Barnablaðið - 18.02.1901, Side 8

BARNABLAÐID.
6
hætti að sýna gestunum hana, því að all-
ir sögðu að hún hefði víst verið fjarska
falleg meðan hún hefði haft horn og fjóra
fætur. Eins og hún væri ekki nógu
þokkaleg ennþá, svo feit og gljáandi, og
með svo greindarlegt höfuð!
En henni smáhnignaði nú altaf. Um
sumarið misti hún annan fót til, og nú
gat hún ekki staðið nema upp við, Og
þá datt hún oftast og lá svo flöt. En alt-
af þótti mér vænna og vænna um hana.
Hún hafði verið svo falleg og bar þar eft-
ir raunir sínar með þolinmæði, þó hún væri
altaf orðin svo raunaleg á svipinn, og eng-
inn vildi sjá hana nema eg.
Svo var það einn • sumardag, að við
fórum ö!l til berja: mamma, pabbi, Gunna,
Siggi og eg upp í Hamarsdal. Auðvitað
hafði eg kusu með. Áður hafði eg borið
hana undir h.endinni, af því allir krakkar
öfunduðu mig af henni, en núbareghana
í svuntu minni af því hún var veik. Við
höfðum mat með okkur, tíndum ber, átum
og lékum okkar á milli. Eg vissi að kusa
þoldi engin ólæti, og setti hana því í svolitla
lyngvaxna holu utan með stórum steini,
þangað gaf eg henni góða tuggu af grasi
og súrum á meðan.
Um kveldið var komið sólsetur þegar
við fórum heim. Veðrið var gott og hlýtt,
og himininn heiður og blár. En alt í
einu mundi eg að eg hafði gleymt kusu.
Eg varð dauðhrædd og leit við. Við vor-
um ekki langt komin, svo eg bað um leyfi
að snúa við til að sækja hana.
„Ó, láttu nú þetta gamla rusl vera“.
sagði mamma.
Gamla rusl! Hana kusu mína! Svo
fallega og góða kusu! Eg gat ekkert sagt
af reiði og gremju. En þá sá pabbi hvað
mér varð um þetta, og sagði við mig:
„Jæja, flýttu þér þá og hlauptu, við skul-
um bíða á meðan eftir þér“.
Eg flýtti mér sem fætur toguðu, en þá
heyrði eg á eftir mér hlátrana í fólkinu
að mér. Kusa stóð kyr og þæg í græna
skýlinu sínu. Eg tók hana í svuntu mína
og hljóp ti! baka En alt kveldið lá mjög
illa á mér. Og það var líka lengi á eftir,
því þá leið kusu oft illa. Gunna og Siggi
hlógu stöðugt að henni og kölluðu hana
aldrei annað en „ruslið". Nú mundu þau
ekki eftir hvað oft við höfðum drukkið
mjólkina úr henni úr litlu bollapörunum
okkar. Þegar önnur börn komu heim til
okkar, þá drógu þau kusu fram, til að
hlæja að henni. Fullorðna fólkið hló
líka að henni þegar það leit á hana. En
aumingja kusa lá á hliðinni. Hún var orð-
in ósköp óhrein, því þó eg væri farin að
þvo hana oft með grænsápu, þá gekk ó-
hreinkan þó ekki af henni, hún var líldega
orðin of grómtekin. Kusa var líka orðin
bæði eyrnalaus og hornalaus með eina
tvær fætur.
Eg gat ekki þolað þessa niðurlæging fyrir
kusu mína til lengdar. Eg lagði því á
stað einn góðan veðurdag með kusu mína
í svuntunni. Eg flýtti mér út úr bænum
og í hvarf við hann. Svo lagði eg af stað al-
ein alla leið upp í Hamarsdal. Þar leitaði
eg að litla græna skýlinu undir steininum,
þar sem kusa hafði staðið hið minnistæða
kveld um sumarið, þegar við fórum berja-
ferðina, og þar lagði eg hana á mjúka
græna mosann, og nóg grænt gras hjá
henni, og vatnsfötu fulla með salt, vatn og
smásteina. Svo grét eg ofan á óhreina