Nýjar kvöldvökur - 01.07.1912, Síða 19

I
LOFORÐIÐ.
163
öðrum stúlkum, sem vilja skifta sér af þeirra
högum, og ekki sízt þegar þær eru í þann veg-
inn að gifta sig.
»Ekki annað,« sagði læknirinn öruggur. »Af
slíkum dutlungum verður Hope að venja sig.
Eg mundi ekki þola að hafa dutlungasama
og sérlynda konu. Eg er líka viss um að Hope
mun verða þakklát fyrir að fá leiðbeiningar
hjá yður. Og eg hefi óskað eftir að hún skoð-
aði yður sem sína beztu og einlægustu vin-
konu, eg á við að hún —«
»Ó, herra læknir, greip hjúkrunarkonan
fram í, »slíku getur þriðji maður sjaldnast
ráðið, hvernig fellur á með öðrum tveimur.
Og vel getur verið, að konan yðar verði á
alt annari skoðun í þessu efni. Og þér verðið
að gæta þess, að yðar og hennar skoðanir
rekist ekki á óþægilega alt of oft. Ung stúlka
átján ára er ráðgáta fyrir alla, sem ekki hafa
kynst henni náið um lengri tíma.«
Framh.
ELDFJALLIÐ.
Smásaga eftir Slgurd Mathiesen.
(Þýdd með leyfi höfundarins.)
Stundum verður jörðin í meðvitund manna
að þeim vesæla hnetti, sem hún er í raun og
veru. Tilveran leikur á reiðiskjálfi. Musteri,
trúarbrögð, stjórnir og kynþættir riða og hrynja.
Og þessi yndislegi mismunur, er léði lífinu
svo marga glaða liti, rennur aftur út í þýð-
ingarlausa móðu. En mannkynið skelfur af
ótta við ógnir alheimsins.
Eg hefi lifað slíkan voðaviðburð, þegar
tugir þúsunda af mannlífum máðust út eins
og maðkar undir risahæl. Eg hefi fundið til
minnar máttvana smæðar. Eg hefi fundið til
guðs hræðilegu návistar. Almættið órannsak-
anlega stígur dag hvern á blikandi morgun-
vængjum upp úr bláum ómælisdjúpum. Við
skynjum það ekki. En í leiftrum eyðilegging-
arinnar koma þeir duldu kraftar í ljós, sem
streyma um efnisheildina. Sá guð, sem lífið
er eilíf umbreyting gegnum dauðann.
Yfir slíkum dauða þúsundanna virðist hvíla
einhver háleit fegurð, er sættir oss við eyði-
legginguna. En eg, sem hefi lifað hina ýtrustu
skelfingu, veit, að það er engin samúð til í
helstrfðinu. Kvalir þúsunda manna eru aðgreind-
ar með stjörnudjúpum.
En þá er það mótstaða einstaklingsins, sem
eg hugsa um. Fjaðurmagnið gegn þrautunum.
Hve oft kemur lífskrafturinn aftur? Hve djúpt
nær meðvitund vor inn í eilífðarnóttina? Ætli
ekki að nokkru Ieyti þangað til hver smáögn
í heilanum er slokknuð? Örvar mannvitið?
— Það er það, sem mig langar til að vita.
Pessvegna skrifa eg þetta niðuf, þótt mig
hrylli við að hugsa til þessa bölvaða staðar,
þar sem alt lífsverk mitt og lán máðist út á
nokkrum mínútum.
Rað hafði lengi verið eldur uppi í fjallinu.
En þótt kynlegt megi virðast, var eg þá öld-
ungis rólegur. Aðeins tvisvar hefi eg fundið
greinilega á mér það sem var í aðsigi.
26. dag febr. mán. kl. 5'/2 síðdegis var eg
á gangi eptir einum þeirra göngustíga, er
liggja fyrir utan bæinn. Eldfjallið rís í 93/d
enskra mílna fjarlægð þaðan. Kona mín og
Ingi sonur minn fimm ára gamall voru með
mér. Það var hlýtt angandi vorloft og sól á
vesturhimni. Margt manna var úti á gangi.
Við gengum eftir akasíugöngum, sem voru
nýbúin að fá hinn græna brúðarfald. Hjá app-
elsínutrjám milli tveggja húsa í renaissancestíl,
21*