Nýjar kvöldvökur - 01.03.1912, Blaðsíða 1

HYPATIA.
Eftir Charles Kingsley.
FIMTI KAPÍTULI.
Einn dagur í Alexandríu.
Meðan þetta gerðist, hafði Fílammon þok-
ast ofan eftir Níi með Gotunum, gistivinum
sínum. Peir höfðu farið fram hjá margri fornri
borg, sem nú var ekki orðin nema að litlu
þorpi, og mörgum skurðamynnum, sem höfðu
sigið saman og orðið ónýtir ásamt ökrum, sem
þeir vökvuðu, undir skattakúgun og óstjórn
Rómverja þar í landi. Að síðustu náðu þeir
eitt kvöld að kvíslarmynni því, er Iá niður til
Alexandríu. Peir voru alla nóttina að róa yfir
Mareotisvatnið, og náðu í dögun næsta morg-
un út í hina stærstu höfn þeirrar tíðar, og úði
þar alt og grúði af skipum og fólki á hafnar-
stéttunum. Par var ótölulegur manngrúi saman
kominn, og talaði sitt málið hver, eins og tung-
ur voru talaðar um alt Miðjarðarhaf. Par voru
fjallháir hlaðar af vörum og haugar af hveiti,
sem lágu undir beru lofti, því að ekki var að
óttast veðrabrigðin eða rigningarnar, og stór-
eflis kornskip, sem voru tilbúin að sigla í haf
til Róms, og voru eins og hallir á sundi. Pessi
sjón fékk svo mikið á Fílammon, að hann var
á því, að það væri tæpast rétt að fyrirlíta heim-
inn. Par voru stórir haugar af aldinum, sem
markaðarmenn höfðu hlaðið upp, og stóðu hjá
þeim hópar af gljáandi svertingjum út á hafn-
arstéttunum, og voru þeir að svipast eftir kaup-
endum. Pað var auðséð, að þeir kunnu vel við
sig þarna í borginni,. því að þeir voru þrælar
utan úr sveit. Fílammon leit af þessum hé-
góma, en hvert sem hann leit augunum, sá
hann einhvern hégóma og annað ekki. Honum
mikluðust allar þessar nýjungar, hálfærðist af
N. Kv. VI. 3.
suðunni og hávaðanum í kring, og kom sér
ekki almennilega fyrir með að leggja á flótta
frá féiögum sínum, en var þó í þann veginn
að gera það.
»Pú þarna,« grenjaði Smiður, þegar hann
var að klifrast upp riðið á hafnarkambinum,
»þú ætlar þó vænti eg ekki að strjúka svo, að
þú kveðjir okkur ekki?«
»Vertu hjá mér, drengur minn,« sagði Úifur
gamli, »eg hef borgið lífi þínu, og þú ert mín
eign.«
Fílammon horfði hikandi kringum sig, »Eg
er munkur og guðs eign,« sagði hann.
»Pað getur þú alstaðar verið. Eg cla að
gera úr þér hermatin.«
»Míu vopn eru föstur og bænir,« svaraði
veslings Fílammon, og var þó farinn að finna,
að hann þurfti miklu fremur veraldlegu vopn-
anna við í Alexandríu. »Lof mér að fara, eg er
ekki skapaður til að lifa ykkar lífi. Eg þakka
ykkur. Guð blessi ykkur. Eg skal biðja guð
fyrir ykkur — en lofið mér að fara.«
»Fjandinn hafi hann, geitina þá arna,« æptu
þá einar tólf raddir, »Pví máttum við ekki drepa
hann, þegar við ætluðúm að gera það, Úlfur
höfðingi vor? Eins og nokkrum manni detti í
hug að munkur þakki almennilega fyrir sig.«
»Nei, hann skal ekki sleppa með svo hægu
móti,« æpti Smiður og kastaði þegar öxi og
miðaði á höfuð Fílammons. Hann hafði aðeins
tíma til að snarast undan högginu, og öxin
lenti í steinveggnum að baki honum og datt
svo niður.«
»Vel s!oppið,« sagði Úlfur hóglátlega, en
hásetar og markaðarkonur æptu hátt við, en
tollembættismenn og löggæzlumenn og aðrir úr