Ljósvakinn - 01.11.1926, Síða 19

LJÓSVAKINN
63
í Bibliunni ósamkvæmni, þó ekki sé hún
nándar nærri eins römm og þella, þá
hrópar hann hált um það, hve Biblían sé
óáreiðanleg, full af missögnum og mót-
sögnum o. s. frv.
Ef svo þeir, sem trúa Biblíunni, leggja
fram staðreyndir, sem sanna að í raun
réttri sé ekki um neina mótsögn að ræða,
heldur séu missagnirnar svonefndu ekki
til annars en að sýna því fleiri hliðar á
sama atburði, þá rísa efasemdamennirnir
upp öndverðir, og saka þá um, að þeir séu
hræsnarar, sem »ljúgi vísvitandi til að
bjarga orðum Ritningarinnar.
Ef framanskráðar missagnir heíðu staðið
í krossfeslingarsögu Krists í guðspjöllunum,
trúir þá nokkur því, að Thomas Paine,
Robert Iugersoll eða aðrir slíkir vantrúar-
garpar mundu hafa látið sér líka jafn-
einfaldlega úrlausn og vér höfum geflð hér
að framan? Nei, öll innbyrðis ósamkvæmni
er að dómi efasemdamanna sjálfsagðar
mótsagnir; að eins ein af fleiri samhliða
sögnum getur verið rétt að þeirra dómi,
hinar allar rangar. En þessi rökfærsla
stríðir á móti heilbrigðri skynsemi.
Hiö ólíkleg'a varö aö raun-
veruleika.
»Snúum nú aftur að mótsögnunnm« í
spádómunum um Babýlon. I þeim felast
merkilegar staðreyndir.
Ef einhver vantrúa spekingur hefði gengið
um rústir Babýlonar um 1000 árum e. Kr,,
eins og Volney gerði hér um bil 700 árum
siðar, þá mundi hann ekki hafa fundið
dropa vatns — ekkert nema þur, rykug
eyðimörk lá þá yflr rústum hinnar ríki-
látustu borgar. Sá efasemdamaður mundi
hafa hæðst að óuppfyltum spádómum krist-
inna manna, enda virðist hann þá hafa
rétt til að benda á, hve langt það sé frá
marki, að vatnstjarnir mundu nokkurn-
tíma liggja yfir rústum Babýlonar, Síðan
eru margar aldir liönar og spáin ekki rætst
enn og hví skyldi hún fremur rætast hér
eftir?
En þad varð! Af einhverjum ástæðum,
einhverri tálmun, flæddi Efrat-fljótið yflr
bakka sína og nú á síðustu öldum hafa
»valnstjarnir« staðið yflr helmingi af rúst-
um Babýlonar, alveg eins og spámaðurinn
hafði sagt fyrir, en helmingurinn er eyði-
mörk, þurt land, heiði. í þessu eru engar
mótsagnir. Pessar tvær ólíku staðreyndir
verða að einni víðtækari staðreynd.
Jesajas segir enn fremur: »Engir hjaið-
menn skulu bæla þar fénað sinn« (13, 20).
Það mælti nú, ef til vill segja að hægðarleikur
hafi verið að segja það, að engan myndi
fýsa, að reka hjarðfé til beitar á rústir
borgar, svo ömurlegt, sem þar var um að
litast. Eu þó er ekki alveg víst, að það
gæti ekki ált sér stað. Jesaja spámaður
segir að »borgir Aróer skulu verða yfir-
gefnar, hjörðum skulu þær verða til beitar;
þar skulu þær liggja og enginn styggja
þær« (17, 2). Og Zefania spámaður segir,
að Guð muni wleggja Níníve í eyði og gera
hana þurra sem eyðimörk« (2, 13). Pess-
um spádómi svipar mjög til spádómsins
um Babýlon. En í stað þess að segja, að
bjarðmenn muni ekki bæla niður hjarðir
sínar þar, þá segir í næsta versi: »mitt í
henni skulu hjaiðir liggja«. í Níníve skulu
því hjarðir bæla sig, en þar á móti ekki í
Babýlon. En hvers vegna halda hjarðir sig
fremur að Níníve en Babýlon?
Hvað sem svo til þess kemur, þá er það
satt, að spámaðurinn sér yflr meira en
þúsund ár. Hann lýsir ástandi þessara
borga svo langt fram, að þúsundum ára
skiftir, lýsir þvf, sem er að gerast þann
dag í dag, en átti sér ekki stað fyr en þús-
und árum eftir dauða hans. Pelta er stað-
reynd og á sama stendur, hvernig menn
vilja skýra hana.
Ekki er hægt, að hafa það að mótbáru,
að engar hjarðir séu til í grend við rústir
Babýlonar. því aö Beduínar beita hjörðum