Nýjar kvöldvökur - 01.07.1912, Síða 21

ELDFJALLJÐ.
165
héldu niðri í sér andanum. Eg beið bara eftir
að eitthvað kæmi.
Þá varð eg allt í einu undarlega ákveðinn.
Eg vildi komast burt héðan, þótt það ætti að
kosta mig lífsstöðu mína. Og eg flýtti mér
niður og reit húsbónda mínum uppsagnarbréf.
Verzlunin, sem eg var við, var amerísk; upp-
sagnarfresturinn hálfur mánuður. Strax þann
25. í síðasta lagi, þann 26. gátum við farið
brott. Eg hafði ekki von um neina aðra stöðu.
En mér létti þó einkennilega í skapi við
þetta.
Þegar kona min heyrði ákvörðun mína
tveim tímum síðar, hló hún að heimskuhræðslu
minni. Hún, sem var fædd og hafði lifað hér
í 30 ár, kvaðst aldrei mundu fara héðan. Eg
mætti gjarnan fara. Hún yrði að minsta kosti
kyr með drenginn. Eg lét aftur telja mér hug-
hvarf og reif uppsagnarbréfið. Og lífið í kring-
um mig gekk aftur sinn trausta gang.
Hví treysti eg ekki hugboði mínu? Hvers-
vegna sat eg um kyrt þrátt fyrir eldgosin, sem
urðu tíðari dag frá degi? En yndisleg eigin-
kona og ástkært barn trufluðu skilningarvit
mín, svo eg sintk ekki þeirri rödd, er bifast
með þúsundstrengjuðum sannleika f hverju
jarðbornu brjósti.
*
• *
Þann 8. maí svaf eg mjög fast um morg-
uninn, og mig dreymdi ilia.
Eg þóttist vera í lítilli stofu í 8. Av. City,
NewYork, sem eg hafði búið í fyrir 8 árum
síðan. Það var einna líkast grænni öskju, og
eg átti bágt með að hreifa mig í því. Eg lá
hér reykþunga ágústnótt og stritaðist við rekk-
voðina, sem fór i göndul á maganum á mér.
Höfuð mitt var þungt og máttvana. Mér var
viðbjóðslega flökurt. Og jafnframt hafði eg
óþægindi í augunum af sterku, hitarauðu Ijósi.
Eg hafði auðvitað gleymt að slökkva gasið.
Mér leið óþolandi illa. Eg gat ekki náð í
gashanann. Gat ekki staðið á fætur. Það var
einhver, sem varnaði. Rekkvoðin var mér til
mótstöðu. . . . Og Ijósið varð sterkara og
sterkara. Óbærilegur hiti sveiptist um líkama
minn. Veggimir urðu spanskgrænir. Það fór
að rjúka af þeim.
Bruni. Eg stritaðist við þennan blýþunga
yfir kviðnum. . . . Eg hamaðist til þess að
losna, þrautirnar uxu. Líkami minn var gló-
heitur. Kaldur sviti spratt fram. Og eg fann
til órólegs kuldaskjálfta í heilanum. Allt í einu
vaknaði eg.
Fyrst í stað skynjaði eg ekkert. Gljáalaust
Ijós flaut um mig. Eg gat alls ekki áttað mig.
Eg var enn í 8. Av. City N. Y. Eg ætlaði að
fara að skrúfa gashanann af, þegar eg sá úr-
ið mitt á náttborðinu. Klukkuna vantaði 20
mínútur í 8.
Eg fór á fætur og hafði það órólega á
tilfinningunni, að eg hefði sofið yfir mig.
Smátt og smátt skírðist alt fyrir mér. Konan
mín elskuleg svaf við hliðina á mér, og dreng-
urinn okkar í litlu rúmi til fóta. Guð verr lof-
aður! — það var aðeins illur draumur. Eg
var rétt í þann veginn að leggjast aftur í rúm-
ið, til þess að njóta þessarar unaðslegu vissu
þegar eg — hvað getur lýst skelfHigu minni
— varð var við eitthvað svart á lakinu. Fyrst
í stað virtist mér það vera hópur af afarsmá-
um skordýrum. Það bærðist og andaði. Þá
fór köld vissa um mig.
Paö var asku. Dökkgrá eldfjallaaska, sem
barst í gegnum flugnanetið, og rigndi stöðugt
niður. Andlitið á konunni minni var alþakið
þessu kæfandi ryki.
Þung og löng duna heyrðist undir okkur.
Eg stökk út úr rúminu. í sömu svipan vakn-
aði Ingi og fór að gráta. Konan mín opnaði
augun og spurði hálfsofandi, hvað um væri
að vera. Þá mintist eg þess, að hún hafði
ekki viljað flytja héðan og fyltist reiði. Eg
svaraði æstur:
»Nú er það loksins fram komið, sem þú
hefir beðið eftir.«
Guð minn góður hvað eg iðraðist eftir
þessi bitru orð. . .
Síðustu vikurnar hafði fjallið- verið sígjós-
andi. Gosin voru orðin ægilega tíð. Tóvinnu-
vélar rétt við höfðu eyðst af hraunstraumi og