Verði ljós - 01.04.1903, Blaðsíða 4

52
VEBÐI LJÓS!
vel ekki hin sárustu vinslit megnuðu að raska kærleika hans og viu-
áttu, — og það sem meira var, svo öflugur og eilífur vinur, að jafnvel
hinir sorglegustu svikráð og vonbrigði urðu verkfæri i hendi hans, svo
að alt varð að snúast honum til góðs. En þrátt fyrir þessa miklu gleði,
mun Pótri aldrei hafa liðið úr minni þetta kalda kveld þarna við kola-
eldinn. Sönn iðrun er ekki skammvinn; þess, sem vér i sannleika iðr-
umst, iðrumst vór alt vort lif. Fyrir fyrirgefningu drottins gróa að vísu
syndasúr vor, en örin verða eftir, og sviði vill oft fylgja þeim nokkur.
Sá sviði og sá sársauki ver oss nýrri hrösun.
Ef þú hefir fundið til þess, að vinslit eru sár, og ef þú hefir fund-
ið til lirygðar út af því, hve mennirnir eru allir ófullkomnir, jafnvel
hinir beztu og göfugustu, láttu það þá hugga þig, að saga mannkyns-
ins þekkir eitt nafn, sem er undautekning frá þessari reglu. Einn hefir
lifað á þessari jörð, sem verður því dýrðlegri því betur sem vór kynn-
umst honum. Einn hefir lifað meðal mannanna, som gat sagt við óviui
sína: „Hver af yður getur sannað upp á mig nokkra synd?“ Og þessi
eini lifði og dó sem maður — eu er aftur upp risinn og lifir að eilífu;
þessi eini hefir látið boða það um heim allan, að hann vilji vera vinur
allra manna og allra kynslóða, og enginn er sá til, er af alvöru hjart-
ans hefir gerst vinur hans, að hann beri honum það á brýn, að hanu
hafi nokkurn tíma brugðist. Hann einn, Jesús Kristur, er sá vinur, er
aldrei bregzt; og þó hefir enginn mátt reyna meiri viuslit frá heudi
mannanna en hann. Gjör liaun að vini þinum; láttu vináttu hans bæta
þór upp öll trygðrof, vinslit og vonbrigði, sem mannlífið 4 svo mikið af.
Afneitun Póturs, hins dýrmæta lærisveins, getur mint oss á margt.
Meðal annars ætti hún að vera oss viðvörun gegn öllurn vinslitum, al-
varleg áminning um það, að bregðast ekki vinum vorum eða mönnuin
yfir höfuð. Hið sorglega dæmi þessa lærisveins ætti þó framar öllu að
áminna oss um það, að láta ekki meistarann, hans og vorn, verða fyrir
vinslitum af vorri hálfu; hinn mikli sársauki þeirra beggja, er því vin-
sliti var samfara, ætti jafnan að áminna alla lærisveina frolsarans
um það, að afneita honum ekki.
En þvi miður, hversu margir verða eigi til þess að afneita honum
á öllum öldum?
Enginn yðar, lesarar góðir, lætur sér víst til hugar koma að áfell-
ast Pétur. Enginn yðar ímyndar sér víst, að hann sé þessutn dýrmæta
lærisveiui fremri. Þér minnist þess án efa allir, að það var erfiðara að
trúa áður en Jesús reis upp frá dauðum heldur en eftir það. Enginn
yðar vill því víst áfellast hinn örgeðja lærisvein, þótt efasemdir og
lífshætta yrðu trú hans yfirsterkari í bili. Eu það er lærdómsríkt fyrir
oss að thuga, hvað leiddi haun í þessa freisting; hið sama sem kom