Syrpa - 01.09.1916, Qupperneq 56

182
SYRPA, 3. HEFTI 1916
í káetuna ásamt skipstjóra vorum.
Og nú skyldi eg fyrst að enski f'án-
inn á skipi þeirra var upp dreginn í
sama sviksamlega tilgangi, sem
merkið um hungursneyð.—
Eftir fáar mínútur liðnar, kom
skipstjórinn okkar aftur með sína
litlu grátþrungnu dóttir á hand-
leggnum, og kona hans fylgdi hon-
um eftir, og stigu þau öll niður í
bátinn um svifalaust.
Litlu síðar kom hinn skuggalegi
yfir maður ræningjanna upp á þil-
farið aftur, og hafði þá meðferðis
Kronómetirinn, og kringlóttar öskj-
ur, er geymdu skipskjölin okkar.
Hatin leit gaumgæfilega kringum
sig, dró kníf úr skeiðum er hékk víð
behi hans, skar sundur fánástreng-
inn, dró fánann niður, og snaraði
honum í bátinn, Svo ko:n liann
sjálfur niður og settist við stýrið oB
hrópaði : “Avara !” Eftir það vttr
róið braut frá skipinu.
Fjórir voru l&tnir róa í þetta sinn.
Hinir gættu okkar með spenntar
skambyssur í höndum. Þegar vér
komum að hinu “enska briggi” og
rörum fyrir aftur stafn þess, leit eg
upp til þess að lesa skipshéitið ; en
þar var nú ekki annuð að sjá en
nokkrar upphleypur, og innan þeitra
6 holur, er sýndu að skipsnafnið
hefði verið málað á sþjald og það
skrúfað af fyrir skemstu.
Briggið var hálffermt, og hékk
stigi niður frá öldustokknum. Það
fyrsta sem eg sá, og athugaði er eg
kom upp á þilfarið, voru 2 raðir af
smá holtum, með hringum í, er
skrúfaðir voru niður í þilfarið um
miðju skipsins. Þessir hringir gáfu
mér fullnægjandi skýring á öllu.
Frá fyrri tíma þekkti eg hagnýiing
slíkra hluta. Á þrælaskiputr. með-
höndluðu menn “negrana”-—svert-
ingjana—-á þann hált að hlekkja þá
fasta við þessa hringi. Fyrir allra
minstu yfirsjónir var svertinginn
lagður upp í loft á þilfarið með út-
teigða arma. Svo voru hendur hans
og fætur fast fjötruð við þessa hringi.
Þannig mátti svertinginn liggja
tínium saman, án þess að geta hrært
nokkurn líkamans lim. Miðjarðar
sólin steikti og brendi lians svarta
hörund, unz húðin rifnaði sundur og
blóðið II tut úr sviðandi sárum þess-
ara fornardýra mannvonskunnar.
Þegar sti öng refsing var á lögð,
voru negrarnir fjötraðir á sama h tt,
en lagðir á gr ifu og síð.m húð-
strýktir miskunnarlaust.
En hver var nú ástæöan til þ-'ss
að slíkt skip, var á þessari breidar
gráðu jarðar ?
Venjulega fara þau milii Kongó
fljótsins og Rio. Eg gat því ekki
fundið neiúa orsök senni'ega.
En voru negrarnir nú á skipinu,
•eða var það á íeiðinni til að sækj i
þá ?
Hið síðara þötti mér liklegr«, því
yfir lúkurnar voru breiddir hlífidúk-
ar.
Eg fékk nú ekki langan tíma til
að hugsa um þetta, því skipstjórinn
sjálfur kom þá niður frá lyflingunni
og gekk til okkar.
Það var hár maður vexti og hor-
krangalegur, í hvítum jakka, með
Panamahatt á höfðinu. Andlitið var
velrakað, og fremur rauðleitt, en
dökkt. Mikið og ægilegt arnarnef.
Köld gráleitt augu, er lágu djúft inn
í hausnum, undir afarloðnum gcáum
brúnum, er gáfu til kynna eðlisfarið.
Utlitið sýndi að maðurinn myndi
vera einráður, grimmur og miskunn-
arlaus.
Hann stakk í oss sínum ísköldu
glirnum, eins og flugbeittum nálar-
oddum, og talaði til okkar með
harðri málmhljómandi raust.
Hann mælti á fremurgóðri ensku:
“Helmingurinn af skipverjuin
mínum er dáinn úr sýki,” mælti
hann. Þegar báturinn röri yfir til
yðar var eg hér aleinn eftir. Nú
skuluð þér hjálpa okkur. Skipstjór-
inn yðar skal vera yfirstýrimaður hjá
mér. Hann þarf ekki að vera
hræddur um konu sína nédóttir, því
þau fá rúm í sama herbergi sem
hann. “Þessi er minn undirstýri-
maður,” sagði hann, og benti um