Heimilisblaðið - 01.12.1913, Side 4

94
HEIMILISBLAÐIÐ
teknu upphæð, er þaS átti að kosta, þó að
það væri nokkuð djvrt. Faðir minn var mjög
hrifinn af hinu fagra málverki, skrifaði mál-
aranum, að kaupin roundu, að öllum líkind-
um, takast, því hinum náðuga höfðingja
hefði geðjast það mjög vel.
Nokkrum dögum síðar fékk faðir minn
bréf frá stórhertoganum. I því stóð meðal
annars: „Sendið niálverkið aftur til lista-
mannsins, eg get ekki keypt það í svipinn,
en eg skal minnast hans síðar. Skrifið
honum fyrir mína hönd vingjarnlegt bréf,
og segið honum, að mér þyki leitt að geta
ekki orðið við bón hans“. Þetta voru mikil
vonbrigði, bæði fyrir föður minn og málar-
ann, og þrátt fyrir hið kurteisa bréf, er faðir
minn skrifaði honum, varð hann reiður, en
skelti ekki skuldinni á stórhertogann, heldur
á saklausa menn, sérstaklega föður minn.
Þar sem hertoginn hafði ekki gefið föður
minum neitt í skyn, hvetsvegna hann hætti
við að kaupa málverkið, vissi hann ekkert
«m orsökina; en hann bar með þolinmæði,
þó skuldinni væri skelt á hann saklausan,
og hann hugsaði sem svo, að það skyldi hann
gjarna gera fyrir herra sinn, sem samt sem
áður hefði nóg að bera. Faðir minn tók þó
afrit af bréfi stórhertogans, til þess að hann
gæti þó síðar mint hann á málarann.
Svo leið langur tími, án þess minst væri
á málverkið, og án þess að faðir minn fengi
að vita, af hverju það stafaði, að stórhertog-
inn hafði svo skyndilega hætt við að kaupa
það. Þá heimsótti faðir minn einu sinni hið
stóra barnahæli við höllina Lichtendal. Hann
kom inn til barnanna ásamt forstöðumann-
inum, þegar þau sátu að miðdegisverði.
Meðal barnanna vöktu tvö systkini athygli
hans, er héldu höndum hvert yfir um annað,
þar sem þau sátu. Þau voru bæði föður-
og móðurlaus.
„Þeim þykir víst nijög vænt hvoru um
annað“, sagði faðir minn.
„Já“, sagði forstöðumaðurinn og brosti
við, „þessi Iitla stúlka hefir líka betlað út
frítt uppeldi handa bróður sínum hérna“.
„Hvernig átti það sér stað?“ spurði faðir
minn.
„Jú“, sagði forstöðumaðurinn, „það er nú
einkenniieg saga, er sýnir, hve miklu kær-
leikurinn fær orkað, Þegar foreldrar þeirra
dóu, var telpan tekin hér á hælið, en var sú
síðasta, er fengið gat frítt uppeldi, því fastar
reglur eru fyrir því, hve mörg það fá í einu.
Bróðir hennar gat því ekki fengið að koma
hingað líka, og var því sendur á sina sveit
í Svartaskógi. En telpan vildi ekki skilja
við bróður sinn. Hún grét óaflátanlega og
horaðist dag frá degi og tærðist upp. Tveim
árum síðar var Leopold stórhertogi hér á
ferð og heimsótti þá barnahælið, en þegar
hann gekk inn í salinn, þar sem hin litla
sjö ára stúlka var, og talaði vingjarnlega við
börnin, varð þessi litli vesalingur alt í einu
svo hugrökk, að hún gekk til stórhertogans,
greip hönd hans og sagði:
„0, að þú vildir nú vera svo góður og
sjá um, að hann bróðir minn fengi að koma
hingað Iíka!“
Stórhertoginn spurði mig nú hvort ekki
væri rúm fyrir drenginn, og svaraði eg að
rúm væri að vísu, en ekki sem veitti frítt
uppeldi. Það gekk honum til hjarta að sjá
barnið gráta, hann spurði mig því hvað
mikið uppeldi hans mundi kosta.
„Það er mjög dýrt“, svaraði eg, „það
kostar yfir 1000 krónur“
„Já, vissulega er það nokkuð dýrt, fyrst
það stígur yfir þúsund“, svaraði stórhertog-
inn, og strauk hendinni um ennið, en eftir
nokkra umhugsun vék hann sér að telpunni
og sagði: „Gráttu ekki barnið gott, bróðir
þinn skal koma til þín“; og við mig sagði
hann: „Herra forstöðumaður! skrifið eftir
bróður hennar að hann komi hingað, eg
ætla að borga fyrir hann“. Síðan höfum við
haft þau hjer bæði. Stórhertoginn er góður
maður, og gat því ekki neitað bæn barnsins".
Faðir minn hafði ekki veitt endir af