Heimilisblaðið - 01.12.1913, Síða 5

HEIMILISBL AÐIÐ
95
frásögn forstöðumannsins neina athygli, því
hann hafði fengið nóg að hugsa um, er hann
heyrði hvað upphæðin var stór. Hann spurði
forstöðumanninn nánar um, hvenær bréfið
hefði verið skrifað, og fanst það skjótt í dag-
bókinni. P\nðir minn skrifaði dagsetninguna
hjá sér, og þegar hann kom heim, bar hann
hana saman við dagsetninguna á bréfi stór-
hertogans, og bréfi því, er hann skrifaði
málaranum, kom það þá í ljós, að öll bréfin
voru skrifuð sama daginn.
Núvarföður mínum það fullkomlega ljóst,
hversvegna stórhertoginn hafði svo skyndi-
lega ákveðið, að málverkið skyldi sendast til
baka, því það átti að kosta nákvæmlega
jafnmikið og uppeldi föður- og móðurlausa
drengsins á barnahælinu.
Hinn góðhjartaði stórhertogi mun hafa
hugsað sem svo : „Fái hin foreldralausu
systkini að sjást aftur, og dvelja saman, þá
mun það verða sjón, er enginn rnálari megn-
ar að gera betur“.
Málarinn leið heldur engan skaða við
þetta, því stórhertoginn keypti skömmu síðar
af honum aðra mynd.
Skömmu fyrir andlát sitt (1863), sagði
faðir minn frá þessu atviki, svo eg hefi
geymt það í nokkur ár án þess að gera það
almenningi kunnugt, en þar sem bæði hann
og hinn jarðneski herra hans eru fyrir löngu
gengnir til hinstu hvíldar, vildi eg segja frá
því, til minníngar um hinn eðallynda höfð-
ingja, og sem dæmi þess, að vér eigum ekki
að láta vinstri höndina vita hvað sú hægri
gerir“.
Þ. F. þýddi.
SIvRÍTLA.
Kennarinn: Hvaða dauðdaga fékk Karl
K Englandskonungur ?
Nemandinn: Hann var hálshöggvinn og
dó af sárinu.
kuggsjá.
Eyrir nokkrum árum kom prestur til borg-
ar, þar sem mikið bar á mótspyrnu gegn
kristindómi, og flutti þar nokkrar trúvarnar-
ræður, sem mikið þótti til koma. Skömmu
siðar var hann á ferð upp eftir Mississippi-
fljóti, ogvoru á skipinu með honum allmarg-
ir menn úr borginni, og ineðal þeirra trú-
niðingur einn alkunnur. Undir eins og hann
kom auga á prestinn, fór hann að guðlasta;.
prestur sat við borð og var að lesa i bók,.
en hinn fékk félaga sína til að seljast með-
sér hinum megin við borðið, og fór þar að
segja þeim sögu, sem átti að vera kristin-
dóminum og kristnum monnum til niðrunar.
Prestur leit ekki upp úr bókinni og virtist
ekkert taka eftir því, sem fram fór kringum
hann. Þegar hinn hafði sagt sögur sínar
um stund, stóð hann upp, gekk að presti,
klappaði á öxl honum og mælti: „Hvað
segið þér um þetta, gamli kunningi? Prestur
leit upp, benti til lands og sagði stillilega:
„Hafið þér tekið eftir því, hvað landið þarna
er yndislega fagurt?“ — „Já“. — „Ef dúfa
flygi yfir það, þá tæki hún eftir allri fegurð-
inni og gleddist af henni; en ef hræfugf
flygi þar yfir, þá fyndist honum þar ekkort
eftirtektarvert, nema ef hann kynni að koma
auga á eitthvert úldið hræ, sem öllum öðrum
skepnum myndi bjóða við; þangað myndi
hann fljúga og setjast að krásinni með beztu
lyst“. „Dirfizt þér að líkja mér við hræfugl?“
— sagði trúníðingurinn með miklum reiði-
svip. — „Eg veit ekki til þess, að eg nefndr
yður“ — svaraði presturinn stillilega.
Hinn sneyptist burt. Og „Hræfuglinn“
var hann kallaður það sem eftir var ferðar-
innar. „Saineiningin“.
Aðfangadagskvöld eitt sat Marteinn Lúther
við skrifborðið sitt; hann var að semja jóla-
dagsræðuna. Hann var í djúpum hugsun-