Ljósvakinn - 01.11.1926, Page 23

LJÓSVAKINN
67
landið í grend. Auðæfin voru svo mikil,
að þau virtust eins og bjóða byrginn allri
græðgi mannanna. Jafnskjótt sem einn
ránsherinn var þaðan farinn með fullar
hendur, þá kom annar til að ræna þvi,
sem hinn hafði tekið og ræna landið að
nýju. —
Xerxes og her hans rændu ógrynni fjár,
fádæmum öllum af gulli auk annars her-
fangs. Og þó var mikið eftir. Þegar Alex-
ander hinn mikli kom austur þangað, þá
komst hann yfir svo mikil auðæfi í Babý-
lon, að hann gat gefið hverjum hermanna
sinna í sinum fjölmenna her, stórgjafir og
átti þó stórkostleg auðæfi eftir handa sjálf-
um sér. Tvö hundruð árum síðar herjuðu
Partar landið og tóku ógrynni fjár úr rúst-
unum. Síðast komu Rómverjar um langan
veg til að ræna landið. —
Gibbon, sagnaritari mikill og vantrúar-
maður, skýrir þennan spádóm ef til vill
betur en nokkur annar, af því að hann
gerir það óafvitandi. Hann telur upp marg-
ar herferðir, á mörgum hundruðum ára,
sem farnar hafi verið til að ræna rústir
Babýlonar og annara borga þar í grend-
inni. Hann segir því, að herstjórarnar hafi
eggjað menn sina til atgöngu með því að
heita hverjum hermanni hundrað silfur-
stykkjum, af því er fyndist.
Hann segir, að »herfangið hafi verið eins
og vænta mætti eftir öll þau auðæfi og
munað, sem þá var á herstöðvum Austur-
landa »feikna mikið af gulli og silfri, á-
gæt vopn og skrautleg reiðtygi, rúm og
borð úr skíra silfri inst sem yzt«. Hann
Meðalhóf: Farðu aldrei út í öfgar, og láttu
ekki framkomu annara hafa áhrif á pig meira
en vert er.
Hreinleikur: Láttu pað ekki viðgangast,
að nein óhreinindi séu á líkama pinum eða
klæðum fram yfir pað, sem ekki verður komid
hjá; sýndu einnig hreinleika í öllum venjum
pínum og tali.
Jafnaðargeð: Láttu ekki smámuni koma
pér í uppnám.
segir, að þegar Rómverjar komu til Kaldeu
síðar undir forustu Heraklesar, að þá »hafi
þegar mikið af auðæfum verið horfið«, og
hafi fengur þeirra af því, sem eftir var
orðið langt fram yfir allar vonir og enda
getað satt græðgi þeirra.
Gibbon hefir líka lýst gleðinni, sem fylti
hjörtu annara víkinga árið 636 e. Kr., er
þeir sáu, að þeir voru á svipstundu orðnir
vellríkir. »Allslausir, klæðlausir ræningjar
utan úr eyðimörkinni urðu í einni svipan
auðugir langt fram yfir vonir, vissu ekki
aura sinna tal. þeir fundu nýjan fjársjóð
i hverju herbergi, annaðhvort vandlega
falinn eða látinn standa fyrir allra sjón-
um. Fatnaður og húsgögn báru langt af
öllu, sem þeim gat í hug komiða. Og ein-
hver annar sagnfræðingur áætlar, að auð-
urinn hafi verið 3 miljónir gullstykkja alls!
Og þó var þetta eftir rán og rupl herstjóra
og hersveita í þúsund ár! Og hið sama er,
að á vorum dögum finnast enn miklir fjár-
sjóðir.
En á engum stað öðrum á jörðu hér
hafa víkingar farið herskildi öldum saman
og komið aftur hlaðnir fádæma auðæfum,
þrátt fyrir alt rán og rupl fyrirrennara
þeirra. Spámaðurinn segir það fyrir langt
aftur í öldum, sem rætst hefir löngu, löngu
síðar og sagnaritarinn Gibbon, telur það
sannsögulega viðburði, þótt ekki tryði hann
spádómunum.
Hver getur nú gert sér grein fyrir öllu
þessu og þó neitað því samtimis, að Bibli-
an sé orð Guðs?
tl«;imilÍHb1n.diö á bágt meö aö láta Aðvcnlista i i'riöi.
Nú siðast er fregn um það, aö þeir munu liaía prentað ó-
sköpin öll af ritum til að scnda Hússum. Satt er það, að við
liöfum mikið starf i Hússlandi, en það cr lika satt, að ráð-
sljórnin þar hefir gefið okkur scr.stakt leyíi til að reka þar
lijúkrunarstarf og trúboð, meðal annars meö því að láta okk-
ar bafa liina geysistóiu St. Michadskirkju i Leningrað til
afnota. Velvild ráðsstjórnarinnar rússnesku i okkar garð staf-
ar ftá þeim tima, er hungursneyðin gerði mestan uslaíland-
inu og við sendum trúsystkinum okkar matvæli, svo fá af
þclm lé'.u lifið; á móti þessum bróðurliug hrfir ráðsstjórnin
ekki sýnt neina óvild.