Nýtt land - 26.08.1938, Page 2

NtTT LAND
Templarar nema land.
Góðtemplarareglan á að starfa á
breiðum grundvelli, þá nótast til
fulls áhuginn og tryggðin, sem
reglan skapar við góð málefni hjá
félögum sínum.
| SÍÐUSTU tímum hefir mik-
** ið verið ritað og rætt um
nauðsyn bindindis. Allir eru
sammála um það, að minnsta
kosti i orði kveðnu, að liefja
þurfi allsherjarsókn gegn þeirri
drykkjuskaparöldu, sem reið
yfir landið, þegar siðustu leifar
bannlaganna voru úr gildi
numdar.
En hver talar um bindindis-
mál án þess að minnast Góð-
templarareglunnar ? Það gerir
enginn, svo sammála eru menn
um það, að liún liafi haft og
muni hafa, mn ófyrirsjáanlega
framtíð, forystu á liendi i bar-
áttu bindindismanna, og er þetta
sagt án þess að gleyma því, að
ýms önnur félög liafa unnið
bindindismálinu liið mesta
gagn.
Hvað mundi það nú vera, sem
gert hefir Regluna að sjálf-
kjörnu forystufélagi í bindind-
ishreyfingunni? Ef svara ætti
þessari spurningu á viðunandi
nátt, þyrfíi að skýra alla bygg-
ingu og starfshátlu Reglunnar,
en til þess er ekki rúm hér að
þessu sinni. Þess vegna verðum
við að láta okkur nægja stutt
svar, en í því svari felst þó mik-
ið, og svarið er þelta:
Reglan kann öllum öðrum fé-
lögum betur að vekja áhuga
meðlima sinna og óbilandi
tryggð við þær hugsjónir, sem
liún berst fyrir.
Þetta er styrkleiki Reglunnai',
en um leið er það, þó undarlegt
kunni að virðast, veikleiki lienn-
ar. Veikleiki hennar er það af
því, að mannlegu eðli er nú
eitt sinn svo farið, að þegar við
fyllumst brennandi áhuga fyrir
einhverju góðu málefni og
bindum við það bjargfasta
tryggð, þá hættir okkur við að
sjá það og það eitt, okkur hættir
við ósanngirni og öfgum i har-
áttunni.
En sem betur fer vita templ-
arar vel um þessa hættu. Þeir
slcilja að bindindisbarátta Regl-
unnar þarf að lieyjast á breið-
um grundvelli, að hugsjónir
hennar verður að tengja við
önnur menningar- og umbóta-
mál, að hún verður að starfa
sem alhliða menningarfélags-
skapur, því að bindindissemi
þróast aðeins i jarðvegi sannr-
ar menningar.
Á þetta er minnzt hér af því,
að templarar í Reykjavík hafa
nýlega sýnt það, að þeim er al-
vara með að nota styrkleika
Reglunnar til heilla fyrir land
og lýð, og tryggja um leið, að
sá styrkleiki geti ekki breytzt í
veikleika. Þessa sjást raunar
nxerki í ýmsu, því aði segja má,
að hvar sem litið er á starf
templara á síðustu tímuin, blasi
við meira starf — fjölbreyttara
starf.
Gleggsta dæmið um þetta er
þó ef til vill landnám templara
við Elliðavatn. — Þingstúka
Reykjavíkur, en hún annast
ýms sameiginleg mál stúknanna
i Reykjavík, hefir fengið ca. S
ha. lands á erfðafestu lijá hæn-
um, norðanvert við Elliðavatn,
en sunnanvert við land verk-
lýðsfélaganna í Rauðhólum. Að
mestu er þetta liraunlendi, en
þó með mörgum grasbollum og
kjarrblettum. Land þetta hefir
verið grátt leikið af rányrkju
og skemmdarvei'kum þeirra, er
ekki kunna að meta fagran
gróður og fagurt land. Þannig
má sjá merki þess, að á síðasla
ári hefir ránshendi verið að
verki og eyðilagt fegursta tréð
á þessum landskika. Tenxplarar
komu árinu of seint til að
vernda það.
