Æskan - 01.12.1914, Side 5

Æ S K A N.
93
Herra Febrúar var í mjög góðu skapi þetta
ár, því það var hlaupár. Yfirlæti hans var
því svo mikið, að hann bauð Norðanvindin-
um aftur heim til sín. Ú hú! En hvað þá
varð kalt og hráslagalegt fyrir vesalings litlu
Snjósnleyjarnar t hvítu þunnu fötunum. Þegar
þær opnuðu húsdyrnar um morguninn, tróðst
hinn ófyrirleitni Norðanvindur strax inn og
hiópaði: »Góðan daginn! Hvernig lízt ykkur
nú á?«
Sólin gat ekki rofið skýin þétt og grá og
Sólskríkjan lét ekki framar til sín heyra.
Það voru slæmir dagar. Snjósóleyjarnar
héngu alveg niðurbeygðar á stönglum sínum.
Svo bar það til einn morgun, er þær höfðu
opnað nokkuð seinna en vant var, að þær
sáu undurfagra rós, sem stóð rétt hjá þeim.
Hún var snjóhvít og hafði stór blöð umhverfis
hinn fríða bikar, og horfði svo glöð og bljúg
til himins. Litlu Snjósóleyjarnar urðu bæði
forviða og feimnar, og fóru að hvíslast á um
það, hver þessi fagra og tigna kona mundi
vera.
Hvíta blómið, sem heyrði bað, sagði vin-
gjamlega: »Eg er Jólarósin. Við skulum vera
góðir nágrannar. Verið ekki angurværar,
litlu systur, og hengið ekki höfuðin; þetta
batnar bráðum. Herra Marz er á leiðinni
og hann kemur með kveðju frá vorinu«.
»Æ, það er svo kalt«, sagði ein Snjósól-
eyjan með titrandi röddu.
»Og maður deyr nú ekki af því«, svaraði
Jólarósin; xmaður venst öllu. Eg skal nú
l(ka segja ykkur dálitla sögu, okkur til dægra-
styttinwar«.
»Æ já, segið okkur sögul« sögðu Snjó-
sóleyjarnar, og glaðnaði auðsjáanlega yfir
þeim. »Okkur þykir svo skemtilegt að hlusta
á sögurk
»Það eru nú mörg hundruð ár síðan«, sagði
Jólarósin, »og þjóðirnar hér á Norðurlönd-
um voru þá heiðingjar og þektu ekki Guð.
Þá komu ókunnugir menn hingað til landsins
og prédikuðu fyrir þeim um Krist, drottinn
vorn og frelsara. Margir tóku á móti kenn-
ingunni, en sumir héldu þó stöðugt fast við
hina gömlu trú, og meðal þeirra var konung-
ur nokkur, sem bar brennandi hatur til hinnar
nýju kenningar. En hann átti dóttur, sem
elskaði og trúði á hinn heilaga Krist. Og þeg-
ar leið að árslokum, sagði hún einu sinni:
»Pabbi, jólin koma á morgun!«
»Jólin?« sagði konungurinn. »Hvað er það?«
»Fæðingardagur Krists«, svaraði kóngsdótt-
irin og strauk siða, gula hárið frá enninu.
Þá varð faðir hennar reiður og hæddi hinn
heilaga Krist. Seinast sagði hann í hátíð-
legum róm: »Ég skal trúa á hann, ef blórn
spretta upp úr snjónum á morgun«.
Þá gekk kóngsdóttirin út í blaðlausan skóg-
inn. Hrafnarnir flugu yfir berum trjákrónun-
um og hrollkaldur vindur þaut í greinunum.
En kóngsdóttirin litla kraup þar sem hljóð-
ast var og kyrrast í skóginum og bað Guð
að láta spretta blóm upp úr snjónum.
Svo kom jólanóttin. Tindrandi snjóbreiða
lá á jörðunni og skógurinn var dularfullur
og dimmur. Þá gekk engill fram hjá húsinu,
þar sem kóngsdóttir svaf; hann hélt á plöntu,
sem hann gróf niður í jörðina og sagði hún
skyldi verða til blessunar um aldur og æfi,
og mönnunum eilfft tákn.
Þegar konungur gekk út fyrir hallarhliðið
morguninn eftir, spruttu blóm upp úr snjón-
um. Með bæn á vörum féll hann á kné, en
dóttir hans hljóp til hans, breiddi út faðminn
og sagði fagnandi: „Jólarósin! Jólarósin!" —
Sfðan höfum við haldið þessu nafni og sprett-
um alt af á kaldasta líma ársins".
Jólarósin hafði breitt út hvftu og breiðu
blöðin sfn, og þegar hún hafði lokið sögu
sinni, horfðu Snjósóleyjarnar hugfangnar inn
í fagra blómbikarinn hennar. Já, það var
sannarlega tákn frá Drotni, að svo dýrðlegt
blórn skyldi spretta upp úr snjónum!
Það hafði nú dregið niður í Norðanvind-
inum; hann hafði Iíka hlustað á söguna og
fór nú heim til sfn, því það var ekki laust
við, að hann blygðaðist sín fyrir, hve grimm-
ur og hranalegur hann hafði verið.
Nú brauzt sólargeisli gegnum skýin. Sól-
skríkjan flaug upp f blaðlausan runn og söng
svo dillandi; en Sunnanvindurinn kinkaði
kolli svo blíðlega í fjarska, og herra Febrúar
setti upp hattinn og bjóst til brottferðar,
Snjósóleyjarnar fögnuðu hjartanlega, en
Jólarósin horfði til hirnins og geislar stóðu
af ásjónu hennar; hún þakkaði skapara sfn-
um fyrir, að það hafði orðið hlutskifti hennar
að hugga hryggu Snjósóleyjarnar.
(V. E. þýddi).
í bókhlöðu einni f Ameríku tóku bókaverð-
irnir eftir því, að svaitur drengur kom þangað
á hverjum degi og fékk alt af sömu bókina.
Hann fletti upp einni opnunni, horfði snöggv-
ast í hana, rak svo upp hlátur og skilaði