Muninn - 01.05.1993, Qupperneq 26

ýAnnai*s f-mnsf méi* f>ú góchAf l<all að
kefja wmi'æðMi* um &-&S> samniiAginn á
vettvangi skólans '(og þóff fyi'i* kefði vet*iðl).
<Sn kafðu f>ae.i* t*óklegai*. 1PÚ segm
samninginn sk>*ef í i*éffa ótt að áliti alli*a
þeif*t*a sem ekki kafa látist blekkjast af
„móðm*sýkislegum ki*seðsluái*óðt*i fákunn-
andi wannaSigui*ðui* i_índal laga-
p»*ófessoi* vai* einn fjeii'i'a sem kafði f^>i*i
vai*a á &£S sairmingt\uin/ á f>ei*i*i foi*sendu
að kann væri bi*ot á stjói*nai*ski*á Jslands.
<Skki láum við konum f>aðy f>ví kann ei* eins
og allii* vita, fákunnandi maðui*, þekktut*
fyi*ii* að t*eka móðui*sýkislegan
ki*seðsl uá i*óð u i*.
O lokum gi*einai* f>innai* þakkai* f>ú
aðgei“ðum i*íkisstjói*nai*innai*, að atvinnu-
leysið vei*ði „aldnei tneii*a en 5°/o." 'P’etta
kljóta að kafa vei*ið sniðugai* aðgei*ðii* (sem
ti*yggja okkui* innan við 5% atvinnuleysi um
ókomna tíð), en f>æt* kljóta jafnfi*amt að
kafa vei*ið afat* leynilegai*, f>ai* sem okkut*
kunningjana i*ak alla í sti*and ei* við lásum
um f>æi* í gi*ein f>inni. <Sn við et*um náttúi*u-
lega allit* sti*and í f>eim sket*jagai*ði sem
síðasta i*íkisstjói*n kom okkui* í. ’Því vsei*i
ekki ú i* v>egi að auglýsa eftii*
atvinnuaðgei*ðum i*íkisstjót*nai*innai* um leið
og ég kveð að sinni.
\jðai* auðmjúkui* læi*isveinn,
Gauti £inat*sson, 4,IA

Pegar ekkei*t et* eftii*. Sól, jö
tími, i*úm og öll fjöll ei*u koi*fin. Bara tómið
í séi* sjálfu, stei*kt „fiað^ sem enginn getui*
stjói*nað eða t*æðui*, „fiað" sem enginn
getui* kamið. <Sngin tjáning eða oi*ð til
staðai*, bat*a tómleiki. <Sins og kvítt blað
sem enginn et* til að ski*ifa á. lAndadegt
ástand, án lífs eða dauða, án lita, án kljóðs
(tónai* gt*ammófónsins þagnaðii*). blppkaf
enginn endit*.
j\Ayi*kui* en f>ó Ijós.
Tómið ei* endit*inn.
(Dg \ tóminu sem ei* endit*inn stendui*
kún upp, ski*úfai* fi*á vatninu, blandai* volgt
og setui* tappann í. "klún i*éttii* úi* séi*, losai*
knútinn á bandinu og slopput*inn fellui* af
bi*únum öxlnnum. Líkaminn bei* fallegan lit,
kái*ið ei* dökkt og f>að fei* kenni vel að vei*a
súkkulaðibi*ún eins og kún ei* núna.
Vatnsboi*ðið ksekkai*. Tlún teygii* kend-
ui*nai* aftui* fyi*-ii* bak, og bi*jóstakaldai*inn
fæi* líka að fjúka. Pau ei*u fallega
bogadi*egin, g ei t*vö i*tu t*na i* mátulega
dökkat*.
+-lún færii* kendui*nai* niðui* líkamann og
di*egui* næi*buxni*nai* niðui* æsandi læi*in
og leggina, f>æt* falla loks á gólfið. Hún
stendut* allsnakin. J\Jú ei* komið nóg \
baðið. -klún teygii* sig \ fi*eyði, skt*úfai* tap-
pann af og kellit* smá í vatnið. "hlún bi*ýtui*
yfii*boi*ðið með köndunum og být* til ft*oðu
með f>ví að k>*eyfa f>æi* fi*am og til baka,
fi*am og til baka. <Sin löpp í einu og síðan
kverfui* líkaminn í vatnið. Dt*opa>* sem falla
í tómið.
Vfi>*boi‘ðið nemui* við bi*jóstin.
&*■ ekki lífið yndislegt \ tóminu sem et*
endii*inn?
Alú et* enginn í baði, tómið et* endii*inn.
^ókannes Dagsson