Nýjar kvöldvökur - 01.07.1912, Blaðsíða 4

148
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
eins og mann, sem mér litist vel á, þar sem
þú ert ekki neitt, og hefur líklega aldrei verið
neitt. Brana, hvaða rélt hafðir þú til að láta í
Ijósi sorg þína yfir honum, án þess að færa
ástæður fyrir því, eins og Hypatia hefði gert?
Fyrirgefið mér, herra góður, hvort sem þú ert
nú lifandi eða dauður — en þessa hálsfesti
get eg ómögulega látið kyrra á hálsinum á
þér, til þess að hrævargarnir steli henni ekki
af þér.« Rafael beygði sig niður og leysti
þíðlega digra gullfesti af hálsi henum. »Eg
ætla ekki að eiga hana sjálfur — það segi eg
þér satt. Sú fegursta á að hljóta hana eihs
og gullepli Glæpskunnar. Komdu, Brana.‘
Hann batt gimsteinameninu um háls tíkinni
en hún stökk frá gjammandi, eins og hún
þættist meiri en áður, og stefndi til baka til
Ostia, eins og það væri sjálfsagt að halda
aftur sömu leið. Rafael fór á eftir, en gætti
þess ekki, í hvaða átt hann fór. Hann hélt
áfram heimspekisrugli sínu um mannlífið og
hégómleika þess, og komst að síðustu á þá
niðurstöðu, að flærnar í skyrtunni sinni væru
miklu betur settar en hann og skynsamari.
Pær höfðu tekið sér þar heitna, en hann væri
á vergangi og ætti hvergi heima. Hann leit
yfir herjaða auðnina og mælti: »Hvar eru nú
öll hofin og hallirnar og sumarhallirnar? Flóa-
bitin hverfa aftur eftir litla stund og eins er
með þær. Hvað eru þær annað en upphlaup,
sem við, mannflærnar, gerum á hörundi jarð-
arinnar? Ja — gerum? Við getum bara gefið
tilefni til þeirra eins og flærnar til flóabitanna.
Hvað eru öll mannanna verk annað en kláða-
kaun á hörundi jarðarinnar — og hvað erum
við annað en stórar flugur, sem skríðum á
loðnunni á henni, sem við köllúm tré og
skóga? Og ef við segjum, að flærnar séu
ekki eins göfugar og við, af því að þær séu
snýkjudýr á okkur, þá erum við ekki heldur
eins göfugir og jörðin, af þvi að við erum
snýkjudýr á henni...............Mér finst það
líka ósköp sennilegt............Og hvað eru
jarðskjálftar, vatnsflóð og drepsóttir annað en
það, að jörðin, þetta gamla dýr, er að klóra
sér þegar mannflærnar, hallirnar og borgirn-
ar láta heldur mikið á sér bera.«
Nú kom bugða á veginn, hrökk hann
þá upp af eintali sínu við óp, svo hvelt og
skerandi eins og það kæmi frá kvenmanni.
Hann leit upp og sá rétt hjá sér rjúkandi rúst
ir af bóndabýli og tvo stigamenn, sem hröktu
stúlku á undan sér. Stúlkan hafði hendur bundn-
ar á bak aftur, og horfði hún raunalega aftur
til rústanna, en gat ekki losað sig frá þorp-
urunum, sem höfðu vald á henni, og snúið
þangað aftur.
iRetta er óhafandi aðferð af flónum — er
ekki svo, Brana? En því segi eg þetta? Pví
ætli það væri ekki betra fyrir stúlkuna, að hún
hefði jafnaðargeð til þess að taka öllu vel?
Hvað verður nú um hana? — Verður seld á
þrælatorginu í Rómi. Og þó það sé nú reynd-
ar leiðinlegt fyrir hana að standa þar hálfnak-
in og.láta lysthafendur þukla sig og skoða,
hvort hún sé gott kaup, þá fær hún þó góð
kjör á eftir og ef til vill góða æfi, betri en
níutíu og níu af systurflóm hennar — þangað
til hún verður orðin gömul — og það verður
hún hvort sem er. Og ef hún getur ekki
smjaðrað sér út frelsi hjá húsbónda sínum og
safnað sér dálitlu fé í tilbót —þá er það henni
að kenna. — Er ekki svo, Brana?«
En Brana var ekki á því. Hún hallaði á
og horfði um stund á þorparana, en stökk
svo á annan þeirra, eins og víghunda er sið-
ur, og slengdi honum flötum. »Þetta er það
siðferðilega og fagra, eins og nú stendur á,
eftir Alexandríumáli. Jæja, eg hlýði. Pú ert að
minsta kostr kennari, sem lætur betur til þín
taka en Hypatia. Guð gefi að það sé ekki
fleira í rústunum af þessu illþýði.« Svo stökk
hann á hinn þrælinn, rak hann í gegn nieð
hnífnum og sneri sér síðan að hinum, sem
Brana hélt niðri.
»Vægð, vægð,« veinaði mannskömmin,
»lifa, bara lifa.«
»Spölkorn héðan bað mig maður fyrir