Ljósvakinn - 01.02.1924, Blaðsíða 6

14
LJÓSVAKINN
skrökvaði að henni. Aðeins að þú viljir
hjálpa mér! Láttu mig ekki hrasa aftur!
Og nú, Drottinn, eg varpa til þín
öllum minum þörfum. Eg er köld,
hungruð bjálparlaus, hefi ekki einn pen-
ing fyrir mat eða til að borga leigu
eftir herbergið. Eg veiðskulda ekki
hjálp þína, en eg þarfnast hennar. Eg
hefi snúið frá mínum vonda vegi og
nú geng eg eftir loforði þínu. Eg ákalla
þig um hjálp í Jesú nafni. Ef mögulegt
er, þá sendu mér eitthvað í kvöld!«
FuIIa klukkustund úthelti hún svona
sorg sinni, játning og bæn um hjálp,
krjúpandi við rúmið sitt, en svo kom
smám saman undursamlegur friður,
kyrð, sem hún hafði aldrei þekt áður,
kom yfir sálu hennar. Hún vissi að
bænir hennar höfðu verið heyrðar. Hug-
rekki sitt og trúnaðartraust fékk hún
nú aftur, er hún sannfærðist um að
hinn »elskaði hefði veitt henni viðtöku«.
Og nú var hún Guðs meginn í allri
baráttunni, sem fyrir hendi var.
„Nú sé ég það“.
»Kvöld eitt, þegar ég var á leiðinni
heim til mín«, skrifar prédikari nokkur,
»mætti ég gömlum manni, sem með erf-
iði staulaðist áfram á hækjum sínum.
Þegar hann kom nær, veitti ég eftirtekt
í andliti hans stórum, djúpum hrukk-
um og svip, sem bar vott uin sorg. Ég
ávarpaði hann með nokkrum hluttekn-
ingarorðum og snéri strax málinu að
andlegu hliðinni og spurði jafnframt
hvort hann hefði frið við Guð«.
»Ó, herra prestur«, sagði hann sorg-
mæddur, »ég hefi nú þegar í þrjú ár
beðið Guð einmitl um þetta«.
»Og hefir Guð heyrt bæn j'ðar?«
»Nei«.
»Það slendur ekki í Biblíunni, að
vér frelsumst meö þvi einu að vér með
löngum bænum biðjum Guð um frelsi,
heldur einungis fyr trú. F*ér hafið víst
heyrt um Drottinn vorn Jesúm Krist,
frelsara vorn?«
»Já, það hefi ég«.
»Jæja, oghvaðhafiðþérheyrtumhann?«
»Að hann dó á krossinum«.
»Alveg rélt, en fyrir hvern dó hann?«
»Fyrir syndarana«
»Já, það er satt; en ég vildi gjarnan
fá nákvæmara svar hjá yður; fyrir
hvern dó hann?«
»Fyrir oss alla«, sagði gamli maður-
inn með áherslu«.
»Já, það er sannleikur, en samt vildi
ég fá ákveðnara svar«.
Eftir að hafa hugsað sig um nokkur
augnablik sagði hann: »Ég er ekki neitt
lærður maður«.
»Getur vel verið sall, en hugsið yður
dálítið um. Þér segið að hann hafi dáið
fyrir syndara, fyrir oss alla; en tilgreinið
einu sinni fyrir mig, einhvern einn af
þeim syndurum, sem hann dó fyrir«.
Hann þagði lengi. Svipurinn á and-
liti hans bar volt um þann óróleik, sem
hreyfði sér í sálu hans. Alt f einu var
sem brugðið væri upp ljósi fyrir hon-
um, gleðin skein af augum hans, og
hann sagði: »Hann dó fyrir mig«.
»Já, svo var það einmitt. Hann dó
fyrir þig, og Guð segir i orði sínu:
»Trúðu á Drottin Jesúm«.
Nokkrum dögum seinna sá ég hann
aftur úti í bænum. Ég gekk til hans og
sagði.- »Getið þér sagt mér fyrir hvern
Kristur dó?«
»Já«, sagði hann með gleðibrosi,
»hann dó fyrir mig, nú sé ég það«.