Nýjar kvöldvökur - 01.07.1912, Síða 18

162
NÝJAR KV0LDVÖKUR.
konunnai', og fann því til sárrar meðaumkunar
með þessari vesalings, óreyndu unglingsstúlkn,
sem var glöð og ánægð yfir að giftast manni,
sem enga ást bar til hennar, og einungis gekk
að eiga hana til þess að geta, samkvæmt lof-
orði, séð henni farborða, glöð af því hún hvorki
mundi þekkja sjálfa sig né veröldina.
Hún gleymdi gætni sinni og eigin sorg, og
sú eina hugsun greip hana að reyna að koma
í veg fyrir þetta, sem mundi leiða afséreymd
og sorg, og mælti: »Herra læknir, athugið
grandgæfilega, hvað það er, sem þér ætlið að
gera. Eg veit, að eg hefi ekki vald til þess að
tala þannig við yður, en eg hefi ávalt skoðað
yður sem vin, og eg get ekki þegjandi látið
það viðgangast, að maður, sem mér er ant um,
geri glappaskot, án þess að vara hann við.«
»Glappaskot?« tók læknirinn upp eftir henni.
»Já, það er sannfæring mín, að þér ætlið
að gera það; hugsið bara um aldursmuninn,
um uppeldi yðar og skoðun á lífinu í saman-
burði við uppeldi hennar, og fleira sem erfitt
mundi að samrýma, eða eruð þér vissir um að
geta gert hana hamingjusama?«
1 »Já, það hugsa eg að eg geti, enda er það
hennar végna að eg ræðst í þetta. Eg hafði
hugsað mikið um þetta áður en eg ákvarðaði
mig. En nú er þetta afgert milli mín og stúlk-
unnar, svo því verður varla breytt. En eg full-
vissa yður um, Grace systir, að eg skal vera
góður og vingjarnlegur við Hope og skal gera
alt sem eg get til þess að hún verði hamingju-
söm,« og læknirinn brosti hughreystandi til
hjúkrunarkonunnar, sem virtist mjög áhyggjufull.
»Eg /eit að þér hafið hinn bezta vilja til
þess að reyna að stuðla að því, að alt fari vel.«
sagði hún án þess að endurgjalda bros hans.
»En samt sem áður er þetta mikil áhætta, hún
er svo ung og svo óþroskuð.*
»Eg hugsaði, að ef eg giftist henni nú, þá
mundi eg geta leiðbeint henni og vanið hana,
svo hún yrði með tímanum kona eftir mínu
skapi.«
Það brá fyrir glettnisglampa í augum hjúkr-
unarkonunnar, og dauflegt bros Iék um varir
hennar um leið og hún sagði: »Ó, þér ætlið
að gera hana að fyrirmyndarkonu, þér eruð
ekki sá fyrsti og verðið líklega ekki sá síðasti
sem hefir hugsað sér að ala upp konu sína,
en hefir mishepnast það, og orðið svo fyrir
vonbrigðum.*
,»Nei, þetta skal ekki rætast, og eg mun
naumast verða fyrir vonbrigðum,« sagði læknir-
inn og brosti aftur. »En það er ekki uppörf-
andi að tala við yður núna, systir Grace, og
þó kom eg einmitt til yðar í þeim erindum,
að fá hjálp og upphvatning. Héðan af get eg
ekki hætt við þetta, þótt þér hefðuð sann-
fært mig um, að eg hefði gert glappaskot, —
en það hafið þér nú raunar ekki gert — eg er
einþykkur maður, eins og þér ef til vill vitið,
og fyrst eg á annað borð hefi ákveðið að gift-
ast stúlkunni, hætti eg ekki við það, hvað sem
ágengur, heldur reyni að stuðla að því, að
hjónabandið fari sem bezt að auðið er. Og eg
vona að þér komist að raun um, að spádóm-
ar yðar rætast ekki.«
»Eg vildi svo gjarnan að von yðar rættist,«
sagði hjúkrunarkonan blíð í máli. Og þar sem
hún sá að árangurslaust var að vara hann við
hættunni, bætti hún við brosandi: »Jæja, eg
vil vona að þettá fari alt vel og eg óska bæði
yður og henni af heilum hug til hamingju.
En hvað var það svo sem þér ætluðuð að biðja
mig að gera?«
Læknirinn skýrði henni nú frá því, að hann
hefði í hyggju að gifta sig hið allra fyrsta,
en konuefnið vantaði sæmilegan fatnað og
fleira og hatin vildi biðja hana að vera henni
hjálplega að útvega sér þetta. Að síðustu
sagði hann: »Ef að þér vilduð verða vinkona
hennar og leiðbeina henni við og við, mundi
henni verða ákaflega mikil stoð í því.«
»Eg skal gera alt sem eg get til að að-
stoða hana. En látið það ekki koina flatt upp
á yður, herra læknir, þótt ungfrúin vilji ekki
að eg verði sér til aðstoðar. Ungar stúlkur
eru oft sérlunda og dutlungasamar gagnvart