En nú verður landið friðað,
girt, lagður vegur að þvi og um
það og síðan verður tekið til
óspilltra málanna við að rækta
skóg og ryðja íþróttavöll o. fl.
o. fl. — En hvernig ætla templ-
arar að gera þetta, ög livei’s
\egna eru þeir að þvi?
Þeir ætla að gera það með
því, að leggja fram krafta sína
allir sem einn, eins og templur-
urn ber að gera og eins og þeir
eru vanir að gera, og þeir eru
þegar komnir vel á veg, vega-
gerðin er liafin, þar vinna ung-
lingar og þar vinna gamalmenni
á áttræðisaldi'i, og þannig verð-
ur unnið unz land þetta er orðið
Reglunni til sóma og sönn
sveitarpi'ýði.
En til hvers ei'u þeir að þessu ?
Þeir eru að, þvi til að skapa sér
hentugt stai’fssvið, til þess að
gefa áhuganum víðtæk við-
fangsefni, til þess að ti'yggja að
barátta Reglunnar sé háð á
breiðum grundvelli. Allt það,
sem eykur sanna menningu
þjóðarinnar, er Reglunni við-
komandi, og henni ber að skapa
sér tækifæri og starfssvið. Þetta
hefir Þingstúka Reykjavikur
skilið. Þess vegna ræktar hún
land, undirbýr íþróttastarfsemi
og útiskemmtistaði.
Yonandi verða allir góðir
menn, sem þess eru umkomnir,
fúsir til að Ijá þcssu máli lið,
livort sem þeir eru templarar
eða ekki. Því að þá stuðla þeir
að því, að heztu einkenni templ-
ara, áhuginn og liyggðin við
málefni Reglunnai', komi þjóð-
inni að fullum notum.
Elzta blað beimsins hætt
Nokkrum dögum síðar en Jap-
anar tóku Peking hætti elzta blað
heimsins, Peking pósturinn, a8
koina út. Blaöiö var oröiö meira
en þúsund ára gamalt. Þar til fyrir
z6 árum kom þaö út reglulega, en
viö hrun keisaradæmisins kornst
á þaö dálítil óregla og nú er þaö
alveg hætt.
En hver veit — ef til vili verö-
uh þaö endurreist þegar Kínaveldi
verður friöað aö nýju?
Fi'li. af 1. síðu.
ur öllu meii’i skóga en vér þurf-
um sjálfir að nota. Yér þurfum
að fara mjög vel með það, sem
eftir er. Annai’s lenda komandi
kynslóðir í skorti á öllum þeim
gæðum, sem skógarnir færa
mönnum.
Vér höfum tekið að erfðum
land, sem orðið liefur fyrir alls-
konar áföllum. En ef vér vilj-
um getum vér vai'ið það fyrir
nýjum.
Vér getum ræktað skóg! Vér
getur vakið skóginn upp aftur
á stórum svæðum norðan- og
sunnan-, austan- og vestanf jalls.
Hvert tré, sem vér gróðui'-
setjum, gefur nýja von um við-
x eisn landsins. Endui’reisn skóg-
arins er endurreisn Noregs“.
I huganum setjum við Island
fyrir „Noregur“ og heyrum til
okkar talað. Við vitunxi sannindi
þess, „að gullöld íslands stóð
rneðan skógarins naut við“.
I ritinu eru annax’s skýrslur
urn framkvæmdir Skógræktar
x-íkisins árið 1937, skýrslur um
störf skógx'æktarfélagá sama ár,
Jesús sagði við Pílatus: „Mitl
riki er ekki af þessum heimi.“
Einnig sagði liann við læri-
sveina sína: „Biðjið.-----— Til
komi þitt riki.“
Þetta hlýtur að merkja: Mitt
ríki — Guðsrikið — er ekki af
þessum; núverandi heimi. Eg —
friðarkonungurinn — á að
bi-jóta niður vald kúgaranna,
ekki að setjast í hásæti þeirra.
