Bjarmi - 01.08.1935, Page 2

114
BJARMI
við þá um trúmál«, auglýsti óðalsbóndinn.
Og hvernig fór þá? — Það komu um
300 manns. •— »Sumir þeirra hafa aldrei
stigið fæti á mína landareign fyrri en i
páskavikunni«, sagði húsráðandi. —
Vitaskuld skýra blöðin aðallega frá
fundahöldunum og er hjer lítið sýnishorn
úr stórri hrúgu:
Yfir 1000 manns sóttu samkomuna í trú-
boðshúsinu á föstudaginn langa. Dr. Buch-
man flutti þar aðalræðuna og talaði um
»sha.ring« eða innbirðis trúnaðar játning-
ar, og' talaði svo að bros og tár skiftust á
hjá mörgum áheyrendum.
»Það er alls ekki tilætlun vor, sagði dr.
Buchman, »að menn játi á opinberum san>
komum einkasyndir sínar. Þegar það kem-
ur fyrir, er það fremur til tjóns en gagns.1)
Oxfordflokkur er samfjelag syndugra
manna. Ef vjer lifum undir krossi Krists
í raun og veru, þá trúum vjer fyrir synd-
um sjálfra vor en ekki syndum náungans.
Segðu aldrei neitt um mann á bak nema
það, sem þú ert fús að segja við hann, og
heyra haft eftir þjer.
Dveldu aldrei við syndir þriðja manns
......
Annar ræðumaður, Mac Kay hjet hann,
sagði: »Mönnum hættir til að vera of
heimtufrekir í bænum sínum. Bænir sumra
líkjast vörupöntunum í síma. »Sendið mjer
þetta, sem jeg tel upp. Það þarf að koma
fljótt og vera vel úti látið.« Slíkt má segja
við vörusala, en ekki við Guð. 1 vorum
hóp lærum vjer að tala öðru vísi við Drott-
in: »Hvað viltu, Drottinn, að jeg gjöri?
Jeg er fús til að hlýða þjer.«
1) Frá Sviss er t. d. sú saga sögð nýverið, að
þarlendur prestur hafi sagt frá ]>vi á opinberum
»Hreyfingarvina-fundi«, að sig hefði einu sinni
langað til að stela bók, sem hann fjekk ekki
keypta, en nú hefði hann beðið bæði Guð og
menn að fyrirgefa sjer þessa synd. Blaðaménn
gripu þessa játningu hans á lofti, útmáluðu hana
og stækkuðu á ýmsa lund, svo innan skamms
gekk það staflaust blað frá blaði, að presturinn
væri stórþjófur, — og sum bættu við »velvildar-
hugleiðingum« um presta almennt út af þessu.
Öviðjafnanleg blessun fylgir því að
hlusta á orð Guðs kyrlátar stundir. Það er
vafalaust engin tilviljun að maðurinn hefir
2 eyru en einn munn. Er það ekki bend-
ing um að oss beri að hlusta tvöfalt meira
en vjer tölum? Á kyrlátum stundum talar
Guð við mann. Þeir, sem hlusta, fara eftir
boðum hans, og fara brosandi.
Nú ættum vjer a reyna að hlusta í fá-
einar mínútur á það, sem Guð ætlar að
segja oss«.
Svo var þögn. Ögleymanleg kyrrð, hundr-
uðir lutu höfði, og vafalaust var margur
»einn með Guði«, þrátt fyrir mannfjöld-
ann umhverfis.
—- — Georges Light, enskur verka-
mannaleiðtogi, sagði á annari samkomu:
Fjelag, hvort sem það er stórt eða lítið,
sem ekkert hlutverk hefir handa fjelags-
mönnum, verður ekki langlíft. Jeg held að
vjer nútímamenn sjeum á sögulegum vega-
mótum: allt fer þá eftir því, hvort vjer
kjósum Krist eða ekki. Lestir hafa aukist
hvarvetna. Menn hafa ekkert hirt um fuli-
komnunar reglurnar fjórar. Sjálfur var
jeg í þeirra tölu. — Nú er jeg sannfærður
um að heilagur andi Krists er einn fæ'r
um að bjarga heiminum. Hann þarf að
gagnsýra bankastörf, kaupskap, iðnað,
fjölskyldulíf o. s. frv. Einstaklingarnir
þurfa að breytast, þá breytist allt fjelags
og viðskiftalíf á eftir. — Takist það ekki,
má búast við ófriði; hræðilegri ófriði en
nokkur hefir fyr sjeð------«.
Á eftir spurði blaðamaður (frá »Ring-
sted Folketidende«) hvort hann hjeldi aö
Oxfordþreyfingin gæti nokkru áorkað til
að bæta úr atvinnuleysinu.
Hann svaraði því svo:
Jeg hygg að hún geti brotið á bak aftur
eigingirnina og fjegræðgina, sem valda
mestu um hvað jarðnesk gæði skiftast
misjafnt. Hreyfingin mun flytja nýja skift-
ingu auðsins og byltingu, '— byltingu, sem
brýst út hjá innra manni hvers einstakl-
ings, en endurspeglast svo í öllu samfjelagi
voru.