Framtíðin - 01.10.1908, Qupperneq 7

F RAM TIÐIN.
119
a'ö lesa þessa kveöju. Fullorönir líka. —
Aftan viö söguna er stutt hugvekja falleg
út af myrkrinu eftir kandídat S. Á. Gísla-
son.
Hrósaðu barninu.
Margoft kostar þaö talsveröa baráttu,
aö gera skyldu sína. Og þegar einhver
gerir hana, þrátt fyrir freisting til hins
gagnsstæöa, þá á hann lieiöur skilið fyrir.
Enginn þarf aö veröa gamall, til Iþess að
komast að raim um þetta. Greindur
drenghnokki, tveggja og hálfs árs að aldri,
sýndi fyrir skömnni, aö hann fann til þess
arna. Ilann ætlaði aö gera hlut, sem hann
mát-ti ekki gera, en langaöi þó til ,þess.
Faöir hans tók eftir honum og sagði við
hann: „Nei, sonitr minn! þetta máttu
ekki gera.“
Drengur lítur upp á fööur sinn. Auð-
sé'ö er, aö hann langar til þess að gera
það,- Iþrátt fyrir hann föðursins. En hann
sigraöi löngun sína og sagöi:
,,Jæja, .pahbi minn! jeg skal þá ekki
gera það.“
Faöir hans sagöi ekki neitt, heldur hélt
áfram verki sínu. Drengurinn beiö stund-
arkorn. Há sagði hann í rómi, sem lýsti
því, aö hann furðaði sig á þögn fööur
síns: „Þabbi! því segirðu ekki viö rríig:
‘Nú ertu góöur dretigur' ?“
Faöir Hans tók bendingunni, og lýsti 'á-
nægju sinni yfir því, aö hann heföi veriö
lilýöinn drengur.
T>aö er skylda foreldra, aö kannast við
þaö, Iþegar börn þeirra eru góö, og láta
þau fá aö vita það, enda þótt góð hegðun
barns eigi ekki aö vera komin undir iþví.
Fullorðið fólk er líkt smáa fólkinu að
þessn leyti. Hrefilega mikið hrós er því
gagnlcgt. Erída eiga allir skiliö aö fá
hæfilega viöurkenning fyrir þaö, sem iþeir
gera vel. Jesús hefur sjálfur licitiö því,
að ’segja viö hvern trúan þjón sinn: „Gott,
þú góöi og trúi þjónn !“
Úr Sunday School Titncs.
Vertu ætíð viðbúinn.
Til er saga um ungan mann, sem átti lán
sitt að þakka iþví, aö hann var óöar við-
búinn, er kallað var á hann aö fara ferð,
sem bráðan bar aö méö. Um nokkurn
tíma hafði hann átt von á, aö stæöi til aö
fara þessa ferö, og bjó sig undir. Hann
!ét ofan í tösku sína alt þaö, sem hann á-
leit hann myndi þurfa að hafa með sér.
I>ess vegna tók það hann að eins fáeinar
mínútur aö búa sig á stað, þegar aö því
kom' áÖ hann þrufti að fara.
I>etta er ekki eins dæmi. Sá sem ávalt
er viöbúinn kemst áfram. En iþeim gefst
aldrei trekifæri til neins, sém aldrei er viö-
búinn. I rauninni cr um ekkert trekifæri
fyrir þá aö ræöa.
Hæfileikar miklir geta falist með mann-
inurn. En á sama stendur. Þeir notast
ekki. Pund, sem geyntd eru í sveitadúki
og fá ekki aö ávaxtast, veröa ávalt hverj-
um manni gagnslaus. Hver maöur þarf
aö vera undir þaö búinn, þegar tækifærið
býöst honum, ella getur hann ekki fært sér
iþað í nyt, og það fer fram hjá eins og
járnbrautarlest, sem maður var of seinn
til aö ná í. Ef maður er undirbúinn og
því viðbúinn að nota tækifæriö, þegar
þaö gefst, þá hrindir það rnanni áfram að
takmarki því, sent sá hinn sanii hefur sett
sér.
Úr Young Peoples’ ÍVeekly.
Hann gat ekki notað hann.
Ungur maöur haföi lent í skuld og fór
til Mr. Cecil Rhodes, auömannsins mikla
í Suður-Afríku, sem dó fyrir nokkrum ár-
um, og baö hann aö hjálpa sér.
„Hvaö skuldarðu mikiö?" spuröi Mr.
Rhodes hann. — Ungi maöurinn nefndi
upphæö.
„Er þaö öll skuldin ?“ spuröi Mr. Rhod-
es.
Já, iþað var öll skuldin. Og svo fékk
hann honum ávísun fyrir upphæöinni.
„Komdu svo til mín á morgún aftur viö-
víkjandi stööunni, sem við töluðum um,
og vertu tilbúinn aö fara noröur“, sagöi
svo Mr. Rhodes við hann aö skilnaði.
Hinn ungi maöur kvaddi og var hinn
kátasti. En nresta morgun var þetta orö-
ið á annan veg. Hann hafði ekrki sagt rétt
frá upphæö skuldarinnar af ótta fyrir, að
l>ví cr honum fanst, að upphæðin myndi
þykja of stór. Og svo hafði hann seinni