Barnablaðið - 31.07.1901, Blaðsíða 3

BARNABLAÐIÐ.
27
hlæjandi og æpandi fólki. Þar er líf, há-
reysti og hreyfing. Borgin er flutt þ ing-
að út þaðan sem hún var, inn á megin-
landinu, og síðan hefir hún orðið ferfalt
stærri, fólksfleiri og auðugri .... Ó, en
hvar eru nú öll fallegu berin og inndælu
söngfuglarnir í hinum kyrlátu, friðsælu skóg-
arlundum? Þeir hafa flúið háreystið; þeir
una ekki í fallegu lystigörðunum, sem al-
staðar eru við ströndina. En lítið á, þang-
að kemur ógn-gömul kerling, umkringd af
barnabörnum sínurn. Hún er máttlaus í
öðrum fætinum, og getur ekki gengið leng-
ur, en er borin í stól, en hún er samt ekki
blind eins og gamla amma. En hvað hún
er góðleg og elskuverð að sjá í svona hárri
elli; hver ætli það sé? María sér hana í
draumnum, gætir vandlega að henni, elsk-
ar hana og kyssir hönd hennar. en þekk-
ir hana ekki .... Þá hvíslar rödd í eyra
hennar: „Það er þú sjálf, það er María
að sjötíu árum liðnum!“ Þá kippist María
til í svefninum og verður aftur svo undar-
lega þungt um lijartað; hana langar til að
gráta bæði af sorg og kærleik, en getur
það ekki........Henni finst hún vera orð-
in svo ósköp gömul, hún, sem er mátt-
lausa, heyrnarlausa, gamla, níræða kerling-
in, sem situr þarna í burðarstólnum ....
Hún lítur aftur.......langt aftur á bak!
Hún lítur nú þangað, sem gamla sæluhúsið
stóð forðum; þar er nú dálítið lystihús, með
ljósrauðum gluggatjöldum úr silki, og með
ofurlitlu flaggi á þakstönginni. Þá segir hún
við barnabörnin sín : „Trúið þið því, að hér
stóð fyrrum gamalt, hrörlegt sæluhýs, sem
hafði frá svo mörgu, mörgu að segja. Fyr-
ir 140 árum stóð hún amma mín hér
á sama stað og við núna, og kvaddi
glaðværan pilt, sem sigldi svo langtburtu
út í heiminn, og aldrei kom aftur. Hér
stóð eg sjálf, fyrir 70 árum liðnum, svo
ung og barnaleg; við Antonía systir mín
höfðum vilzt í skóginum og sváfum því um
nóttina í gamla sæluhúsinu; þar fann eg
hring......Þá var eg seytján ára! . . . . !
Og unga, laglega stúlkan, sem stóð næst
gömlu og máttlausu, heyrnarlausu, skorpnu,
níræðu konuntii, leit hissa á hana og sagði
svo sakleysislega: „Er það mögulegt, að
amma hafi líka verið noklcurntíma seytján
ára !
Þá varð Maríu aftur þungt fyrir brjóst-
inu; henni sýndist verða dimt yfir lystihús-
inu, rauðu silkigluggatjöldunum og flagg-
inu á þekjunni, og dimman huldi alla og
alt, og einnig gömlu konuna í burðarstóln-
um, og börnin í kringum hana.........og í
sama bili vaknaði María við það, að tár-
in runnu ofan kinnar hennar. Hún stóð
dauðhrædd upp . . . Var hún í raun ogveru
orðin svona gömul, visin og hrörleg, eins
og hún hafði séð sig í burðarstólnum ? Ó,
nei; hún var jafn-ung og létt á fæti og hún
hafði verið áður. Kinnarnar hennar voru
heitar, fíngerðar, mjúkar og rjóðar. Hún
leit ofan á hendur sínar; þær voru líka
hvítar og mjúkar eins og áður! Já, hún
var enn þá seytján ára, og það, sem hún
hafði séð og hafði hrifið hana svo undar-
lega, að hún hafði tárast, — það var alt
draurhur.
Var það nú alt draumur ? Já, því nú
skein sólin svo glatt inn um brotnu glugga-
rúðurnar í gamla, gráa sæluhúsinu. Þrumun-
um og regninu var slotað og ilmurinn frá
skógnum og blómgresinu barst angandi inn
til þeirra.