Upp frá þessu var kongssonurirm alt af
þægur og góður, og bæði hann og prins-
: essan nut.u ástríkis af öllum. Þegar gamli
! kongurinn var orðinn svo hrumur, að hann
| gat, ekki borið kórónuna1 á höfðinu — því
j kórónan var þung —- þá setti hann hana
1 á höfuð syni sinum, og bæði hanri og drotn-
ingin settust i hornið hja honum, því að
drotningin var líka orðin gömul og farin.
Þó lifðu þau enn i mörg ár og nut.u þeirrar
ánægju að sjá, hve hamingjusöm ungu
hjónaefnin voru. Við brúðkaupið voru þau
líka viðstödd, og þangað kom einnig dísin
Fata Morgana. Við það tækifæri komst
| gleðin á sitt hæsta stig, þegar konungs-
hjónin gömlu komu fram á góifið og fóru