Framtíðin - 01.10.1908, Síða 4

116
F R A M T í Ð 1 N.

eins verkamannsins. Slitnaöi' þá hinn
sterki þráöur í tvent og alt virtist ónýtt
orðið. Andstæöingar Fields réöu sér ekki
af fögnuði og „fíflska Fields“ varð að orö-
taki íneðal þjóöanna. Samt lét hann ekki
hugfalíast. önnur tilraun hans hepnaöist
og árið 1858 var hið fyrsta símskeyti sent
yfir hafiö. Fað hljóðaði svo: „Norður-
álfa og Vesturhcimur eru samtengd með
.sæsima. Dýrð sé guði í upphæðum, frið-
ur á jörðu og velþóknun yfir mönnunum."
Skeyti þessu var tekið með fögnuði mikl-
um beggja megin hafsins, dagblöðin töl-
uðu ekki um annað en furðuverk þetta
og í heilan mánuð flugu árnaðaróskir
heimsálfanna milli eftir sæsímanum. En
alt í einu hætta skeytin að berast og ó-
mögulcgt er að koma þeim áfram iþó
reynt sé frá báðum endastöðum.
■ F.kki lætur Cyrus Field að heldur hug-
fallast, nótt nú dynji yfir hann aðfinslur
og rllyrði úr öllum áttum. Á ný safnar
hann stórri upphæð peninga, kaupir eim-
skipið „Austra rnikla" og tekur til starfa
á ný. í þetta sinn var sírninn lagður tólf
hundruö mílur. Þá slitnar hann enn og
sekkur til botns, og virtist þá öll von úti.
Heilsa Fields var biluð og fé hans Iþrotið,
því nær því allar eigur sínar hafði hann
lagt í fyrirtækið. Samt lét hann ekki hug-
fallast eitt augnablik.
t fjórða sinn heldur hann út á hafið
frá Englandi á „Austra mikla“. í hálfan
mánuð stóð hann sjálfur viö vinduna, sem
rakti þráðinn út í sjóinn, og hann tók
naumast náðir á sig drykklanga stund.
Margt hafði hann lært af undanförnum ó-
förum sínum og viðhafði nú alla varúð.
29. Júlí 1866, átta árum eftir að síminn
haföi verið lagður i fyrsta sinn, tengdi svo
málþráðurinn England og Ameríku aftur
saman og fólk beggja landanna hélt á ný
fagnaðarhátíð út af jþeim viöburði.
Þrátt fyrir alt hið mikla stríð, sem Field
varð að heyja og þrátt fyrir háð og ill-
mæli, sem hann varð að þola, raskaðist
aldrei hin mikla rósemi huga hans né trú-
artraust hans. Ummæli þau, er hann
hafði, þegar hann síðast og fullkomlega
hafði lokið hinu mikla ætlunarverki sínu,
eiga skilið að teljast með vitnisburðum
Iþeirra manna, sem best liafa lýst ágæti
trúarinnar.
Hann ritar svo:. „Hörð og löng hefur
baráttan verið. Nærri í þrettán ár hef jeg
unnið áhyggjufullur án afláts. —----------
Samt hefur vonin vísað mér leið, og jcg
hef beðið guð þess, að jeg ekki þyrfti að
smakka dauðann fyr en verkinu væri lok-
ið. Sú bæn hefur heyrð verið, og nú yfir-
gnæfir alt annað þakklæti mitt til guðs
almáttugs."
Þýtt hefur B. B. J. úr Home Herald.
Fétæka ekkjan og kirkjuklukkan.
Einhverju sínni var ekkja ein fátæk;
hún átti fimm b'örn, og hafði hún ofan af
fyrir 'þeim með vinnu sinni, og veitti
henni það næsta örðugt. Hún átti jarðar-
blett einn, og þótt afrakstur hans væri lít-
ill, gat hún þó bjargast meöan hann brást
ekki. En eitt árið brást henni afrakstur-
inn af blettinum, og auk þess misti hún
einu kúna, sem hún átti. Nú hafði hún
ekkert sér og börnum sínum til viðurværis.
Hún mælti þá í bugarvíli sínu við sjálfa
sig: ,,Að lifa á bónbjörgum get eg ekki
fengið af mér; iðni og starfsemi kemur
mér að engu haldi framar; það væri betur,
að jeg væri dauð.“ í sömu andránni
heyrði hún klukknahljóð í næsta þorpi;
það lét svo undarlega í eyrum hennar,
rétt eins og hringt væri yfir greftrun
hennar.
Aö vörmu spori kom dóttir hennar, ung
að aldri, inn í stofuna, og mælti: „Það
er samhringt móðir mín; ætlar |þú ekki að
fara í kirkju? Jeg skal gæta hússins."
Stúlkan mælti þessum orðum sökum þess,
að móðir liennar var vön að fara í kirkju
livern sunnudag, og kom ávalt hress í huga
heim aftur.
„Hví skyldi jeg eigi fara og í kirkju í
dag,“ hugsaði konan með sér, „þótt jeg
eigi bágt: jeg hef þó alla-jafna farið í
kirkju, Iþegar vel hefur látið“; og síðan
gekk hún til kirkju, þótt henni væri þungt
um hjartarætur; en hún skammaðist sín
yfir hugarvíli sínu og settist á bak við
stoð í kirkjunni; sungið gat hún ekki fyr-
ir gráti og ekka, en sérhvert orð af vörum
prestsins um gæsku guðs og elsku hug-
hresti hana.
Eftir messu hélt hún heirn aftur, og var
þá miklu hressari í huga og vonbetri.