Þið, núlifandi Rómvei’jai’, þurf-
ið ekki að lxræðast mig, eða
kenningu mína. Heimurinn
skilur hana ekki að svo stöddu.
Kollvöi'pun harðstjórnar, af-
nám þrælahalds og allskonar
kiigunar, -— verður ekki í ná-
inni framtíð. Guðsríkið á jörðu
er líkt og frækorn það, eða súr-
deig, er myndast smátt og
smátt. Menniniir skilja ekki
ennþá að allsherjar bræðralag
og jafnx’étli á að vera í'íkjandi
á jörðunni.
Þeir vita ekki, livað til friðar
heyrir. Þeim er hulið, hvað er
farsældarskilyrðið þessa og
annars heims. Hann — konung-
ur fi'iðarins — grét, þegar hon-
um var fagnað sem konungi.
Hann grét yfir þjóðarhroka,
ættardramlxi og Mammons-
hyggju þjóðar sinnar, og sá fyr-
ir örlög hennar......
En hvað er nú að segja um
binar svonefndu kristnu þjóðir?
Á livern liátt hafa þær hyllt
konunginn Iírist?
Kenning Kristindómsins eða
liöfundar hans, Jesú Krists, var
þessi: Elska skaltu náunga þinn
sem sjálfan þig. En kenning
„kristnu“. þjóðfélaganna hefir
verið allt önnur. Hún hefir verið
þessi: Notaðu vit þitt og krafta
til að sölsa undir þig eignir og
unx Fossvogsstöðina og starf-
semi Skógræktai’félags íslands
1937.
Við lestur í'itsins hefur hug-
urinn livað eftir annað hvarfl-
að að þessu: Eigum við íslend-
ingai' ekki að gera alvöru úr
þvi að konxa á lijá okkur þegn-
skylduvinnu eitt sumar fvrir
alla unglinga og láta þá starfa
að sandgræðslu og skógrækt
jafnframt íþróttum og öflun
þekkingar á landinu og náttúru
þess? Hvílikur munur yrði á
veðráttu og landgæðum, ef
landið fylltist skógi á ný! Við
megurn heldur ekki við þvi að
láta æskulýð okkar grotna nið-
ur við göturyk í atvinnuleysi.
Landið verður ekki grætt skógi
aftur nema með aldartaki allr-
ar þjóðarinnar. En það kostar
meira að æskufólkið vinni ekki,
heldur en að það vinni, þó að
vinnulaun fáist engin i aðra
hönd, fjær en að 100 árum liðn-
um og þjóðin verði að boi'ga
með vinnunni fæði, klæði og
kennslu þeirra, er þegnskyld-
una vinna!
vilja náunga þíns, ef lxann er
minni máttar en þú.......
Kommúnistar reyna að koma
í framkvæmd ytri hlið kristin-
dómsins, sem var vanrækt frarn
að stjórnárbyltingunni frönsku.
En vegna þess, að báðar þær
byltingar (hin rússneska og
franslca) komu fram í kaþólsk-
um löndum, hlutu þær að snú-
ast gegn yfirgangi kirkjunnar
nxanna ekki síður en annara.
Af þeirri orsölc snérust þær, að
þvi er snnium sýndist, gegn
sjálfunx höfundi jafnaðai’stefn-
unnár, Jesú Kristi.
Það var í samræmi við kenn-
ingu Jesú, en ekki aðeins af fyr-
irtekt eins eða fleiri ' einstak-
linga, að sameign tíðkaðist i
lxinum fyrstu kristnu söfnuðum.
Og Jesús — konungurinn —
þvoði fætur hirðxixanna sinna.
Guðsrikið, senx harin boðaði,
var jarðneskt ríki. En það var
ekki hax'ðsljórnar- eða yfirráða-
ííki einnar sérstakrar þjóðar
eðá eins sérstaks manns. — Það
var stjói’nmálastefna, byggð á
andlegum og sálrænum sann-
indum, sem liann þekkti og sem
liann með ræðum sínum og
kennsluaðferðunx vildi sýna
fx’anx á.
