Barnablaðið - 18.02.1901, Síða 3

^SarnaBLaöiö.
4. ár.
Reykjavík, janúar — febrúar (l8/a) 1901.
M
Lærði drengurinn.
21, en hvað hann Hegesippus er
gáfaður og skýr, sagði jómfrú
Jústína og klappaði saman lóf-
unum. Hann veit hreint alt. Sko, það
er nokkuð, að vera svo lærður; það er eitt-
livað annað, en hann Knútur auminginn,
sem ekkert veit.
Hegesippus komst ekki til að svara; hann
var að skoða afturfót á tordýfli í smásjá.
Hann var 12 ára og gekk í latínuskólann,
þess vegna vissi hann alt; en aumingja
Knútur var 14 ára og gekk í gagnfræða-
skólann, — því vissi hann ekkert.
Jómfrú Stína, sem var ráðskona þar á
heimilinu og hafði IOO krónur í kaup,
var allra vænsla piparjómfrú. Hegesippus
var uppáhaldsdrengurinn hennar. Hún
hafði altaf sagt honum, frá því hann var
svolítill angi, að hann væri helmingi vitrari
en, önnur börn, og sér í lagi langtum gáf-
aðri en ræfillinn hann Knútur. Maður
trúir nú oftast því, sem maður heyrir alt-
af fullyrt, sem sjálfsögðu, enda varð Hege-
sippus alveg sannfærður um, að hann væri
sá lærðasti skóladrengur, sem nokkurntíma
hefði brotið hundseyru á blöðin í málfræð-
inni sinni.
Nú dró liann annað augað í pung, klór-
aði sér í höfðinu og sagði: Hefir Stína
séð eggjasafnið mittf
1-2.
Stína hafði nú séð eggjasafnið sjálf-
sagt sjö sinnum sjötíusinnum. En hún
sagði þá bara: Já, öllu tekur hann upp á,
blessaður drengurinn.
—Komdu Stína, nú skaltu fá að sjá þau,
sagði Hegesippus, og svo sýndi hann henni
í svolítinn pappakassa; þar voru allrahanda
þau voru sitt í hvoru hólfi, og hvort
með sinni utanáskrift. Þau voru af öllum
stærðum, frá stóru arnareggjunum og til
allraminstu sólskiíkjueggja. Öll voru þau
tóm, og eggjamaturinn blásinn úr þeim
gegnum ógnlítið gat á öðrum endanum;
þau voru eins og ósköp litlar líkkistur
dauðra fuglaunga.
Þegar Stína var að dást að eggjunum
þá kom Lotta litla stökkvandi inn. Hún
var 10 ára, og hafði enn þá ekki vit á
að ineta þetta fágæta eggjasafn. Hún
spurði Sippus, hvar hann hefði fengið öll
þessi egg. Sippus sagði ógnar íbygginn,
að sum þeirra hefði hann fundið, en sum
keypt af öðrum drengjum.
— En er það ekki synd, að fara svo
illa með litlu fuglana, spurði hún sakleys-
islega. Sippus snýtti sér; hann var oftast
kvefaður, og gekk í yfirfrakka og með utan-
yfirskó; maður lítur svo út fyrir að vera
lærður, þegar maður er nefmæltur. Hann
kærði sig ekki um að svara svóna heimsku-
legri spurningu öðru. En Lotta lét sér
ekki hugfallast.
— Eg get vel skilið, að maður geti lært