Ljósvakinn - 01.07.1923, Qupperneq 5

LJÓSVAKINN
77
mig á þeim degi: Herra, herra, höfum
vér ekki spáð með þínu nafni, og höfum
vér ekki rekið út illa anda með þínu
nafni, og höfum vér ekki gerl mörg krafta-
verk með þínu nafni? Og þá mun eg
segja þeim afdráttarlaust: Aldrei þekli
eg yður; farið frá mér þér, sem fremjið
lögmálsbrot«. Matt. 7, 21 — 23.
Æ! því eru menn svo gjarnir á að
kalla það gamalt og úrelt, sem Drott-
inn hefir boðið oss í orði sínu? Því
heyrist blól og formælingar þar sem
ætli að vera lofgerð? Því er dramb og
og eigingirni á svo báu stigi? því eru
mennirnir ekki komnir saman til guð-
þjónustu á þeim degi, sem til þess er
blessaður og helgaður? Þvi virðist bak-
tal og söguburður vera mesta yndi sumra?
Ö! því — því — því? Óhlýðni í öllu
þessu skapar ekki sælu hvorki í þessu
lífi né hinu. Og vegna þess, að heim-
urinn reynist ótrúr í hlýðni við Guð, er
ástandið eins og það er. Stríð, óeining,
flokkadráltur, kvíði, ótti o. s. frv. er á-
stand heimsins á vorum dögum. Um-
hyggja Drottins og kærleikur komast
ekki að þar sem fult er af hinu fyrir.
Guð þekkir þær fyrirætlanir, sem hann
liefir með oss; en við látum oft eins og
við þektum þær betur en hann.
»Æ, að þú vildir gefa gaum boðorð-
um þá niundi heill þín verða sem
íljót og rétllæti þitt sem bylgjur sjáfar-
ins«.
Jamns Thomson.
(iöfugt hjarta getur ekki glatt sig við það,
scm er öðrum að meini.
Fallnnr manneskjur gela með því að sam-
einast Kristi, orðið pess verðugar að kallast
Guðs börn.
Talenturnar.
Pað var sá, sem hafði fengið minstu
gjöfina, sem lét sína talentu ónolaða.
í þessu felst viðvörun fyrir alla, sem
standa i þeirri ineiningu, að þetta, að
þeir hafi svo lillar gáfur eða hæfileika,
geti verið þeim til afsökunar gegn því
að vinna fyrir Krist. Ef þeir bara
gætu gert eitlhvað stórt — eilthvað,
sem mikið er í varið, hversu fúsir væru
þejr ekki að takast það á hendur; en af
því þeir að eins geta unnið að hinu
smáa, finst þeim það sé ekki þess vert
að gera neitt. En hér skjátlast þeim.
Með úthlutun sinni á gjöfunum reynir
Drottinn mennina. Sá sem vanrækti að
nota sína einu talentu, sýndi að hann
var ótrúr þjónn. Hefði hann fengið íimm
talentur, mundi hann hafa grafið þær f
jörðu, eins og hann gróf þessa einu.
Vanbrúkun þessarar einu talentu sýndi,
að hann lítilsvirti hinar himnesku gjafir.
»Sá, sem er trúr í mjög litlu, er einn-
ig trúr t slóru«. (Lúk. 16. 10.). Hið
smáa er oft ekki metið að yerðleikum,
einungis af því að það er smátt, en
smámunirnir eru mjög mikilvægur þátt-
ur í fullkonun lífsins. Ekkert er í raun-
inni lítilfjörlegt í lífi kristins manns.
Hugur og hjarta er í mikilli hættu, með-
an vér kunnum ekki að meta smámun-
ina. »Sá, sem er ranglátur í mjög litlu,
er og ranglátur í stóru«. Með því að
sýna ótrúmensku jafnvel í hinum allra-
minstu skylduverkum móðgar maður
skapara sinn; þessi ótrúmenska hefir spill-
andi áhrif á manninn sjálfan, liann get-
ur ekki öðlast þann styrk, það viljaþrek
og staðfestu, i stuttu máli ekki notið
þeirrar náðar, sem sá getur, sem felur
Guði alt og starfar samkvæmt hans vilja.