Bjarmi - 01.08.1935, Blaðsíða 10

122
BJARMI
Blöð kommúnista telja það engum vafa
bundið að þessar tillögur verði samþykkt-
ar og’ gera að hi’óp mikið. Forustugrein
í aðalmálgagni kommúnistaflokksins ger-
ir þetta að umtalsefni og helst þar í hend-
ur vitið og góðgirnin, eins og vænta m?.
þar stendur meðal annars:
»Pað er full ástæða til að ætla, að flokks-
stjórnin muni styðja þessar tillögur. Hin-
ar markvissu tilraunir Söderbloms og
þjóðkirkjunnar til þess að leggja undir
sig alþýðuflokkinn að innQn eru nú í þann
veginn að bera sigur úr býtum. — Við
vitum, að le'ðtogar alþýðuflokksins hafa
sýnt stöðugt vaxandi, jákvæðan áhuga
fyrir kirkjunni og að hjátrú hennar og
skrök nái sem mestri útbreiðslu------.«
Svona er haldið áfram, öllu blandað
saman, þjóðkirkjunni, hvítasunnusöfr.uð
inum, hjálpræðishernuro o. s. frv., og end-
að með áskorun til verkalýðsins, að láta
ekki blekkjast til frekara fylgis við þenn-
an »óholla og afvegaleidda flokk«, sem
skirrist við að halda til eilífðar í þau sjón-
armið á hinum merkustu málefnum, sém
baráttuhiti, minni þroski og roinni ábyrgð-
artilfinning hinna fyrstu ára verkalýðs-
hreyfingarinnar skapaði endur fyrir löngu.
Það má vitanlega deila um það, hvoit
afstaða manna og flokka til ríkis- eða
þjóðkirkju er sama og afstaðan til krist-
indómsins sjálfs. En þessi hreyfing innan
jafnaðarmannaflokksins sænska er áreið-
anlega sprottin af fölskvalausum áhuga
fyrir viðgangi og vexti kristindómsins. Og
breytti flokkurinn um afstöðu í þessu máli,
þá getur ekki til þess legið önnur skiljan-
legri skýring en sú, að flokkurinn telji það
höfuðnauðsyn sænskum almenningi að
hann verði fyrir áhrifum af kristindóm-
inum og að þjóðkirkjan sje best til þess
fallin að koma því áleiðis.
Islenskir verkamenn og allur almenning-
ur mun óska fjelögum sínum og frænd-
um til hamingju, reynist þeir svo giftu-
drjúgir í þessu máli, sem helst er að vænta
nú. Þess er að vænt, að þeir þurfi ekki
að öfundast yfir þessu. Það má telja víst,
að almenningur Islands muni gefa komro-
únistum einkarjett á aflægishættinum
gegn trúarbrögðunum — og að sá flokk-
ur verði jafnan þunnt skipaður eða a. m.
k. vitið vaxi þá í rjettu hlutfalli við höfða-
töluna.
5. E.
Bæn um frið.
Erkibiskupinn í Uppsölum, Erling Eid-
em, hefir sent prestum erkistiftisins bréf,
þar sem hann hvetur þá* til þess að »biðja
innilega og óaflátanlega fyrir friðinum í
heiminum« og hvetja aðra til þess. Bréfinu
fylgir bæn, sem flytja á í hámessu nú um
skeið á eftir hinni almennu kirkjubæn.
Bænin hljóðar svo (í þýð.):
»Almáttugi, eilífi Guð, elskaði faðir a
himnum.
Þú hefur sjálfur, fyrir munn þíns ein-
getna sonar, Jesú Krists, Drottins vors,
leyft oss og boðið, að vér megum koma
til þín með allt, sero þjakar oss og skelfir.
Þess vegna nálgumst vér þig, vor Guð, í
trausti þinnar miklu miskunnar og biðjum,
að þú virðist að vernda mannkynið, þína
eign, frá skipbroti og blóðsúthellingum,
sem nú ógna þessari jörð. Bein í náð þinr i
bölvun stríðsins burt og haltu, við völd
friðinum á jörðinni. Gef þjóðunum og
stjórnendum þeirra hugarfar friðar og ein-
drægni. Þú getur gert fært einnig þar,
sem mennirnir standa ráðalausir. Á þig
festum vér allt vort traust, Guð, vor Guð.
Amen.«
Væri vel að einnig Islendingar, þeir, sem
Guð þekkja, heyrðu þenna boðskap hins
sænska erkibiskups og tækju undir bæn-
ina um viðhald og efling friðarins á jörðu
hér.
Sbj. E.