Æskan - 25.05.1903, Qupperneq 6

ÆSKAN.
ráða Luks af dögum, en aubséð var á svip
bóndans, að hann haföi mor&ráð í huga.
Það var hvorki hægt að skjóta apann né
hengja hann. Hann varð því að reyna að
drekkja honum. Hann batt því stóran stein
við háls apans, og gekk með hann út á
hamarsnös, er skagaði fram í sjó.
Hamarinn var hundrað feta hár og sjór-
inn þar neðan undir svo tær og spegilslétt-
ur, að bóndinn gat greiniiega séð haisnígl-
ana, marglytturnar og þangblöðin í botn-
inum. Tók hann nú apann og steininn í
fang sér, reyndi reipið einu sinni enn, og
kastaði svo öllu út í sjó.
Bóndinn vildi nú helzt fara heim. En
hann þorði það ekki, því ekki var gott
að reiða sig á apann. Skylda hans við
sjálfan sig og heimilið bauð honum að fá
trygga vissu fyrir því, að apinn væri dauð-
ur. Hann gægðist því út af brúninni, og
sá, hversu skvampið hafði komið hreifingu
á vatnið, og svo starði hann, unz allir
hringirnir voru horfnir af vatninu, og hægt
var að aðgreina hvern stein á sjávarbotn-
inum. Jú, þar lá apinn á milli krossflsk-
anna, það þóttist hann geta greinilega séð.
Reipið hafði reynst traust sem akkerisfesti,
«g steinninn var svo þungur, að hann gat
haldið Luks niðri á botni og verið þar
legsteinn hans. Fanst bóndanum sem kökk
væri rýmt frá brjóstinu á sér, sem hafði
verið þar frá því apinn kom á eyna. Svo
gekk hann heim í hægðum sínum og sagði
söguna af æfilokum apans.
En ekki var komið miðnætti, þegar
Luks kom heim aftur. Þið haflð auðvitað
ímyndað ykkur, að hann kæmi aftur, af
því að reipið rinni af steininum, hyggist
sundur á hvassri steinbrún, eða stór fiskur
biti það í sundur. Eitthvað af þessu hlýtur
að hafa borið við, því Luks var kominn
aftur fyrir miðnætti, eða réttara sagt, hann
var þá kominn niður aftur, því hann fór
sinn vanalega veg í gegnum reykháflnn-
En því segi eg frá í næsta kapítula, hvernig
þesei merkilega skepna komst heil á hófi
upp úr sjónum.
5. Kapítuli.
Hefði bóndinn staðið lítið eitt lengur og
horft út af hamrinum, hefði hann séð
skringilega |bjón. Þið vitið, að steinar eru
léttari í vatni, en loftinu; en það er ekki
ljóst, hver hafði kent apanum þetta, eða
hvort hann hafði nokkra hugmynd um
það. Samt sem áður hegðaði hann sér sem
spekingur Yæri. Hann lét ekki ólánið vflr-
buga sig, heldur beygði sig, tók steininn
upp með mestu örðugleikum og rogaðist
með hann upp undir land. Með mestu
örðugleikum gat hann komið steininum upp
á rif eitt, sem hálfflaut yflr. En þegar
steinninn kom upp úr sjónum, var hann
þyngri en svo, að Luks gæti borið hann,
og varð því Luks að liggja á rifinu og vissi
ekki, hvernig hann ætti að komast úr þessari
klípu. Honum hugkvæmdist ekki annað
en naga reipið í sundur, en eftir heillar
stundar strit var hann engu nær en áöur.
Hann nagaði aðra stundina enn, en þá tók
nú gamanið að grána. Sjórinn hafði fallið
að; hafði ekki verið dýpra á rifinu en
apanum í kné, er hann kom þar, nú var
dýpið orðið í mitti, og héldi þessu áfram,
hlaut að vera úti um apann.
Apinn þóttist þekkja sjóinn sæmilega frá
því hann Yar hjá kristniboðanum, en þar var
hvorki til flóð né fjara, og vissi hann þvf