Ljósvakinn - 01.07.1923, Side 8
80
LJÓSVAKINN
Ilún, scm fj'lgi þil-t fékk, og svo gæfusöm gekk
með þér, göfugi bróðir, á farinni leið,
er nú hörmungum lirist, — hefir manninn.
sinn mist,
það er móður hin þyngsta og sárasta neyð.
Drottinn himnanna hár, græddu trega og tár,
taktu harn þilt, sem grætur í faðminn á þér,
svo það íinni þar frið, hjartað himncska við,
og þá huggun, cr syrgjendum nauðsynleg er.
Pélur Sigurðsson.
Að mörgum dögum liðnum
(Framh.)
»Eg held sannlega að það væri rétt-
ara af yður að leita læknis«, sagði fiú
Brooks, »Samuel læknir er víst læknir-
inn yðar, hygg eg«. »Læknir!« hugsaði
frú Lawrence. »Og Samuel læknir!«
Hvernig átti hún að geta sent eftir hon-
um? Hún sem skuldaði honum — og
hafði svo stóran reikning frá honum —
hvernig álti hún að voga að leita lil
hans aftur? Síðan mælti hún upphált
við frú Brooks: »Haldið þér annars að
það sé nauðsynlegt? Eg Ieita venjulega
til Samuels, en eg vildi heldur komast
hjá að leita til hans, nema um knýj-
andi þörf sé að ræða«.
»Eg held góða, að þér ættuð heldur að
gera það«.
»Jæja, þá! Eg vil fara að ráði yðar«.
»Á eg að sækja hann? Þér getið verið
hjá Ödu á meðan«.
»Eg þakka yður mjög vel fyrir«. Frú
Brooks íór út, og skildi frú Lawrence
eftir mjög angistarfulla, úl af því, hvorl
læknirinn mundi koma eða ekki og
hvað hann mundi segja um óborgaða
reikninginn, hve langt mundi verða,
þangað til hún gæti borgað hann, hversu
miklu hin nýja vitjun mundi bæta við
hann, og auðvitað live langt mundi
verða, þangað til Ödu færi aflur að batna.
Samuel læknir kom í tæka líð, skoð-
aði sjúklinginn litla, sagði að að henni
gengi illkynjuð hálsbólga, mælli fyrir
utn sérstaka meðferð og skipaði að hún
skyldi liggja í rúminu nokkra daga
Ekkert mintisl hann á það, sem frúin
skuldaði honum; en af svip hans þótt-
isl hún geta ráðið, er hann hvaddi hana,
að hann mundi verða glaður, ef hún
gæti borgað það, sem hún skuldaði
honum.
Og svo lagðist þessi hugsun þungt á
hana, að hún var varla mönnum sinn-
andi næstu dagana. Að sönnu kom hún
til frú Broos og Zaritu við sólarlag á
fösludagskvöldið og byrjaði sitt fyrsla
hvíldardagshald með því að syngja lof-
gerðarsálma með þeim, og sömuleiðis
reyndi hún það á þessum hvildardegi,
sem hún hafði aldrei þekt áður. En —
reikningurinn var alt af í huga hennar
á hverju augnabliki á þessum liélga
degi. Hún vildi fá að njóta friðar hvild-
ardagsins og sælu þeirrar, er frú Brooks
hafði bent henni á; en það var sífelt
að trnfla hana, hvernig hún gæti greilt
reikninginn. Fað var eins og hinn vondi
sjálfur væri þar kominn, til að gera
blessunina að engu. En hann vann
ekki sigurinn að fullu. Og áður en
hvíldaidagurinn væri liðinn, hafði frú
Lawrence fundið forsmekk af sælleika
Guðs hvíldardags og kynst þeirri sælu
að nokkru, sem því fylgir að hlýða
boðum hans.
»Umskurnin er ckkert og yflrhúðin ekkert,
hetdur pað að varðveita boðorð Guðs«.
Proutsmiðjan Gutenberg.