Kirkjuritið - 01.10.1946, Blaðsíða 38

Öktóber.
Guð kærleikans — ekki hefndarinnar.
Mikil gleðitíðindi eru það, að guðfræðideild skuli nú
skila 6—7 prestaefnum. Yonandi er, að þeir allir taki
prestkapinn og starfi i samræmi við skuggalausa skjm-
semi. Það er vonandi, að þeir láti sér ekki nægja það
eitt að flytja kenningu um Ivrist, heldur finni einnig
lífsþróttinn í kenningu hans. Sigurmerki sannleikans
þarf að ritast sem dýpst í sálirnar, svo að þær geti hor-
ið það fram til sigurs. Siðan ég betur fór að kynnast
Biblíunni, finn ég, að í kenningu Ivrists er hið hezta
og fegursta úr Gamla testamentinu tekið þar með. En
þó vill, því miður oft fara svo, að saga Gyðingaþjóðar-
innar er látin skyggja á liið háleita, fagra í boðskap
Ivrists. Hinn ógnum þrungni þrumuguð Gyðinganna,
Jalive, horfir reiðiþrungnum augum á spillt mannkyn
og næstum ldakkar til að refsa því. 1 slíkri kenningu
kemur of sjaldan fram sá Guð, sem er kærleiksríkur
og fyrirgefandi. Hann er fullur hefndarþorsta, alltof
mannlegum eiginleikum gæddur, og því eiga menn erf-
itt með að koma öðruvísi fram fyrir hann en sem skríð-
andi ormar, fullir eiginhagsmunaþrá. En fram fyrir
Krist kemur maðurinn eins og til hróður, iðrandi yfir
misgerð sinni, ekki biðjandi sér vægðar, heldur biðjandi
urn hjálp og leiðsögn. Þar er ekki hinn ógnandi hnefa
að finna, heldur fyrirgefandi kærleika. Frarn fyrir hann
er hægt að koma sem iðrandi harn til móður. Þar er
ekki einvörðungu refsingu að finna, lieldur liuggun og
ieiðbeiuingu. Yið getum öruggir gripið kærleikshönd
hans og beðið hann að leiða okkur, þegar við erum
villtir uf réttri leið. En það lætur nærri, að við séum
stundum hræddir við guð Gamla testamentisins. En
Guð, sem við finnum í kenningu Krists, er faðir. Þarna
virðist mér Gamla og Nýja testamentið greina hvað mest