Barnablaðið - 18.02.1901, Qupperneq 5

BARNABLAÐIÐ.
3
Þetta verður maður sjálfur að gera, eu ekki I
éta alt upp úr bókunum, sem maður skil-
ur ekki. Bækurnar eru góðar til að sýna
veginn, sem ganga skal, en duga ekki, ef
maður kann ekki að nota þær. Hegesipp-
us var nú í fyrsta sinni í skógnum. En
í stað þess, að gæta nú vel að jurtum og
dýrum, skoða mauravegina, og læra að
þekkja fuglana á kvaki þeirra, þá kom hann
alveg útlærður, og hélt hann vissi alt, sem
stæði í bókunum, og það með, sem ekki
stæði þar. O þú vitri Hegesippus!
Hann varð nú ekki lifandi vitund hrædd-
ur. Hann tók bara upp bókina sína, fletti
henni í sundur og leitaði að einhverju dýri,
sem líktist íkornanum: „Nykurinn eða
vatnahesturinn er stórt og óliðlegt dýr,
skrokkdigurt og stutthálsað, og mjög lág-
fætt“ .... Æ, þarna sér maður það, þessi
ferfætta skepna, sem datt áðan ofan í kjöltu
rnína var óliðleg og stutthálsuð; það hlýt-
ur því að hafa verið vatnahestur. Hvaða
fugl ætli þetta sé á greininni þarnaf Eg
ætla að gæta í bókina mína. — Jú, . . . .
„Páfagaukarnir eru einkennilegir af því, að
nefið á þeim er stutt, hátt og digurt“....
Já, það er alveg rétt, það er páfagaukur.
En ætli það gæti nú ekki verið næturgali?
Við skulum sjá.........Næturgalinn er ekki
mjög neflangur". Fuglinn var, held eg,
fremur stuttnefjaður. Það stendur heiina.
Fuglinn er sjálfsagt næturgali! Það var
merkilegt; það verð eg að skrifa upp lijá
mér. —
Hegesippus tók nú upp úr vasa sínum
minnisbók og skrifaði í hana þetta, sem
hann las upp hátt og hátíðlega:
„15. maí var Lotta aftur heimsk. Eg fór
fit í skóginn og sá næturgala, sem flaug
ofan á nykur". — En hvað það er gam-
an að vita alt, sem stendur í bókum!
— Æ, — sagði Hegesippus við sjálfan
sig — En hvað skógurinn er heimskur, og
eg lærður. Stóri skógurinn getur ekki
það, sem eg get. Stóri skógurinn á eng-
ar bækur, en eg á bækur. Ekkert dýr, og
enginn kvistur í skóginum þekkir svo mik-
ið sem stafina, og því síður kann hann að
lesa reiprennandi áfram. Skógurinn vex
og vex altaf, en veit þó ekki, að tvisvar
tveir eru fjórir. En það veit eg, og mik-
ið fleira. Eg veit alt. Og ef eitthvað
kynni að vera eftir, sem eg veit ekki, þá
veit eg það, þegar eg verð stúdent; þá veit
eg alt, sem til er og kannske svo lítið meira.
Og þegar eg verð kandídat, þá veit eg
enn þá meira. Sjáðu nú til, veslings skógur.
Aumingja skógurinn svaraði ekki nokk-
uru orði, heldur hlustaði forviða á allan
þennan óskiljanlega lærdóm. Hann stóð
þarna svo hljóður og alvarlegur, eins og
hann ætlaði nú líka að fara að læra eitt-
hvað af allri þessari miklu speki. Kann-
ske furan færi nú að læra, livernig hún
ætti að vaxa, eða reynitréð, hvernig það
ætti að blómgast. Skýin vildu líklega læra
að rigna, lækurinn þurfti sjálfsagt að Iæra
að hoppa jöfnum fótum yfir smásteinana og
—næturgalanum væri nauðsynlegt að læra
hvernighann ætti að fljúga ofan á nykur.
— Nei, nú verð eg að leita að hreiðri,
— hugsaði Hegesippus með sér, og gekk
nú lengra áfram. En þegar hann haf ði
gengið um stund, þá varð fyrir honum
engi, og á því var líka hlaða. Uppi yfir
hlöðudyrunum fast uppi undir þakinu hékk
eitthvað, sem hann hélt að væri hreiður;
það var að sjá eins og grápappír, og var