Barnablaðið - 14.03.1901, Blaðsíða 6
14
BARNABLAÐIÐ.
sér ekki Bjarna; hann þýtur að báðum borð-
stokknum, en þar er ekki annað að sjá,
en sjöinn spegilsléttan í geislaskini tun'gls-
Ijóssins. Bjarni hafði dottið útbyrðis og
druknað. Bjarni var slæddur upp um
morguninn og jarðaður skömmu síðar.
* " *
Svona inistu þá foreldrar Bjarna sína
einu stoð, sem þau af hjarta treystu að
mundi verða sú bezta og eina, senr þau
gætu átt i þessu lífi. En þau báru sorg-
ina með þolinmæði, en auðséð var, að hún
gekk nærri, því faðir Bjarna heitins eltist
nú fljótt, og varð á skömmum tíma hvítur
fyrir hærum. Sorgblandin endurminning um
hin leiðinlegu afdrif sonar hans tók sér
bústað í hugskoti hans, og hann dó 2 ár-
um síðar, en börn hans dreifðust sitt'í
hverja áttina og biðu við það stóran hnekki
á þeirri gæfu, er þau hefðu getað átt í
vændum, ef hinn efnilegi og ötuli bróðir
þeirra, Bjarni, hefði ekki fallið á freisting-
anna tíma.
Jón og I mba.
hét prestssonurinn. — Hann
||gÍÍ m nú leng> verið hjá afa sín-
um °S ömmu í kaupstaðnum, og
gengið þar í barnaskólann. Hann var nú
ekki nema 11 ára, en var orðinn svo spreng-
lærður, að enginn í sveitinni vissi, hvar
það myndi staðar nema. Hann var nærri
því orðinn eins og hann Sæmundur fróði.
Hann kunni svo mörg undarleg orð, og
hafði lesið svo margar undarlegar bækur,
á svo mörgum undarlegum málum. En
gamla 'lmba á prestsetrinu hristi bara höf-
uðið, þegar hann kom með þessi undar-
legu orð. „Ef þú ætlar að rugla svona,
þegar þú verður prestur, þá fær þú enga
lifandi manneskju með þér í kirkjuna", sagði
gamla Imba.
Svo var það einn dag, að prestshjón-
in fóru að heimsækja sýslumanninn, sem
bjó skamt frá, og höfðu lofað tveimur elztu
börnunum með, eu Jón var aleinn heima
hjá Imbu gömlu. Það var í honum ólund
af því að vera ekki boðinn lílca. Honutn
hálfleiddist.
Imba gamla var frammi í eldhúsi og bak-
aði lummur, og Jón stóð hjá og horfði á
hana. Ilann vissi ekki almennilega hvað
hann ætti að gera af sér, og sagði því við
Imbu: „Eigum við ekki að fara í skóla-
leik. Þú skalt vera barn, en eg skal vera
kennari, og í hvert sinn, setn þú getur ekki'
svarað, þá skaltu gefa mér eina lumrau.
„Ó jú“, sagði Imba gamla, „en þá vil eg
líka fá að vera skólakennari stundarkorn,
og í hvert sinn, sem þú getur ekki svar-
að, þá skaltu gefa mér einn eyri. Það get-
ur verið handa veiku konunni hérna í hjá-
leigunni". „Eg kannalt", sagði Jón. Hann
gekk nú um gólfið eins og kennarinn var
vanur að gera í skólanum, og skotraði aug-
unum að lummudiskinum. Hann hugsaði
sér að byrja á einhverju þungu, og þó hefði
það nú ekki þurft að vera, því Imba gamla
hafði nú aldrei verið á neinum skóla, eða
það hafði hún sagt sjálf.—Skyldí hún vita
nokkuð um sólinaf
[Þetta samtal geta tvö börn lesið og hermt eft-
ir Jóni og Imbu].
J ó n : Getur þú sagt mér Imba, af hverju dag'
ur og nótt kemur?