Good-Templar - 01.10.1900, Page 10

130
í hinum flokknum eru og fjöldamargir menn, sem engin
afskiíti hafa af bindindismálinu, láta það liggja milli ifluta.
Sumir þeirra eru, meira að segja, sannkallaðir bindiudisvinir,
boðnir og búnir að gera bindindismálinu hvers konar greiða,
styrkja það með fé eða munum og prédika bindindi fyrir
óreglumönnum. En í þeim flokknum eru og menn, sem hvorki
vilja sjá né heyra bindindi, sem skaprauna bindlndismönnum
á allar lundir og vinna bindindismáiinu alt það ógagn, sem
þeir geta. í þessum flokknum eru og' drykkjumerm á öllum
stigum, alt frá inum mestu hófsemdarmönnum og tii óbjarg-
andi drykkjurúta. En svo ólíkir sem þessir flokksmenn að öðru
leyti eru, þá er þeim þó ölium eitt sameiginlegt: þeir neyta
allir áfengis og koma að því leyti aliir við sögu áfengisins eða
bindindismálsins, sumir meira, sumir minna, enginn undan
skilinn.
Tveir eru flokkarnir og fleiii ekki, þegar áfengisnautnin
ein er lögð LiJ grundvallar fyrir slqftingunni, en það er hún
ein, sem úrsiitunum ræðúr í bindindismálinu. Tveir eru flokk-
arnir og þykjast báðir hafa til síns ágætis nokkuð, þótt eng-
inn efi sé á því, að bindindismenn standi á fastari og betri
grundvelli, að þeirra málstaður er inn eini rétti, enda kann-
ast og flestir áfengisneytendur við það, að affarasælast væri
það fyrir land og þjóð, að enginn áfeng'sisdropi flyttist i il
landsim.
En liverrflg rlendiii' þá á því, munu menn gpyrja, að bine-
indii'flokkuiinn, tera flytur j’ii íétt jnál, skitli vera miklvm
nitin fámennari e:i liia:i ? Er ekki eitthvað bogið við þetta?
Orsakir liggja til nlls og eini.ig iil þosfn. in fyrsta cr-
sök.til þess, að svo seint gengur að fá mcnn yf.r í bindindis-
ílokviiin, er viuiinn, en vaninu er ráðriknr. „Yaiiihn er manns-
ins önnur náttúra", stendur .einhversstaðar á prenti, og því
gcngur mönnurn illa að spyrna á móti vananum, jafnvelíþví,
sem menn kannast við að ekki sé rett né skynsamlegt; mönn-
um hættir miklu fremur við að verða þrælar vanans. Nú eru
menn uppaldir við áfengisnautn, hafa vanist henni frá æsku,-
og því er ekki að furða þó rnenh eigi örðugt með að yfirgefa
hana, eigi sizt við ýmis tarkifær i, þar sem húrr enn er hæst
móðins, svo sem í alls konai' veizlunr, á kaupstaðarferðum,
útreiðartúrum o. s. frv. Til þoss að brjóta af sér. þessa hlekki