Æskan - 01.09.1918, Blaðsíða 5

Æ S K A N
69
en svo kom þeim ekki saman, hvað
þeir ættu að láta það heita, og svo
lenti þeim öllum i hár saman út af
því.
Hann Byrgir litli, yngsti bróðirinn,
yndi pabba síns og eftirlæti móður
sinnar, fékk ekki að vera með; liann
var svo lítill. En hann vildi engin
utanvelta vera. Hann fór til Ingu
systur sinnar með eineyring, sem ein-
hver hafði geíið honum. Það fanst
honum vera stórfé. Hann vildi ekki
vera minni en þau, hann Byrgir litli.
En það var annað, sem honutn var
ákaflega mikill hugur að ná í og það
voru brjóstsykurmolar, dökkmórauðir,
eins og stórar þríhyrntar hnetur og
linolukjarni innan í.
Hann álti nú í mikilli barállu við
sjálfan sig út af þessu. Á næsla götu-
liorni var kjallari og þar seldi kona
þessa inndælu mola og liver moli
kostaði eineyring.
Systkini hans gerðu ekki annað en
hlæja að honum þegar liann kom
með eineyringinn. Því hafði hann
sízt búist við; hann vonaði, að þeim
mundi íinnast að hann legði drjúgan
skerf í sjóðinn.
Honum lá við að gráta út af þess-
um viðtökum, en harkaði þó af sér,
því liann vildi sizt af öllu láta þau
sjá að hann bæri sig illa.
Hann gekk þá inn og seltist út í
horn á bak við kistu pg fór að brjóta
heilann um þetla. Ég skal gefa henni
mömmu sjálfur, fyrst ég fæ ekki að
vera með systkinum mínum. Milli
þils og gólfs var rifa. Þarna skal ég
geyma eineyringinn minn, hugsaði
hann með sér, þar finna systkini
mín hann ekki og enginn fær neitt
um hann að vita; ég get náð honum
út aftur með bandprjóni mömmu.
En svo kom hann út að kjallara-
gluggunum og sá molana góðu — þá
lá nærri, að hann stæðist ekki freist-
inguna; hann fór inn og potaði ein-
eyringnum út, en hann áttaði sig fljótt;
hann mundi eftir mömmu; svo ýtti
hann eyrinum liið bráðasta inn aftur
og hljóp inn í leikstofu sína.
Daginn eftir gaf Karl bróðir hans
honum fimmeyring eða réttara sagt
5 eineyringa; það gerði hann til þess,
að liann þegði um pípuhausinn hans
pabba, sem brolnað hafði einhvern
veginn grunsamlega. En hvað hann
átti bágt með sig við miðdagsborðið
að segja þá ekki upp alla söguna, en
þá mundi hann eftir því, að fimm-
eyringurinn var i veði, Karl hefði þá
tekið liann aftur; þá gæti liann ekki
keypt fyrir liann handa mömmu. Svo
stilti hann sig, enda gaf Kalli honum
ekki gott auga; fyrir því augnalillili
vildi hann ekki verða aftur.
Þá bað einhver slúlka Byrgi að
sækja mjólk fyrir sig og fékk lionum
eineyring fyrir ómakið.
Nú var hann orðinn æði ríkur, þó
ekki væri hann eins stórríkur og
systkini hans, sem nú átlu í sjóði
hvorki ineira né minna en tvær krón-
ur, enda voru þau of montin af ríki-
dæmi sínu til þess að liann mætti
leggja eineyring í þann stóra sjóð.
En hann ællaði nú einu sinni að
sýna þeim að hann kynni líka að
spara eins og þau.
Nú var komið að afmælisdeginum
loksins. Byrgir fór í búð og keypli
og lét búa vandlega um og bögglinum
stakk hann svo niður í annað stíg-
vélið sitt, og hafði það svo undir
rúminu sinu. En hvað hann átti bágl
með að þegja yfir þessu öllu — það
er enginn hægðarleikur.
Loks kom háttatími. Byrgir litli
var heldur hróðugur með sjálfum sér
yfir afmælisbögglinum. Mamma breiddi
vel ofan á hann, slökti svo ljósið og
kysti litla drenginn sinn, en hann
lagði saman hendurnar og las: »Nú