Æskan - 01.12.1914, Page 2

90
Æ S K A N.
einkum í dimmu, en það var nú
ekki til þess að setja fyrir sig.
Til brennunnar hafði verið safnað
frá mörgum bæjum i nágrenninu, og
sannaðist þar sem ætið, að »safnast
þegar saman kemur«, því þó ekki
væri svo inikið frá hverjum, var það
dálaglegur köstur, þegar alt varkomið
í eitt. Pað hafði safnast töluvert af
þurrum birkihríslum, stórgerðu heyi,
— gæði þess talar maður ekki um;
það var nóg, að »rauður« gat gerl
sér það að góðu. Það bezta af öllu
var þó tjörukaggi, sem einn bóndinn
hafði látið af mörkum; hann var að
vísu tómur, en tjörugur innan og því
gott eldsneyti. Þar að auki var dá-
litið af tjöru, lýsi og þrjár ílöskur af
steinolíu, og man ég að það þótti
rausnarlega gefið; en hvort það þætti
í annál setjandi nú, tel ég samt mjög
vafasamt.
* *
#
Þrettándadagurinn var runninn upp
og hin þráða stund tekin að nálgast.
Það var snjór á jörðu og smáél um
daginn, en frost var vægt. Veður
mátti því fremur heila gotl en vont,
þvi logn var að mestu.
Sigga vinnukona varð að taka við
störfum minum þetta kvöld, að ann-
ast fjósið; ég var að vísu búinn að
gefa kúnum áður en lagt var af stað,
en átti eftir að brynna þeim.
Við fórum að búa okkur í rökkur-
byrjun, því brennan átti að byrja
þegar aldimt væri orðið. Við vorum
fjögur af bænum í förinni: sonur bónd-
ans, vinnumaðurinn, önnur vinnukon-
an og ég, sem var langyngstur, en
þó einna ákafastur að fara.
Ferðin gekk fremur seint, því ó-
færð var og orðið nokkuð dimt, en
við væntum þess, að tunglið lýsti
okkur til baka, þó kvöldsetl væri það
orðið. Brennan var haldin á háum,
einstökum hól, sem víða sást að og lá
svo miðsvæðis milli bæja, að margir
gátu sótt brennuna, enda voru nokk-
uð margir komnir á undan okkur.
Nú var tekið til óspiltra málanna,
að raða niður eldiviðnum eftir því
sem bagkvæmast þótli, svo að logans
nyli sem lengst og bezt. Það, sem
til var af tjöru og lýsi, var strax látið
í köstinn, áður en kveikt var í, og
ein olíullaskan var látin standa full
í tjörukagganum, en hinar geymdar
afsíðis, svo að hægt væri að grípa til
þeirra, þegar loginn færi að dofna.
Síðan var kveikt í kestinum þegar
aldirnt var orðið. Komu mér þá í
liug sum æfintýrin, sem ég hafði heyrt,
þar sem ég horfði á bálið, er log-
arnir áttu að nema við himin og
hefla för eins eða annars, er áfram
vildi halda.
Þarna vorum við, milli 20 og 30
manns, á ferð og ílugi í kringum
brennuna, sumir að glæða hana á
einn eða annan hátt, en sumir að tína
upp það, sem eftir hafði orðið, og
kasta því í eldinn. Nokkrir voru í
állogum eða öðrum ólátum, og voru
jiað helzt þeir, sem voru á mínu reki.
Það hefir víst ekki verið neitt ósvipað
að sjá tii okkar tilsýndar og villi-
manna, þar sem þeir dansa kringum
næturelda sína.
Þegar minst varði, heyrðist hár
brestur, og um leið blossaði loginn
upp miklu voldugri en áður. Eg
varð þess brátt vís, að breslurinn
stafaði frá ílöskunni, sem lálin var í
kaggann og nú liafði sprungið af hit-
anum. Hinum ílöskunum var síðan
kastað á bálið til þess að örfa það.
Þegar bálið var að mestu útbrunnið,
fórum við að bugsa til heimferðar.
Við áttum ekki samleið með neinum,
því okkar bær lá einstakur skamt frá
hólnum í suðvestur. — Okkur var
dimt fyrir augum, er við héldum at
stað, enda ultum við fremur en geng-