Trú - 01.03.1905, Blaðsíða 8

6
T R Ú .
dag og nótt, og síðasta mánuðinn liafði eg ekki sezt niður
til að borða, heldur ekki vissi eg, hvað var að hvílast í rúmi
eina nótt af öllum þessum tíma.
Eg sagði, að eg hefði farið niður Rosivils-götuna.
Veiztu hvað djöfullinn sagði þá við mig það kvöld,
eftir að eg hafði þjónað honum í rétt tuttugu ár? Þú ert
ekki til neins gagns meir. Farðu bara ofan á bryggjuenda,
og steyptu þér í sjóinn, og þá ertu dauður og algerlega úr
sögunni. Eg fór og ætlaði að gera þetta, en þá á sömu
mínútu. sendi Guð í sinni náð, miskun og elsku, eitt afþess-
um blessuðu trúboijahúsum rétt í veginn fyrir mig. Þar inni
heyrði eg. að verið var að syngja, og stöðvaðist eg þá, til að
hlusta eftir hvað það væri, er verið var að syngja, og þegar
eg tók betur eftir, heyrði eg, að þetta var einn salmur, sem
eg hafði ekki heyrt, síðan fyrir tuttugu og fitnm arum, og
var þetta þá uppáhaldssálmur móður minnar elskulegu. En
þa snerti Guðs andi mig, og þá fanst mér eg sjá andlit minn-
ar elskulegu móður, eins og það var fyrir tuttugu og fjórum
árum síðan, þegar hún skyldi við mig, og þar sem hún hafði
lagt báðar hendur sínar um hálsinn á mér, og tárin runnu
niður ettir kinnum hennar, og mcð brennandi skilnaðarkossi
fékk hún mér nýja Biblíu. Hennar síðustu orð voru á þessa
leið: „Elskulegi sonur minnl Að eins trúðu Guði". En eg
skildi við hana, og fór til hins mikla og stóra vínsölubæjar,
sem heitir Chicago. En það tók mig að eins þrjú ár, til að
verða að staðföstum drykkjumanni. En eftir tuttugu og eitt
ár. var líf mitt orðið sem eitt helvíti hér á jörðu; ja, eitt
drykkjumanns helvíti, já, það dýpsta og víðasta, sem getur
opnast í þessari veröld. Eg slingraði inn i dyrnar á þessu
samkomuhúsi, og settist svo í eitt af sætunum, sem næst mér
var; en þó eg væri í svona slæmu ástandi, þá vissi eg, að
eg var kominn inn i Guðs hús, eg heyrði hka menn standa
þar upp og segja, aö Jesús Kristur gæti læknað drykkju-
mann, og að Jesús Kristur gæti lika frelsað mann frá allri
synd. En þegar eg heyrði þetta, þá reyndi eg að komast á
fætur, og svo fór eg slingrandi upp að fótskör Drottins vors
Jesú Krists. En um leið og eg kraup á mín kné, þá bað
eg Guð að vera mér miskunsamur, svo syndugutn manni sem
«g væri, og taka burtu alla þa ranglátu náttúru, sem kæmi