Tákn tímanna - 01.11.1919, Síða 3
TÁKN TÍMANNA
11
um »mentuðu«, að maðurinn væri 287
ára, annar 217 ára, þriðji 118 ára, en
sá fjórði héldi því fram, að hann væri
yngri en 749 ára«. Setjum svo, að sá,
sem hélt að maðurinn væri 287 ára,
segði þér, að hann hefði komist að
þeirri niðurstöðu við að veita því
eftirtekt, að sjö-tíundu hlutar af hári
hans væri orðið hvítt, og að hann
ennfremur hefði séð, að það þurfti
41 ár lil þess, að einn tíundi hlutinn
yrði hvítur — og þess vegna hlaut mað-
urinn að vera 287 ára, því 7 sinnum
41 er 287, þannig komst hann að nið-
urstöðunni með reikningslegri nákvæmni.
Hugsum oss enn fremur að sá, sem hélt
að maðurinn væri 217 ára, segðist vita
það af því að telja hrukkurnar á enni
hans — en sá þriðji vissi að aldurinn
var 118 ár, því hann hefði talið tennur
mannsins.
Mundi þér nú ekki hnykkja lítið eitt
við og þú undrast allan þennan »lær-
dóm«. Ef til vill mundir þú minna þann
fyrsta á, að þótt það taki 41 ár fyrir
einn tíunda hlula hársins að grána, þá
er ekki þar með sagt, að það tæki 7
sinnum svo Iangan tíma fyrir hina 7
hlutana að grána, að stundum verða
menn gráhærðir á einni nóttu, stundum
á einu eða tveimur árum, og stundum
aldrei. þú mundir gefa þeim, sem taldi
hrukkurnar á enni mannsins í skyn, að
þér fyndist það fremur liæpið einkenni
til að ákveða eftir vissan aldur. Og eitt-
hvað þessu líkt mundir þú segja við
þann, er taldi tennur mannsins — þú
þektir gamalt fólk með góðar tennur —
ungt með margar hrukkar. Að maður-
inn var yngri en 749 ára, þurftir þú
ekki að láta segja þér, þú vildir að eins
vita það dálitið nákvæmar.
Setjum svo, að einhver aldraður mað-
ur reyndur og greindur og alþektur að
áreiðanleik segði, að fyrnefndur maður
væri réttra 43. ára, hann hefði þekt for-
eldra hans, já, hann hefði þekt hann
sjálfan frá barnæsku. Mundir þú lítils-
virða orð þessa gamla inanns og segja
með spekingssvip, að þessi maður væri
yngri en 749 ára, mundi ekki hver heil-
vita maður kalla þig fífl, og ætli það
væri ekki réttmætt?
En þessu líkt er farið með þessar á-
giskanir um aldur jarðarinnar, þær eru
allar gripnar úr lausu lofti.
Einn vísindamaðurinn(?) segir, að
jörðin sé 1000 miljónir ára, annar, að
hún sé 33 miljónir ára (Það er tals-
verður munur á þessum tölum!), þriðji
65 miljónir, og sumir að hún sé yngri
en 600 miljónir ára.
En svo segja enn aðrir, að gera verði
ráð fyrir 50 pros. misreikningi! Ætli
það sé ekki alveg óhætt að gera ráð
fyrir 99°/o misreikningi í ofstopa og á-
giskunum? Það er sannarlega undarlegt
að nokkur slculi trúa þessum óvísinda-
legu staðhæfingum í staðinn fyrir Guðs
óbifanlega orð. Það er áreiðanlega rétt,
sem sagt er um hina »lærðu«: »Þeir
kváðust vera vitrir, en urðu heimskingj-
ar«. Róm. 1, 22. Þangað til lærðu menn-
irnir verða dálítið belur sammála, verð-
um vér« víst að gera oss að góðu, að
byggja á hinum gamla vitnisburði: »Á
sex dögum gjörði Drottinn himin og
jörð, hafið og alt, sem í þeim er«.
Hvers vegna vilja menn fara eflir upp-
spunnum tölum um aldur jarðarinnar,
þegar sannleikann er að flnna í Guðs
orði, L. H. C.