Muninn - 01.05.1993, Page 14

Sagt e»* að allt hafi sí^akv tíma, að
lifa, elsl<a og deyja, að ki*emsa ga>*ðinn
klýtut* að eiga sinn tíma líka.
S-g lá á knjánwm við beðið og naut
sólai*inna>* og voi*sins sem vi»*tist loksins
komið eft i►* þau veði*abt*igði og átök sem
alltaf -fýlgja á»*stíðaskiptum. Lyktin af i*otn-
andi laufi og dawðw gi*asi vat* ste>*k, allt að
f>vf yfi»*f»y»*mandi. 1pó va»* önnu»* áki*ifamei»*i
sem lá yfi»*, lyktin af nýju lífi, fy»*ii*boði nýs
sumare. Vat*lega by»*jaði ég að losa um
g»*áa stöngla og kvisti, fallna fegu»*ð dáinna
sumarbláma. (Sg leyfði samt svö»*tum lauf-
blöðunum að liggja, k»*eisti sum f>ei»*»*a milli
moldug»*a fingi*anna og d»*eifði svo út* þeim.
Pau myndu sty»*kja nýgt*æðinginn með f>ví
sem f>eim kafði veist suma>*ið áðu>*. lÁpp ú>*
sva>*b>*únni blaut>*i moldinni gægðust g>*æn-
ai* nála>*, fölat* og veiklulega>* að vísw en
f>æi* bá>*u samt með sé>* fy>*i>*keit um nýja
ái*stíð, enn eitt sumai*.
O vetu>* meðan my>*k>*ið va>* kvað
sva>*tast datt mé>* stundum í kug að fy>*t*a
Sumat* kefði ve>*ið f>að síðasta, mé>* fannst
ót>*úlegt að jö>*ðin gæti nokkwm tíma
vaknað ú>* f>eim dvala sem kún kafði lagst í
f kawst. £fti>* að f>ú fó>*st sat ég oft ein með
auð blöði n fy>*i>* f>*aman mig og >*eyndi að
sveigja f>au fáu sem bi>*twst til klýðni.
Sn f>aw Iétu ekki að stjó>*n, villtwst, féllu svo
dauð niðu>* og ku>*fu, enda va>* kugsunin
jafn f>*osin og jö>*ðin og ískella yfi>* öllu.
'Petta va>* ekki svona áðui*, í fymaswmat*
kom allt af sjálfu sé>*. 'Pá sk>*ifuðu Ijóðin sig
sjálf, byggðu skýjabo>*gi>* og k>*eysi og
sýndw mé>* myndii* af fegu>*ð og falsi, þau
bi>*tust án f>ess að ég fengi við neitt >*áðið.
'Pá skoppuðu o>*ðin til, vi>*tust vita kva>* f>aw
áttu keima. Sum >*unnu saman ( vatnslita-
mynd, önnui* stóðu sjálfstæð og ókaggan-
leg, kve>*t fy>*i>* sig með sína medángw, sinn
lit. Saman myndwðw f>au á>*ofa keild,
málve>*k ú>* o>*ðum og kljómfalli. Seinni
klwta vet>*a>* fó>* f>ó að >*ofa til, oftai* og °fta>*
>*ankaði ég við mé>* og áttaði mig á f>ví að
ég kafði setið í öð>*um keimi, fylgst með
fólkinu f>a>*. Ofta>* og ofta>* k>*ökk ég upp
um miðja nótt, ó>*óleg, fannst ég finna vo>*-
lykt. é-g f>>*jóskaðist samt við og leyfði
fólkinu að leika lausum kala, vildi ekki fast-
negla ö>*lög f>ess ennf>á. /\Aé>* fannst jafn-
vel stundum eins og sögumai* myndu deyja
og fólkið í f>eim kve>*fa ef ég svo mikið sem
minntist á f>ac$ við nokku>*n mann að þæ>*
væ>*u til. AAeðan f>essi litli keimu>* væi*i
aðeins til í kuga mfnum gæti ekke>*t óaftu>*-
kallanlegt ge>*st. Sögui*na>‘ gætu alltaf
kafist að nýju og Ijóðin b>*eyst, snúist við og
kángað sig utan um manneskju>*na>*, leyft
f>eim að >*áða.
Ókunnugt kljóð og f>ó kunnuglegt
d >*ó mig smám saman út ú>* þesswm
kug>*enningum. L-ágvæ>*t malið ksekkaði og
fæ>*ðist næ>*, loks áttaði ég mig á því kvaða
kljóð þetta va>*. +-lljóðið sem ég kafði svo
oft óskað mé>* að key>*a í kaust vai* nú
óboðinn gestup óviðeigandi eins og kaust-
I iti >* að vodagi. Snögglega kelltist yfi>* mig
sama >*ingwl>*eiðin og f>á. Skjálfandi stóð
ég upp og beið efti>* að kávaðinn ( bílnum
f>agnaði. (Am leið og malið ksetti féll allt í
dí\na\ogn inn>*a með mé>*. AAé>* vai* alveg
sama um moldina á knjánwm og fing>*unum,
ég leit í k>*ingum mig eins og ég væ>*i að sjá
t>*én ( ga>*ðinum í fy>*sta skipti, væi*i að ge>*a
mé>* g>*ein fy>*i>* kvað skipti máli. -Ho>*fði á
kendu>*na>* á méi*, venjwlega kvítai* og slétt-
a>* en núna moldwga>* og >*ispaðai*.
öjö>*ólíka>* löngu liðugu fing>*unum sem
fléttuðust svo oft um f>æ>* ( fy>*i*aswmai*.
l_eit svo upp til að mæta ödögwnum.
<Sg vissi st>*ax til kve>*s f>ú komst, sá