Ljósvakinn - 01.07.1923, Qupperneq 7

LJÓSVAKINN
79
mál lifsifls, iðjuleysi er dauði. »En op-
inberun andans er gefin sérhverjnm til
þess, sem gagnlegt er». (1. Kor. 12, 7.)
Þegar andlegar gáfur eru notaðar öðrum
til blessunar, munu þæraukasl; byrgjum
vér þær inni i sjálfum oss, í eigingjörn-
um tilgangi, munu þær smáhverfa, og
loks missum vér þær alveg. Sá, sem
ekki vill miðla öðrum af þvi, sem hann
hefir fengið, mun að lokum komast að
raun um, að hann á ekkert til að gefa.
Hann hefir valið sér það hlutskiftið,
sem skemmir og loks eyðileggur sálar-
gáfurnar.
Það skyldi enginn ímynda sér, að
hann geti lifað eigingjörnu lífi, þjónað
eigin hagsmunum alla æfi, og svo gengið
inn í fögnuð herra síns. Hann gæti ekki
tekið þátt i þeirri gleði, sem ósérplæinn
kærleikur hefir í för ineð sér; hann
mundi ekki kunna við sig á himnum.
Hann kynni ekki að meta þann hreina
kærleika.sem þar ríkir. Söngur englanna
og hörpuhljómurinn yrði honum ekki
til yndis; þekking og visdómur himins-
ins yrði honum ráðgáta ein.
Á hinum mikla degi mun þeim, sem
ekki hafa unnið fyíir Krist, þeim, sem
hafa sóað tímanum án þess að bera
nokkra ábyrgð og, sem einungis hafa
hugsað um að geðjast sjálfum sér, verða
skipað á bekk með þeim, sem ilt hafa
aðhafst. Þeir munu fá sama dóm.
Margir, sem eru ófúsir á kristilega
starfsemi, bera það fyrir sig að þeir séu
ekki nógu duglegir til þess að starfa.
En hefir Guð gert þá svo dugnaðarlausa?
Nei, þeir hafa orðið duglausir af því,
að þeir hafa ekkert aðhafst. Á hinum
andlegu gáfum, hinum andlegu kröftum,
finna þeir að þessi dómur er genginn
yfir þá: »Takið af honum lalentuna«,
Slöðug misbrúkun lalentanna rekur
Heilagan anda að lokum burt og þá er
Ijósið slokknað, þá mun þetta heyrast:
»Kastið hinum ónýta þjóni úl í myrkrið
fyrir utan«. Látum oss í tíma velja hið
góða hlutskiftið, látum oss ávaxta það
sem Guð hefir fengið oss i hendur hvorl
sem það er mikið eða litið.
Zí. G. W.
Eflirmæli
eftir
Kirík Sigurðsson
frá Syðri-Brú
Dáinn 9. des. 1922
Pú ert farinn oss frá, pin er bleik orðin brá,—
nú er blundurinn sætur, og hvildin pérhæg.
Pegar stríðið er háð, pá er höfninni náð, —
ljómar hetjan oss öllum í minningu fræg.
Þú varst hetja í raun og pín himnesku Iaun
verða hrósinu stærri, sem vér getum fært,
en vér kveðjum pig klökk, gerum Guði svo
pökk
fyrir göfugan bróður, er hvílist nú vært.
Pú varst hljóður og rór, en í hugsunum stór,
pvi að hjartað pitt prúða var guðelsku fylt.
Pú varst ávait svo hýr og pín orð voru skýr,
og pá eitthvað í framkomu pinni svo milt.
Það cr dularfult mál, pegar dygðarík sál
er af dauðanum kölluð, er fegurst hún grær,
já, svo frískleg og fróm cins og blikandi blóm,
en — pá blikna, er lífsproskinn hámarki nær.
En vcr skiljum pað vel, pó að skarð geri hcl
og pig skilji frá vinum um hádegismund,
að pað líður svo fljótt, — pegar liðin er nótt,
ljómar sólfögur eilifðar vormorgunstund.