Æskan - 01.05.1910, Blaðsíða 1

\
zÆsnan. Barnablað með myndnm.
XII. árg-. Reykjavík. — Maí 1910. 9.—10. 1)1.
9 oa fS o
jijirnarjjojTin.
ííí' MagneJ.

ANN orgaði hræðilega þegar
hann kom í kirkju í fyrsta
sinn. En þegar presturinn
jós hann vatni og nefndi
hann Þorkel, þá þagði
hann eins og steinn.
Hún föðuramma hans gamla, sem
orðin var bæði heyrnardauf og sjóndöp-
ur og haltraði áfram við stóran staf,
stóð á því fastara en fótunum, að hún
hefði séð einhverja litla veru svífa til
lians í þeim svifum, sem hann var vatni
ausinn, og kyssa liann á volt ennið;
og hún þóttist heyra veruna segja um
leið með svo undur hljómþýðri rödd:
»Hér er skirnargjöfin mín«.
En hvað þessi skirnargjöf Þorkels var
í raun og veru, í því gat enginn skilið.
Óþekkur var hann, og ekkert sagði
hann eða gerði, sem vit var í, þegar
hann eltist; það sagði faðír lians að
minsta kosti. Hann var eitthvað svo
undarlegur. Hann vildi helzt alt af vera
að syngja, og lalaði elckert nema í Ijóðum.
»Hvað á þessi fíflslca annars að þýða?«
sagði faðir hans gramur i geði. »Þú ert
auma barnið, það segi eg satt«.
»Það gengur svo glalt«, svaraði Þorkell.
»Og ekkert kunnirðu í námsgreinunum
þínum í gær«, sagði faðir lians þá, enn
önugri í skapi; »það er nú reyndar engin
nýjung, því þú kant þær alt af jafnt«.
»Mér er það ei tamt
en er þó að vona að það takist samt«,
svaraði Þorkell litli þá og söng svarið
með nýju lagi.
Hann söng æfinlega ný lög, en hvar
hann lærði þau, eða hvaðan þau voru,
það vissi hann ekkert. Hann vissi það
eitt, að inndælustu tónar hljómuðu sífelt