Nýjar kvöldvökur - 01.07.1912, Page 14

158
NYJAR KV0LDVÖKUR.
»Eg skal koma,» svaraði husfreyja neðan úr
eldhúsinu. Hún var eins og flest, kvenfólk for-
vitin og lét því ekki lengi bíða eftir sér.
Þegar hún kom inn í stofuna og sá Hope
með bréf í hendinni sagði hún:
»Svo þér hafið fengið bréf, góða mín, það
er kannske frá einhverjum móðurfrænda yðar,
sem býður yður til sín?«
»Nei, nei, hér er alt annað um að vera, það
er nokkuð sem þér aldrei munduð geta gizkað
á hvað er,« sagði Hope og augu hennar tindr-
uðu gletnisiega.
»Já, það er víst satt, eg er síður en svo
getspök, eg sé þó að það eru góð tíðindi, sem
yður hafa borizt, fyrst þau hafa frískað yður
svona og glatt.«
»Já, eg vona þau geti kallazt góð, og eg
vil eigi draga yður á þeim. Eg á að fara að
gifta mig. Hvernig lízt yður á það?«
»Nei, nú hef eg aldrei heyrt annað eins.
Nei^þér eruð að gera að gamni yðar, Hope
James, til þess að reyna trúgirni mína. Eða hver
svo sem skyldi — — *
»Aræða að giftast mér,« bætti Hope við,
þegar hún heyrði að húsfreyja rak í vörðurn-
ar vandræðalega. »F*að var þetta, sem yður
datt í hug að segja, eg sé það á yður. En þér
farið vilt í því, frú Brooks, ef þér haldið að
enginn vilji mig, því það er þó æfinlega einn
sem vill fá mig, og hann hefur einmitt núna
skrifað mér og spurt um, hvort eg vildi verða
konan sín.«
»Þér getið sannariega gert menn hissa, ung-
frú,« sagði húsfreyja, sem var að sálastúrfor-
vitni. »En hver er hann þá þessi — ?«
»Það er Anderson læknir,» skaut Hope inn
í með glaðværð. »Já, mig grunaði, að þér
munduð verða alveg forviða,* bætti hún við og
hló ánægjulega. »En þetta er nú samt satt,
læknirinn hefur skrifað mér og spurt mig, hvort
eg vildi giftast sér.«
»Nú gengur fram af mér, þetta átti eg sízt
von á að heyra. Þetta er það kynlegasta, sem eg
hefi heyrt langa lengi.«
»Mér fanst þetta líka kynlegt fyrst í stað,
en nú þykir mér þetta ekki svo óeðlilegt,«
sagði Hope í barnslegri einfeldni.
»Já en,« sagði húsfreyja stamandi, »læknir-
inn þekkir yður 5ama sem ekki neitt, og hann
virðist eigi hafa felt ástarhug til yðar, eða gef-
ið neitt slíkt í skyn þessi fáu skipti, sem hann
hefur komið hingað.«
»Að vísu ekki, en hann skrifar að þetta
verði bezt fyrir mig, og eg trúi honum líka
til þess, eða heldurðu það ekki líka?«
Frú Brooks horfði mjög alvarlega á þessa
ungu stúlku, og var í vandræðum, hvernig hún
ætti að orða svar sitt.
»Jæja, góða mín,« sagði húsfreyja vand-
ræðalega og dró eftir sér orðin, »þetta er ef til
vill það réttasta, en — —«
»En — hvað er það sem þér eigið við?«
»Já, verið nú stiltar — það sem eg ætlaði
að segja var það, að ef þér hefðuð verið dóttir
mín, þá hefði eg viljað vita, hvort yður hefði
þótt innilega vænt um þennan mann, sem þér
ætlið að giftast, og eins það, hvort honum
sömuleiðis þykir vænt um yður? Sé þetta ekki,
væri það mikil áhætta fyrir yður. Mér finst
það líkast því sem þér þá ætluðuð að klifra
yfir múrvegg í svarta myrkri, og vissuð ekkert
hvað tæki við hinumegin, hvort heldur grafir
eða grænar grundir. Eða finst yður þetta ekki
sjálfri, ungfrú Hope?«
»Nei, það finst mér ekki,« sagði ungfrúin
og horfði undrandi á húsfreyju. »Eg veit að
það eru engar grafir hinumegin við múrinn,
heldur góður og vingjarnlegur maður, sem
vill veita mér gott og friðsamt heimili, það
hefir hann skrifað hérna,« sagði hún og rétti
húsfreyju bréfið, »eg er viss um að mér mun
með tímanum þykja vænt um Anderson lækni,
mér stóð að vísu beygur að honum fyrst, en
það var af því hvað hann var alvarlegur og
vel búinn, en eg er viss um að mér fer að
geðjast vel að honum.«
»Það vil eg líka vona yðar vegna,« sagði
húsfreyja, »en þetta kemur svo óvænt, eða
finnst yður það ekki?«
»Hann segist hafa mikið hugsað um