Sá boðskapur, sem liann
flutti, lxefði koslað kvalafullan
dauðdaga hjá hvaða þjóð senx
var. Þess vegna hlaut Páll og
aðrir postular hans að kenna
eftir því, sem best átti við hjá
liverri þjóð og á hverjum tíma.
Nú á tínxunx er mikið talað
og rilað unx frið og friðarfélög
cnt stofnuð. En það vill gleym-
ast, að Jesú benti á leiðina, þá
einu leið, sem verður að fara
til að ná takmai’kinu.
Jesús vissi á hvei'ju friður og
lxagsæld hlaut að byggjast.Hann
sýndi fraixx á að öllum liertog-
iiin ætti að útrýma og stjórnar-
farinu ætti að gjörbi’eyta.
Við Islendingar dáunxst að J.
S. forseta og liöldum minningu
lians á lofti. Hann vildi rétta
lxlut þeirx’a, sem minnimáttar
voru, þeirra, senx ofríki liöfðu
verið heittir og sviftir athafna-
fi’elsi. Eins og Jesús taldi hann
skyldu sína að rísa gegn valdi
kúgaranna og studdi réttnxæti
orð sinna við gönxul slcjöl eins
og liann. Jón forseti þótti rót-
tækur, þegar hann sýndi frain
á, hver væri réttarstaða Islands
gagnvart Danmörku.
En sannanir Jesú Krists gagn-
vart kúgurunum urðu að vera
miklu róttækari. Og þær voru
það.
Hann varð að sýna fram á,
hverjir völchn ættu að hafa í
heiminunx og á livei’ju þau ættu
að byggjast. —- Og þetta gerði
liann.
Það átti ekki að bygg'jast á
ættai'valdi, auðvaldi eða her-
valdi. —- Elska skaltu náunga
þinn eins og sjálfan þig, sagði
Jesús að væri hoðorðið.
Það var takmai’kið. — Yður
ber að endurfæðast, sagði hann
við Nikodemus. -—-
Þurfa dýrshvatirnar að ráða
í heiminum? Þui'fa einstakling-
ar livers þjóðfélags að rífa
hvern bila og' sopa, ef þeim
býður svo við að horfa, frá
þeim, sem minnimáttar er?
Hitler, Mussolini og Fi'anco
svai-a þessax-i spurningu jálandi.
Og það gei-a allir auðvalds-
stefnumenn.
Jesús Kristur svaraði lienni
neitandi.
Jesús vissi, að Iivað snerti
uppeldi og kennslu til hinna
margvíslegu starfsgreina þjóð-
félagsins, varð að byggja á eig-
inleikum, sem komu fram und-
ir eins i bei’nsku. Honurn var
Ijóst, að eiginleikarnir fylgdu
ekki að öllu leyti ættunx og því
síður auði.
Einstaklingar hvers þjóðfé-
lags verða að liafa jafna að-
stöðu til menntunar og líkam-
legs uppeldis. Með þvi móti er
ckki skert einstaklingsframtak
þeirra og athafnafi-elsi. Sjá vai'ð
uiii, að fávitar og glæpamenn
liVcrs þjóðfélags veldust ekki til
forráða eins og nii kemur, þvi
miður, oft fyrir.
Hann sýndi þvi fram á að
sérliagsniunastefnan væri
glæpsanxleg, og að hún hlyti að
leiða til ófarsældar á öllum til-
verustigum.
Ræða Knúts Arngrímssonar
sýnir fyllilega, að fyrir oklcur
Islendinga er ekki nema um
tvennt að gera. Það er að trúa
Knúti, og láta hatrið, dýrshvat-
irnai', kúgun og eymd ná völd-
unx. Eða að trúa á friðarkon-
unginn Jesúm Ivrist, feta í fót-
spor hans og' fótspor nxanna
eins og Jóns forsela. Það
er að nxynda alþjóðlega og
þjóðernislega samfylkingu, þar
sem viðurkenndur er réttur
hvers einasta einstaklings og
liveri-ar einiustu þjóðar til að
njóta gæða lífsins.
Arnbj. St.
Arnór Sigurjónsson.
Ili iueiel il velji.