Verði ljós - 01.04.1903, Qupperneq 2

50
VERÐI LJÓS!
Huldmn cr hcettulequr.
I’östuprédikuD út af þriðja kafla píslarsögunnar (afneitun Péturs).
Eftir Harald Niolsson.
Og nisti holið vorn lijartans pól,
þá höfum vér vetur, en aldrei sól.
(Matth. Jochumsson.)
Öll vinslit eru súr.
Eitt af því, sem kemur sártviðoss mennina, er sú reynsla vorallra
eða flestra, að menu reynast alment eigi eins vel og vór liefðum búist
við. Eiukum er það æskunni eðlilegt, að vænta góðs af lífinu og mönn-
unum. Margur unglingurinn festir úst og trygð við þú menn, er hann
hittir bezta og göfugasta ú leið siuni og eldmóður lians og æskufjör og
æskugleði kastar fegurðarijóma um þá, svo að þeir sýnast enu betri og
göfugri en þeir eru í raun og veru. Æskumaðuriun sér oft stórmenniu
og göfugmennin i eins konar töfrahyiling. Og meðan hlýja hjartaus og
trúin og traustið til mannanna koldur hylliugunnj við, þú er æskulýður-
inn sæll. Mikil og sönn gleði ör jafnan samtara slíkum kærleika og
slíku trausti. — En svo ber það ósjaklau til, að æskumaðurinn kynnist
betur lífinu og útrúnaðargoðum sinum meðal mannanna, og fiunur þú
um leið ýmislegt í fari þeirra, sem kippir allri hyllingu burtu; þú lækka
beztu mennirnir og göfugustu mennirnir í úliti hans, og traustið miukar
og kærleikurinn til mannauna minkar; alt verður lægra í augum hans.
Lífsgleðin miukar þá um leið. Og þegar við þetta bætist margskouar
vonbrigði, sem hvert æskumenui íær að reyna, þú skiljum vér það, að
rnargur grætur innri tárum hrundar kallir æskudrauma sinua og æsku-
sakleysis. — En ef því fylgir súrsauki, að gera þá uppgötvun, að menn-
irnir allir — líka þeir beztu og göfugustu — eru syndugir og ófullkomn-
ir menn, þú er víst, að hitt or enu súrara, þegar núbundnir viuir eða
elskaðir trúuaðarmenu bregðast. Hvílík kvöl er ekki samfara slíkum
viuslitum, og það fyrir búða — þaun er bregst og þanu er fyrir trygð-
rofunum verður. Óhugsandi er að nokkur svíki vin sinn eða bregðist
honum, ún þess fyr eða síðar að fiuna til súrrar hugarkvalar út af því.
Og sá, sem fyrir vinslitunum verður eða vonbrigðunum, ún þess að hafa
unnið til þeirra, ún þess að hafa gert sór í hugarlund, að slíkt mnndi
fyrir hann koma, — hversu súrt koma ekki vinslitin niður ú honum.
Að líkindum ú mannlífið engiu dýpri nó sollnari súr til, engar viðkvæm-
ari undir on þær, sem standa i sambandi við vinslitin. Vináttu- og
kærleikssamböndiu eru hin viðkvæmustu sambönd, sem til oru. Aldrei
kennum vór eins til og þá, er þau slitna. Hefir þú hugsað um það,
lesari góður, að Jesús Kristur varð að reyna vinslitin engu síður on
aðrir mennf Tólf voru viuir hans öðrum fromur moðau lianu dvaldi hór
ú jörðunui, og tveir af hiuum tólf bregðast liouum sorglega, þegar mestu