Nýjar kvöldvökur - 01.07.1912, Page 20

164
NYJAR KV0LDVÖKUR.
þar sem angaði af snemmgrónum möndluviði,
var útsjón til fjallsins. Þar nam eg staðar með
einkennilegri tilfinning.
Fjólublár mökkur grúfði yfir keilunnii í
sömu svipan gekk sólin til viðar og varpaði
hrafnsvörtum hálfskugga á suðurhlíðina. Þok-
an var brennandi blóðrauð. Þetta hélzt nokkr-
ar sekúndur. Rann svo yfir í sýrðan kopar,
þar til er hún loks slokknaði f eitruðum, græn-
um litblæ. Þá spjó fjallið reykjarsúlu og Iit-
aði hið dökknandi loft brennisteinsrautt.
Eg fekk andstyggilegar innvortis kuldaað-
kenningar, eins og líkami minn væri að leysast
sundur. Eg varð að setjast á bekk. í sama
bili gekk Vernon vínsali, einn af kunningjum
mínum, framhjá og kastaði á mig kveðju. Mér
stendur glöggt fyrir hugskotsjónum tóbaksgula
andlitið á honum og kvíði minn fyrir því, að
það mundi snúa sér til mín einmitt þá.
Ástkæra konan mín spurði mig, hvað mér
amaði. Eg svaraði út i hött. í fyrsta sinn í
sambúð okkar fann eg mig knúðan til þess
að ljúga. En eg gat í raun og veru ekki gert
mér sjálfum grein fyrir þessu skyndilega að-
svifi. Og þó sagði eitthvert hugboð mér, að
það stæði í sambandi við fjallið á einhvern
dularfullan hátt. Er maðurinn kanske ekki líka
næm moldarjurt, sem í frumuvef sínum finnur
til hverrar breytingar á því efni, sem hún er
runnin upp af og lifir á.
A heimleiðinni stóð eldfjallið mér fyrir
hugskotsjónum. Marga daga á eftir. Eg hafði
ekki séð það áður og hafði þó búið hér í
7 ár. En nú skildist mér það alt í einu, að
það var hættulegur nágranni. Og hryggur
hugsaði eg til fósturjarðarinnar fögru og hvítu,
hún virtist mér nú eiga svo sælan frið.
Eg sat um tækifæri til þess að komast burt
af eynni. Eg sótti um ýmsar lausar stöður á
meginlandinu, án þess að kona mín vissi.
En árangurslaust. Eg áiti að vera hérna. Loks
sætti eg mig við það. Eg leyfði mér jafnvel
að brosa að þessum heimskulega kvíða, hann
var ástæðulaus. Og hafði mér ekki liðið vel
hér árum saman, án þess að eg fyndi til heim-
þrár. Fóru ekki laun mín hækkandi, og var
eg ekki vel giptur?
011 þessi djúpa lífsgleði, sem Evrópumaðurinn
einn getur notið í Vesturheimsnýlendu, í ynd-
islegu loptslagi og góðum félagsskap.
En í draumum mínum Ieið mér afarilla.
Þá stóð eldfjallið aftur fyrir hugskotsjónum
mínum í þessu undarlega ljósi. Og allir þess-
ir ógnarlitir titruðu og breyttust, þar til er
afskapalegt kæfandi myrkur gleypti sýnina, og
fjærlægar drunur fyltu eyru mín.
Svo var það 8. dag aprílmánaðar, réttum
mánuði áður en atburðurinn hræðilegi bar
við, Eg váknaði um morguninn, þegar klukk-
una vantaði 4 mfnútur í 6, við það, að mér
fanst rúmið hristast. Eg spratt óttasleginn á
fætur og vakti konu mína. Hún spurði í svefn-
órunum, hvað að væri. Eg sagði henni, að
það væri jarðskjálfti og bað hana að klæða
sig. En hún tautaði aðeins einhver önug orð,
og spurði svo strax aftur. Auðsýnilega hafði
hún einskis orðið vör. Blektu skilvit mín mig
enn?
Eg gat þó ekki sofið lengur. Eg var svo
titrandi svefnlaus. Og eg klæddi mig og sett-
ist við skrifborð mitt til þess að skrifa fáein
bréf, sem ekkert lá á. Eg þurfti ekki að fara
á skrifstofuna fyr en eftir þrjár klukkustundir.
En eg hafði enga eirð í mér. Eg opnaði
snöggvast svaladyrnar og leit til lofts. Það
eimdi svo blátt í hvítri morgunbirtunni. En
alstaðar ríkti lymskuleg kyrð. Eg gekk í skyndi
út úr stofunni og upp á hið flata þak.
Það var ekki nema einn stiga upp að
ganga. Við bjuggum í litlu húsi á öðru lofti.
Mér fanst líka loftið hér vera sjúkt og mollu-
legt. Hafgolan virtist hafa gleymt sér. Dauð
þoka veltist hægt eftir haffletinum, og lyftist
út við óeðlilega koparrauðan sjóndeildarhring.
Mjólkurvagn skrölti í götunum.
Rétt við stuttir og reglulegir eimblástrar
frá tóvinnuvélum. Annars var allt svo lymsku-
lega kyrlátt. Eldfjallið bar létta reykjarslæðu.
Það var eins og það héldi niðri í sér andan-
um. Já, eins og bæði bærinn og mennirnir