Æskan - 25.05.1903, Síða 7

ÆSKAX.
67
ekki, hvað slíkt hafði að þýða. En nú varð
hann þess var, að þegar alveg flaut yfir
steininn, var hann orðinn svo léttur, að
hann gat bisað honum upp eftir rifinu
þar til svo grunt var orðið, að hann gat
ekki flutt steininn lengra. Þaðan mátti
komast á annað rif, sem var upp úr sjó
um háflæðí, og vildi til að reipið var svo
langt, að apinn gat hoppað þangað og
þurkað sig í sólskininu.
Par datt apanum gott ráð í hug, og
var það líkara mannlegri skynsemi, en
búast má við af öpum. Hann tók eftir
því, að reipið lá á hvassri klettanybbu, og
var það farið að slitna eftir nagið. Tók
hann því að nudda reipið á nybbunni. Þetta
tók langan tíma og varð hann að hvíla sig
með köfium. Loks fór reipið í sundur.
Var þá komið undir miðnætti, og litlu
siðar var apinn kominn upp klettana heim
að hreysi bóndans.
En þá sá Luks, að kotið stóð í björtu
báli. Fólkið hafði ekki fengið mat í marga
daga og þurfti því að taka til snæðings,
þegar búið var að gera við brunninn. Var
eldað fram á nótt, og þegar dimt var orðið
flugu neistar úr reykháfnum, og lcveiktu í
stráþakinu.
Um Bama leyti tók að hvessa. Jók það
eldinn og stóð kotið í Ijósum loga, þegar
Luks kom heim. Hann var hungraður,
og fór því ofan um reykháfinn að vanda,
en þar var ekki kviknað í þakinu.
Vagga ungbarnsins stóð rétt við eldavél-
ina, sem vant var, og hlýtur Luks að hafa
komið við það með halanum, því barnið
fór að hljóða svo hátt, að bóndinn hljóp
upp úr rúminu. Mátti ekki tæpara standa,
því hefði aumingja maðurinn vaknað seinna,
eða apinn komið flmm mínútum síðar,
hefði alt fólkið brunnið inni. Reykurinn
hafði fylt herbergið, sem næst var, og rudd-
ist nú inn um eldhúsdyrnar. Höggdofa af
skelfingu sá bóndinn, að Luks, sem hafði
vakið í tækan tíma, var kominn í vanalega
sætið sitt. upp á mjöltunnuna, og blés og
ínæsti þar af reyknum, og hugsaði, hvort
ekki hefði verið betra að drukna en kom-
ast í þetta. Bóndinn rauk í skyndi inn í
herbergið, sem kviknað var í, bjargaði þaðan
tveimur elztu börnunum, og bar þau út í
fanginu, því næst bjargaði hann konu sinni
og hinum börnunum, en Luks var auðvitað
á hælum þeirra. Litlu síðar var alt fólkið
komið út og horfði skjálfandi af kulda og
ótta á kotið, sem stóð í ljósum loga. Pakið
hrundi ofan litlu síðar, og morguninn eftir
var ekki annað eftir sýniiegt af kotinu. en
fáeinir eldibrandar.
Reisulegur viti er nú bygður þar, sem
kotið var áður. Var hann bygður fáum
mánuðum eftir oldsvoðann, og er bóndinn
fyrverandi umsjónarmaður við vitann. Annar
maðurinn þar hefir frá mörgu að segja og
talar oft um það, sem við hafi borið þegar
hann var stýrimaður á skipinu „Vulkan.*
Og sá þriðji, sem er þar, er ferhentur,
og heitir Luks. Hann og bóndinn eru
nú aldavinir. Er sagt að saga sé að segja
frá, hvernig á vináttu þeirri standi, en
bóndinn minnist sjaldan á það. Sé hann
spurður, livort satt, sé, að ómögulegt sé
að drepa apann, svarar hann jafnan: „Já,
en það er ekki af þeirri orsök að hann
lifir.‘ Aðeins einu sinni heyrðist bóndinn
segja meira. Var það eitt kvöld, þegar
yngsta barnið var nýfarið að skríða, og