Tákn tímanna - 01.11.1919, Qupperneq 4

12
TÁKN TÍMANNA
„Dáinn og grafinn með Kristi“,
Á fjórðu öld, þegar kristindómurinn
var prédikaður með miklum krafti á
Egyptalandi, kom ungur kristinn mað-
ur og hitti hinn mikla kenniföður Ma-
caríus. »Faðir«, sagði hann, »hvað þýð-
ir það að vera grafinn með Kristi?«
»Sonur minn«, svaraði Macaríus, »þú
manst okkar kæra bróður, sem dó og
var grafinn nýlega? Farðu nú til grafar
hans og segðu honum alt hið illa, sem
þú hefir heyrt um hann, og að vér séum
glaðir yfir því, að hann sé dáinn, að vér
þökkum Guði, að vér séum lausir við
hann, því hann hafi verið oss til mik-
illar skapraunar, og komið miklu illu
til leiðar í kirkjunni. Farðu sonur minn,
og segðu honum þetta, og heyrðu, hvað
hann muni segja«.
Unga manninn furðaði á þessu og
var í efa um, hvort hann hefði skilið
Macaríus rétt. En Macaríus sagði að
eins: »Gerðu eins og eg segi þér sonur
minn, og komdu svo aftur og segðu
mér frá því, hverju hann svarar«.
Ungi maðurinn gerði sem fyrir hann
var lagt og kom aftur.
»Hvað sagði svo bróðir okkar?«
spurði Macaríus.
»Hvað hann sagði ?« tók ungi mað-
urinn upp. »Hvernig gat hann sagl
nokkuð? Hann er dauður«.
»Farðu aftur, sonur minn, og endur-
tak þú öll þau góðu orð og alt það
skjall, sem þú hefir nokkurn tíma heyrt
um hann. Segðu honum, hve mjög vér
söknum hans; hve göfugt lífsverk hann
afrekaði; hvernig allur söfnuðurinn
reiddi sig á hann ; komdu svo aftur og
segðu mér, hverju hann svarar«.
Ungi maðurinn fór að læra lexíuna,
sem Macaríus vildi kenna honum. —
Hann fór aftur til grafarinnar og sagði
öll góð orð og alt skjall, sem hann
hafði heyrt um hinn dauða mann; og
að því búnu sneri hann aftur til Ma-
caríus.
»Hann svarar engu, faðir; hann er
dáinn og grafinn«.
»Nú veiztu sonur minn«, sagði hinn
gamli faðir, »hvað það er að vera graf-
inn með Kristi. Lof og last hefir jafn-
lítið að segja fyrir þann, sem er dáinn
og grafinn með Kristi«.
Bak við þokuna,
Fað var úti á reginhafinu. Þokan var
svo þétt og dimm að ekki var hægt að
sjá skipslengd frá sér. Þá skeði það að
tvö gufuskip rákust á, »Republic«, sem
kom frá Ameríku og »Florida«, sem
kom frá Evrópu. Öll von sýndist úli.
Bæði skipin voru komin að því að
sökkva; en annað þeirra gat sent þráð-
Iaus hraðskeyti. í skyndi er sent skeyti
út í þokuna: »Tvö skip í sjávarháska;
kom og bjarga oss«. Klukkustund eftir
klukkustund sat símritarinn uppi í hinu
hálfbrolna siglutré og gaf sama merkið
meðan skipið sökk smámsaman dýpra
og dýpra. í fjórtán stundir hélt hann
áfram án þess það virtist ætla að hafa
nokkurn árangur. Ástandið var algert
vonleysi. Engin hjálp. En — eftir fjór-
tán stundir bírtir skyndilega þokuna, og
hvað sést þá? Hér um bil hálfur tugur
skipa er hringinn í kringum óhappa-
staðinn reiðubúinn til hjálpar. Fólkið
hafði farið að örvænta; það hafði hugs-
að sem svo: Ó! það þýðir ekkert að